στους μαθητές (χορογραφίας) που χάθηκαν

•   Ένα μάθημα χορογραφίας είναι άλλο ένα μάθημα τεχνικής

•  To μάθημα χορογραφίας είναι το σημείο συνάντησης και σωματοποίησης όλων των μαθημάτων, τεχνικών αλλά και θεωρητικών, σε μια σχολή χορού 
•  Σε κάθε μάθημα χορογραφίας μπορούμε να ανακαλύπτουμε τον τρόπο με τον οποίο όλες οι τεχνικές χορού χρησιμεύουν σαν εργαλεία στην μακριά πορεία του χορευτή να εξελιχτεί από αντικείμενο της ματιάς μας σε υποκείμενο εμπειριών μας

•  Όλα τα μαθήματα χορογραφίας ξεκινάνε με το σώμα του μαθητή. Το σώμα θα αισθανθεί, θα παρατηρήσει, θα θυμηθεί, θα ξεχάσει, θα πάρει αποφάσεις, θα αυτό-σχεδιαστεί, θα προετοιμαστεί να συνειδητοποιεί την δημιουργική διαδικασία

•  Ένα μάθημα χορογραφίας είναι ένα μάθημα το οποίο θέτει κοινά ερωτήματα και καλωσορίζει ατομικές απαντήσεις

•  Το μάθημα χορογραφίας λαμβάνει μέρος σε ένα ασφαλές για τους μαθητές τοπίο όπου μαζί προσπαθούμε να απαντήσουμε το ερώτημα πως οι φόρμες του ανθρώπινου σώματος στον χώρο, τον χρόνο και την δυναμική θα χρησιμοποιηθούν σαν μέσο επικοινωνίας μοναδικών νοημάτων και αισθημάτων

•   Κάθε μάθημα χορογραφίας είναι μια ευκαιρία να συνδεθεί το εγώ του μαθητή με το γεωγραφικό και κοινωνικό περιβάλλον στον ιστορικό χρόνο

•   Όλα τα μαθήματα χορογραφίας είναι διάλογοι ανάμεσα στην στιγμιαία έμπνευση και την κριτική σκέψη

•   Το μάθημα χορογραφίας είναι μια ευκαιρία να ξύσουμε την αυταρέσκεια του χορευτή-εκτελεστή με την συντροφικότητα της κοινής δημιουργίας

•  Το μάθημα χορογραφίας είναι το μάθημα που θα συνδυαστούν όλα τα εργαλεία από την ιστορία της χορογραφίας, ξεκινώντας από τις αναλυτικές τεχνικές του Λάμπαν, της Ντόρις Χάμφρευ και του Νικολάις, τις σωματικές τεχνικές συνειδητοποίησης όπως η Ιδεοκίνηση, το Body Mind Centering, τις δραματουργικές λύσεις του Contact improvisation μέχρι τις μεταμοντέρνες στρατηγικές σύνθεσης και την χρήση του λόγου και της αφήγησης. Και όλα αυτά για χάρη της πιθανότητας μιας ατομικής έκφρασης

•  Κάθε μάθημα χορογραφίας είναι πρωτίστως μάθημα ενθάρρυνσης

•  Όλα τα μαθήματα χορογραφίας δημιουργούν καλύτερους χορευτές

•  Ένα μάθημα χορογραφίας όσο και αν στηρίζεται στις υπάρχουσες συσσωρευμένες γνώσεις δημιουργείται σε απόλυτη σχέση με την σχολή όπου διδάσκεται, με τους μαθητές που υπάρχουν μπροστά στον καθηγητή στη συγκεκριμένη στιγμή

•  Το μάθημα χορογραφίας είναι ένα μάθημα στο οποίο αυτός που διδάσκει θα μπορούσε να ονομάζεται και ‘‘ διευκολυντής’’, ‘‘εισηγητής’’, ‘‘συνοδοιπόρος’’ κ.α.

•  Κάθε μάθημα χορογραφίας δεν τελειώνει παρά μόνο όταν οι μαθητές έχουν μια τουλάχιστον αυτάρκη εμπειρία δημιουργίας

•  Όλα τα μαθήματα χορογραφίας είναι επικίνδυνα μαθήματα, διότι είναι τα μαθήματα όπου οι επιλογές του καθενός εμφανίζονται τελεσίδικα. Επιλογές αισθητικής άρα ιδεολογίας άρα στάσης γα την ζωή

•  Ένα μάθημα χορογραφίας δεν μπορεί να αρχίζει παρά μόνο με την επιθυμία να συνδεθεί η τέχνη του χορού με την ζωή

•  Ένα μάθημα χορογραφίας δίδεται με την ελπίδα ανακάλυψης συνομιλητών

•  Ένα μάθημα χορογραφίας στην Κρατική Σχολή Χορού είναι ένα μάθημα στην αποδεδειγμένη από παλιά παράδοση της σχολής να δημιουργεί ολοκληρωμένους χορο-ανθρώπους

•  Ένα μάθημα χορογραφίας μπορεί να ξεκινήσει από το πιο μικρό γεγονός, π.χ. με τους μαθητές απλά να κοιτούν το χέρι τους, να το παρατηρούν σαν φυσικό γεγονός, σαν σκελετική - μυϊκή - αισθητηριακή δομή, να παρατηρούν τις κινητικές δυνατότητες του, να συνειδητοποιούν την αίσθηση της κίνησης του, να επεξεργάζονται την κίνηση του σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, να το τοποθετούν σε διαφορετικό φόντο, να το αφήνουν να παίρνει χειρονομίες από την καθημερινότητα η να δημιουργεί άγνωστες καινούργιες, μπορούν να το οργανώνουν στον χρόνο με επαναλήψεις - διαφορετικές ταχύτητες και δυναμικές, να το οργανώνουν αντιστρέφοντας την κίνηση του η μεταφέροντας την σε άλλα επίπεδα η μέρη του σώματος, να κάνουν αναφορές σε έργα τέχνης η σε γεγονότα από την ιστορία η την καθημερινότητα, να το συνδυάσουν με λόγο αποδομώντας τον η δημιουργώντας αφηγήσεις, να το φέρνουν σε επαφή με ένα άλλο σώμα. Όμως κυρίως ένα μάθημα χορογραφίας απαντάει όχι μόνο στο ερώτημα ‘‘τι να χορέψω;’’ και ‘‘πως;’’ αλλά στο πολύ ουσιαστικό ‘‘γιατί να χορέψω;’’ Τότε αυτό το χέρι μπορεί να γίνει τρομερό, όλοι φοβούνται τους ανθρώπους που κοιτούν απλά το χέρι τους αλλά και είναι αποφασισμένοι να το χρησιμοποιήσουν

τον Δεκέμβρη του 2009 η Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης (Χορού) ανακοίνωσε ότι προσκαλούσε ενδιαφερόμενους να συμμετάσχουν στη διαδικασία επιλογής για την πρόσληψη ενός δασκάλου χορογραφίας. Εκτός του βιογραφικού κάθε ενδιαφερόμενος έπρεπε να καταθέσει και μιά επιστολή εκδήλωσης ενδιαφέροντος (μέχρι 500 λέξεις), καθώς και μια περιγραφή μαθήματος χορογραφίας. Το ανωτέρω κείμενο είχε δοθεί σαν απάντηση σε αυτό το αίτημα.

Μακρυά από δω (Ponderosa, Βερολίνο, Αθήνα 1960 χλμ)

Jul 21, '09, 4:49 PM

Διαβάζεται ακούγοντας συγχρόνως το "Take a look at these hands" by D. Byrne και μερικές φράσεις της Meg Stewart.

Έρχεται η ημέρα (να είστε σίγουροι ότι για όλους πάντα θα έρθει) που κοιτάς τα χέρια σου και έχεις κάνει παραστάσεις, έχεις πάρει επιχορηγήσεις, έχεις αγγίξει αξιοθαύμαστα σώματα, έχεις ιδέες για τα επόμενα έργα σου, έχεις προσκλήσεις σε φεστιβάλ, σε αναγνωρίζουν.

T ake a look at these hands.

The hand speaks. The hand of a government man.

Well I'm a tumbler. Born under punches.

Δίπλα, η Lisa Schmidt (βασική χορεύτρια δημιουργός της Τρίσα Μπραουν στα 80’ς & 90’ς) σφουγγαρίζει το ξύλινο πάτωμα ενώ εσύ τρίζεις σπασμένος. O Jamie (χορευτής της Meg Stuart, είχε έρθει ένα Σαββατοκύριακο και χόρεψε σε μία παράσταση μας) κουβαλάει πέτρες έξω από ένα αχυρώνα για να ξαναφτιάξει τη γκρεμισμένη σκεπή, όλοι περνάνε να βάλουν ένα χεράκι. Η Meg Stewart φέρνει τα πιάτα όλων μας από το νεροχύτη . Ο Keith Hennesy σκουπίζει το στούντιο πριν αρχίσουμε το σεμινάριο, ήταν η σειρά του.

I'm so thin.

Never seen anything like that before

Falling bodies tumble 'cross the floor

When you get to where you wanna be

When you get to where you wanna be

Βράδυ στο στούντιο, δυο Ισπανίδες δουλεύουν την ιδέα να δουν την σχέση που μπορεί να αναπτυχθεί ανάμεσα στο φλαμένκο και το contact improvisation, τις ακούω συνέχεια να λένε from the body, it comes form (;) the body.

Δύο Φινλανδέζες 30 μέτρα πίσω στο βάθος του στούντιο Κάτι Κάνουν σαν απειλητικό παραμύθι, κρατάω την αναπνοή μου το παιδικό της αγοροκουρεμένο πρόσωπο, πράσινα μάτια, ξυραφιές στο πλάι, ξαφνικά τρέχει με βαριά βήματα σαν αγόρι, λέει ένα ποίημα στα Φινλανδικά φτύνοντας κεράσια και δουλεύει. Ω πόσο δουλεύει. Της είπα αμέσως να έρθει στην Ελλάδα να δουλέψουμε αλλά αμέσως το μετάνιωσα σκέφτηκα ντρέπομαι εδώ θ’ ακούει κουβέντες μόνο για πως, που, ποιός έκλεισε παράσταση, αλλά ποτέ για την ίδια την δουλειά, για την τέχνη του καθενός.

Όμως, πόσο η ανάσα σου έχει σχέση με την κίνηση του σώματός σου; Και η κίνηση σου με τα συναισθήματά σου; Και πως τα συναισθήματά σου καταλαμβάνουν το σώμα σου; ‘‘Εmotional body’’. Εγώ το αποκαλώ‘‘ Συν-κινητικό’’ σώμα και το ψάχνω και το βρίσκω εδώ.

We seek the longer arts of transformation

11 το βράδυ, κάθεσαι σε μια βεράντα μπροστά στο δάσος, σηκώνει το κεφάλι της και σου λέει

All I want is to breathe [I'm too thin]

Won't you breathe with me?

Find a little space, so we move in-between [In-Between it]

And keep on step ahead, of yourself.

πάμε στο στούντιο να δουλέψουμε; εντάξει, αλλά καθώς περπατάς σκέπτεσαι, τι έχω; τι έχω πραγματικά; τι με κινεί; και μόλις Κάτι λάμψει, εύκολο τελικά αποτέλεσμα συνάντησης τύχης, σκισίματος του λίπους γύρω σου, ενός μιας στο τόσο μικρού βήματος που αποτολμάς, εσύ μήπως αμέσως απομνημονεύεις τους γύρω σου και σκέπτεσαι τι να το κάνω αυτό για την επόμενη παράσταση;

Don't you miss it, don't you miss it.

Some 'a you people just about missed it!

Last time to make plans!

And I'm a tumbler...

I'm a Government Man.

Μαζεύουν νερό βροχής, ακόμα και αν έχουν περίσσευμα. Συμμετέχουν χωρίς κανείς να τους το ζητήσει σε μια οικονομία που ξεπερνάει τα 20 εκτάρια εκεί στα σύνορα Γερμανίας με Πολωνία και τον χρόνο που θ’ αντέξει η κοινότητα Ponderosa .

Υπάρχουν μόνο combust toilets, κάτι σαν τους παλιούς βόθρους που σφραγίσαμε, μία φορά το χρόνο τις αδειάζουν για λίπασμα.

Πλησιάζει η Στέφανι, διακρίνω τις χαρακιές - ιερογλυφικά που διασχίζουν τα μπράτσα μέχρι το στέρνο, μου χαμογελάει σκύβει και κόβει κάτι σαν λαχανάκι, στρίβει το πάει στην κουζίνα, φωνάζανε ότι θέλανε και άλλη σαλάτα και δεν ήξερα που να την βρώ.

Oh, Take a look at these hands. They're passing in-between us.

And the heat goes on... [I got time!] And the heat goes on

All I want is to breathe [Thank you. Thank you.]

Won't you breathe with me?

Find a little space...So we move in-between [I'm so thin]

And keep one step ahead of yourself. [I'm catching up with myself]

Γιατί εδώ δεν υπάρχει σκόνη; εκτός από το δωμάτιο μου, εκεί στάζω σκόνη.

Από την βιβλιοθήκη διαβάζω το βιβλίο της Sally Banes για την ιστορία της P erformance Art στη δεκαετία 75-85, αναγνωρίζω πολλές ιδέες από έργα να έχουν μεταφερθεί σε χορογραφίες και θεατρικές παραστάσεις τώρα στην Ελλάδα. Νο πρόβλημα! ας πάρουν όποια ιδέα θελήσουν, ακόμα και αν το Vessel της Meredith Monk όπου οι θεατές μεταφέρονταν με φορτηγά μέσα στους χώρους της πόλης υπενθύμιση ότι στρατόπεδα συγκέντρωσης μπορούν να φτιαχτούν παντού, στην εισαγωγή μεταποίηση που του έγινε εδώ κατέληξε τουριστική περιήγηση. Αλλά γιατί κανένας δεν έκλεψε εκείνη την ιδέα από έργο του Ping Chong για ένα Δράκουλα που ξεκινάει από το Αids, συν-απεικονίζει τους γιάπηδες και καταλήγει στο πως όλοι έχουμε γίνει βαμπίρ θεαμάτων;

The moment you think of the audience you compromise your self.

Border land . Στα σύνορα υπάρχει ζωή, περισσότερη ανταλλαγή - ζωή απ’ ότι πιο μέσα. Χορεύουμε τις περιοχές των συνόρων μας, σωματικά, ακουστικά, συγκινησιακά.

Take a look at these hands.

No thanks. I'm a Government Man.

Ο τρόπος που αναπτύσσουμε τις δημιουργικές ιδέες μας μοιάζει με την αντρική σεξουαλικότητα: επαναλαμβάνοντας το ίδιο μοτίβο μαζεύει ενέργεια με γραμμική αυξητική πορεία, μετά εκρήγνυται και αδειάζει. Άραγε πως μπορούμε να αναπτύξουμε διαφορετικούς τρόπους δημιουργικότητας εμπνεόμενοι από άλλους τρόπους σεξουαλικότητας πχ τον γυναικείο σε κύκλους.

κρατάω την αναπνοή μου το παιδικό της αγοροκουρεμένο πρόσωπο πράσινα μάτια ξυραφιές στο πλάι περπατάω δίπλα της στο στούντιο ξαπλώνω αχ μία μόνο αληθινή κίνηση αν καταφέρω να κάνω. Aγγίζει από όλες τις μεριές από όλες τις γωνίες όλα τα βαθουλώματα ω πόσο επίμονα δουλεύει. Αυτό που οι πολύ νέοι δεν ξέρουν είναι ότι στις audition για οποιαδήποτε σχολή η παράσταση παρακολουθούμε όχι το τι έχει μαζέψει κρυφά και κουβαλάει σαν σχέδιο επιτυχίας ο υποψήφιος-α, αλλά πως δουλεύει, πως εξελίσσεται, πως συμμετέχει, τι δωρίζει, πόσο τελεσίδικος-η είναι...

Take a look at these hands

And the heat goes on...And the (Wheeeep!) heat goes on

And the heat goes on [brbbrbbrb]...Where the hand has been [chtktktktk]

1 ώρα laughing meditation

1 ώρα anger meditation

get the sensation if you extend the dance

Εντάξει ωραίες οι καταλήψεις, αλλά μακριά από combust toilets, διατροφική αλληλεγγύη, συντροφική διαχείριση των απολαύσεων μας.

μια ερώτηση: γιατί εδώ οι πρωτεργάτες κάθε κατάληψης δεν συμμετέχουν ποτέ σε κανένα σωματικό εργαστήρι;

Thrive for it

Complex emotional movement

Energetic exchange

Το σώμα όπως και όλοι οι χώροι είναι ιδιωτικοποιημένο, δηλαδή έχει ήδη καταπατηθεί από την ιδιωτική πρωτοβουλία, όλες τις κοινωνικές συμβάσεις, τις στρεβλωμένες επιθυμίες που αλλοτριώνουν την λιβιδινική μας ενέργεια, από μνήμες που θα θέλαμε να αποτινάξουμε αλλά έχουν εγκατασταθεί και από το κράτος δηλ. από ιδρυματοποιημένες τεχνικές έκφρασης (χορού για εμάς). Πως μπορώ να κάνω το σώμα μου κοινοτικό, ανοικτό στον άλλο;

longer arts of transformation

Μήπως συνδέοντας το με τον μόνο τόπο που πραγματικά μπορεί να συνδεθεί, την ίδια την γη;

Aλλά που; Η Ponderosa είναι 1960 χλμ μακριά από εδώ.

Μμμμ μήπως στην κατάληψη του Πραπόπουλου; 

εδώ δεν υπάρχουν ΧΟΡΟΓΡΑΦΟΙ

April 7, '09, 11:28 PM

Ο τίτλος είναι επίτηδες ενοχλητικός. Σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζεται με την γνωστή στάση κάποιων που κριτικάρουν τον σύγχρονο Ελληνικό χορό απαξιώνοντας το παρελθόν και τους υπάρχοντες χορογράφους, επικαλούμενοι κάτι νέο το οποίο πρέπει να έρθει σαν σωτήρας, στην ουσία χωροθετώντας τους εαυτούς τους, αν και αυτόκλητοι, στην θέση των επίσημων εκτιμητών του χορού στην χώρα μας.

Ούτε εννοώ την Ρολάν Μπαρτικής προέλευσης ιδέα ότι ένα έργο τέχνης είναι ανεξάρτητο του δημιουργού του, καθώς σε μια ανοιχτή κοινωνία αυτός δεν μπορεί να καθορίσει στο κοινό τους τρόπους αντίληψης του έργου του. Αυτό είναι απλώς ένα σύμπτωμα ενός κόσμου ο οποίος αρνείται τις ιδεολογικές διαφοροποιήσεις και κρύβεται στην μεταμοντέρνα ασάφεια.

Ήμουν στη συνάντηση που οργανώθηκε με νέους Έλληνες χορογράφους στο Ντάνκαν. Μία  κοπέλα μιλώντας για τον τρόπο δουλειάς της περιέγραψε το γνωστό σχήμα του χορογράφου που δίνει χώρο στους χορευτές του να συμμετέχουν στο δημιουργικό αλλά και εκτελεστικό στάδιο του έργου. Το προσδιόρισε και ιδεολογικά αναφέροντας την μη κάθετη δομή δημιουργίας σαν δείγμα πολιτικής θέσης ενάντια στην αυταρχικότητα.

Η δυσανεξία του κοινού, η οποία εκδηλώθηκε με διάφορους τρόπους, να αφομοιώσει την σκέψη της δημιουργού προκάλεσε το ενδιαφέρον μου και με έφερε σε αυτό το κείμενο που διαβάζετε. Όχι τόσο η αντίδραση από κάποιους στο κοινό ότι ''καλά όλα αυτά! αλλά υπάρχουν χορευτές που η δουλειά τους είναι να εκτελούν μόνο'', η οποία είναι αποδεδειγμένα μειοψηφική και ανιστόρητη καθώς δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι οι περισσότεροι και σημαντικότεροι Έλληνες χορογράφοι συν-δημιουργούν με τους χορευτές τους.

Περισσότερο με προκάλεσε η επίμονη αποφυγή να συνδεθεί η στάση της, ταυτόχρονη με πολλών άλλων Ελλήνων σύγχρονων δημιουργών, με το τι έχει αναπτυχθεί σε κοινωνική κλίμακα από τον Δεκέμβρη και μετά, δηλ. την συνεχή δημιουργία συλλογικοτήτων. Αναρωτιέμαι την αιτία της άρνησης τους απέναντι σε μια πραγματικότητα η οποία υπάρχει άτυπα ήδη, αλλά αν επισημοποιηθεί θα είναι η μεγάλη δύναμη και προσφορά του χορού στο πεδίο της καλλιτεχνικής δημιουργίας απέναντι στην ατομικότητα των πλαστικών τεχνών, την βιομηχανική κατανομή εργασίας του κινηματογράφου, την μοναχικότητα της συγγραφής.

Τι είναι χορογράφος;

Αυτός που φαντάζεται και οργανώνει μια χορογραφία με συγκεκριμένη γλώσσα και επιμέρους στοιχεία (βήματα, ύφος εκτέλεσης, αφήγηση κλπ); Τότε ο μοναδικός χορογράφος στην Ελλάδα είναι ο Φωκάς Ευαγγελινός, πράγμα το οποίο ήδη ισχύει για ένα μεγάλο κοινό τέχνης (συγνώμη, καταναλωτές θεαμάτων).

Όταν οι χορευτές συμμετέχουν με το υλικό τους, ο χορογράφος τι ακριβώς κάνει; Είναι αυτός που επιλέγει, αυτός που προκαλεί, αυτός που συνθέτει, αυτός που διδάσκει; αυτός που αναλαμβάνει το παιχνίδι παραγωγής στο οποίο συμμετέχουν το Υπουργείο Πολιτισμού, ο Τύπος κα; Πόσο έλεγχο και ευθύνη έχει στο τελικό θέαμα; Πόσες φορές στο τέλος μιας παράστασης είπατε "ωραίοι χορευτές όμως δεν έλεγε τίποτα"; Και γιατί τελικά δεν μετανιώσατε που πήγατε να την δείτε;

Μήπως αντί για χορογράφος θα έπρεπε να λέμε:

Οικοδεσπότης, Διευκολυντής, Καταθέτης ιδεών, Δάσκαλος, Υπεύθυνος καλλιτεχνικά και νομικά, Αυτός Που Λέει Το Πρώτο Θα. Αστειεύομαι, ο στόχος μου δεν είναι οι Έλληνες χορογράφοι να σταματήσουν να αποκαλούνται έτσι.

Όμως ξανά, οι χορογραφικές μικρο-γλώσσες του κάθε δημιουργού δεν είναι αποτέλεσμα της συνάντησης του με τους χορευτές του; Εν τέλει δεν εμπεριέχουν τους χορογράφους; Μια παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου, της Αποστολίας Παπαδαμάκη, της Μαρίας Γοργία, των S.Q.N, δεν είναι οριοθετημένη όχι μόνο στιλιστικά αλλά και νοηματικά από τους χορευτές τους; Αυτό που διαφοροποιεί ένα έργο σαν το ‘‘Female studies’’ από το ‘‘Electric girl’’ είναι η έμπνευση της Αποστολίας; ή παρά την εξωτερική ομοιότητα τους η ουσιαστική διαφορά του σώματος της Μαρκέλλας Μανωλιάδη από αυτό της Χαράς Κότσαλη; Μήπως τελικά όλα τα έργα είναι ίδια και το μόνο που διαφοροποιεί κάθε παράσταση είναι η θέαση νέων σωμάτων μέσα σε διαφορετικής υφής περιβάλλοντα; Το ουσιαστικά ανανεωνόμενο είναι αυτό το διαφορετικό που φέρνει κάθε σώμα, το οποίο έχει κτιστεί αργά, βαθιά στο παρελθόν κάθε χορευτή. Και είναι κάτι που τις περισσότερες φορές το έφτιαξε μόνος του συγκρουόμενος, επιβιώνοντας, και πολύ λιγότερες φορές αγαπώντας, σε ένα εκπαιδευτικό περιβάλλον που αντιμετωπίζει με φιλυποψία την δημιουργικότητα.

Επαναλαμβάνω δεν με ενδιαφέρει να μειώσω το κύρος των Ελλήνων χορογράφων, ανήκω σε αυτούς, ούτε αρνούμαι τις ευθύνες των έργων μου. Αλλά αν η υπόθεση μας είναι ότι ο Ελληνικός σύγχρονος χορός στηρίζεται στην δημιουργική συμμετοχή των χορευτών τότε η αληθινή ερώτηση μου είναι :

ποιο εκπαιδευτικό σύστημα τους προετοιμάζει γι’ αυτή την προσέξτε όχι απλά επαγγελματική αλλά καλλιτεχνική δυνατότητα;

Μήπως καθώς συζητάμε για το εκπαιδευτικό ζήτημα θα πρέπει να τολμήσουμε και να διεκδικήσουμε αυτό που πολλοί από μας σκέφτονται εδώ και πολλά χρόνια. Τα τεχνικά μαθήματα να υποβαθμιστούν στο επίπεδο που περιγράφει το όνομά τους, να πάρουν την θέση του καθαρά τεχνικού μέσου, είναι αυτά που μας δίνουν τα μέσα για να κάνουμε τέχνη, όπως στην σχολή καλών τεχνών (βλ. σχέδιο) η στη θεατρική εκπαίδευση (βλ. ορθοφωνία). Όταν χρησιμοποιώ την λέξη "υποβαθμιστούν" εννοώ στο συμβολικό πεδίο αλλά και στο ουσιαστικό, το οποίο καθορίζει τον τρόπο αντιμετώπισης των μελλοντικών χορευτών καθ' όλη την διάρκεια των σπουδών τους, από τις εισαγωγικές μέχρι τις πτυχιακές τους.

Μήπως τα δημιουργικά μαθήματα θα έπρεπε επίσημα και ουσιαστικά να θεωρούνται πρωτεύοντα;

Μήπως τότε ο Σύγχρονος Ελληνικός χορός θα είναι αποτέλεσμα συνάντησης ολοκληρωμένων δημιουργικών ανθρώπων του χορού, απαλλαγμένων από τον ανταγωνισμό της πατέντας με στόχο την επιχορήγηση, την διάκριση που θα φέρει παραγγελία, την υποταγή σε ένα σύστημα που κατασκευάζει εικόνες κοινωνικής ενότητας αλλά στην ουσία διαχωρίζει και απομονώνει από το τι γίνεται εκεί έξω;

Αντίθετα με τον τίτλο, το κείμενο υπονοεί ότι εδώ χρειαζόμαστε όλοι να μπορούν να γίνουν και χορογράφοι.

Ας ανοίξει η συζήτηση.........

                                                                                                                               Κωνσταντίνος Μίχος

(τα σχόλια σας δημοσιεύονται απ'ευθείας χωρίς προηγούμενο έλεγχο)

ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΒΟΔΥ

Feb 25, '09, 1:35 PM

Αν κάποιος άκουγε την ιστορία της ζωής αυτού του συγκεκριμένου ανθρώπου  ( πως έζησε, τι τον πλήγωνε, τι ονειρευόταν ) θα ήταν εύκολο να τον κοιτάει;

Αν κάποιος στεκόταν γυμνός από τα ρούχα του δίπλα σε ένα σώμα γυμνό από το δέρμα του, τι από τα δύο θα θεωρείτο δημόσια προσβολή και τι δεν θα ήταν εκμετάλλευση;

Αν κάποιος μας προσκαλέσει και κόψει μπροστά μας λίγο από το δέρμα του, εμείς θα τον κοιτάξουμε με ενδιαφέρον για την ανατομική αποκάλυψη;

Aυτή η φωτογραφία από την Γάζα έχει επιστημονικό ενδιαφέρον;

Αν δούμε πολλές ανάλογες φωτογραφίες, θα έχουμε τα ίδια ανακλαστικά;

Γιατί κοιτάμε το ένα κεφάλι και όχι το άλλο;

Ποιοι και γιατί κοιτάνε;

Και άλλες ερωτήσεις:

Γιατί οι ταινίες τρόμου και τα slasher γίνονται της μόδας όταν υπάρχει κοινωνική έκρηξη;

Γιατί μόνο στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει τόσο μεγάλη αντίδραση απέναντι στην έκθεση;
Τι ζητά η "Αντιγόνη";
Για ποιό λόγο συγκρούονται σε ολόκληρο το δεύτερο μέρος του "Αίαντα";
Γιατί σκοτώνονται γύρω από το νεκρό σώμα του Πάτροκλου;
Το κεφάλι του Βελουχιώτη κόπηκε από επιστημονικό ενδιαφέρον;

Αυτό με το οποίο πληκτρολογήσατε την διεύθυνση είναι η εικόνα του χεριού σας η το χέρι σας;


τον Μάιο του 2009 ήρθε στην Ελλάδα η έκθεση Bodies και παρουσιάστηκε στον πολυχώρο του Δήμου Αθηναίων στο Γκάζι. Αντίθετα από τις άλλες χώρες, η έκθεση εδώ αντιμετωπίστηκε κριτικά.  Το ανωτέρω κείμενο γράφτηκε σαν αντίδραση.

Γιατί καταλαμβάνουμε την Λυρική νο. 1381960

Jan 30, '09, 10:32 AM

Για να απαντήσουμε σ’ αυτούς που μπορεί να αναρωτηθούν γιατί μια κατάληψη του ιστορικού κτιρίου της Λυρικής εκθέτουμε καταρχάς κάποιους συνειρμούς με ιστορικά γεγονότα.

• Στις 29 Σεπτεμβρίου 1941 η οπερέτα «Βαρώνος Ατσίγγανος» του

Γ. Στράους παρουσιάστηκε από την Λυρική σκηνή στο θέατρο Πάρκ.

Την ίδια ημέρα 2000 κάτοικοι της περιοχής της Δράμας εκτελούνταν από τις δυνάμεις κατοχής σε αντίποινα για τις επιθέσεις αντιστασιακών ομάδων.

• Η « Κάρμεν» του Μπιζέ ανέβηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1942 στο θέατρο Ολύμπια, ολόγυρα ο μεγάλος λιμός του χειμώνα του 42 μάστιζε την Ελλάδα, όπου το 63% του πληθυσμού υποσιτίζονταν με αποτέλεσμα 100.000 νεκρούς από ασιτία.

• Η «Αρπαγή από το Σεράϊ» του Μότσαρτ ανέβηκε στις 30 Μάη 1945,

την ίδια ημέρα ο Τριαντάφυλλος Τριανταφύλλου δολοφονήθηκε στο Πουρί Θεσσαλίας, ήταν εκείνο τον μήνα ένα από τα 56 θύματα της τρομοκρατίας από παρακρατικές ομάδες δωσίλογων & μοναρχοφασιστών που συνεργάζονταν με κρατικές δυνάμεις, ενώ υπήρχαν 18.708 πολιτικοί κρατούμενοι σε όλη την Ελλάδα.

• «Ο Βαφτιστικός» του Θεοφράστου Σακελλαρίδη παρουσιαζόταν στις 17 Ιουλίου 1948, ταυτόχρονα βόμβες Ναπάλμ δοκιμάζονταν για πρώτη φορά στον Γράμμο όπου κορυφωνόταν ο Εμφύλιος.

• Στις 22 Νοεμβρίου 1973, πέντε ημέρες μετά την είσοδο των τανκς στο Πολυτεχνείο και μόλις δύο ημέρες μετά την άρση του στρατιωτικού νόμου που είχε επιβληθεί από το δικτατορικό καθεστώς, η Λυρική σκηνή ανακοίνωνε στο κοινό της ότι μπορούσε πλέον να παρακολουθήσει τις οπερέτες «Οι Παλιάτσοι» και «Καβαλαρία Ρουστικάνα».

• Όταν δολοφονήθηκε ο Μιχάλης Καλτεζάς, όποτε εκπυρσοκροτούν περίστροφα αστυνομικών, την ημέρα που ανάγκασαν την Κ. Κούνεβα να πιεί βιτριόλι, τις ημέρες που οποιοσδήποτε μπάτσος παίρνει την διαταγή να χτυπήσει διαδηλωτές, τις βραδιές που οι συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη είναι ακόμα στις φυλακές, την στιγμή που οποιοσδήποτε μαθαίνει ότι χάνει την δουλειά του, η Λυρική προσφέρει στο κοινό της διαφυγή και στην κοινωνία μιά καθησυχαστική εικόνα ευμάρειας.

Αυτή την στιγμή δεν θα ασχοληθούμε ούτε με το ποιοι έβλεπαν αυτές τις παραστάσεις, ούτε ποιοι τις παρουσίαζαν, ούτε ποιοι διορίζονταν σαν διευθυντές της Λυρικής όλα αυτά τα χρόνια από την κατοχή, στον εμφύλιο αλλά και αργότερα όπως πχ στην διάρκεια της δικτατορίας.

Η κατάληψη ενός συμβόλου σαν τη Λυρική δεν έγινε για αποπληρωμή ιστορικών χρεών, έγινε απλά γιατί θέλουμε να θυμίσουμε σε όλους, διοικούντες, κυβέρνηση, καλλιτέχνες η θεατές, ότι εκεί έξω και τώρα μέσα, υπάρχει και ένας άλλος κόσμος αναπόσπαστο τμήμα του λαού της χώρας μας, που δεν μπορείτε να τον αγνοείτε παρά το γεγονός ότι πυροβολιέται, πνίγεται με δακρυγόνα, κατεβαίνει σε μπλόκα, απαιτεί λίγο αέρα αντί για τσιμέντο και συγχρόνως αναρωτιέται και διεκδικεί μιά άλλη θέση της τέχνης στην κοινωνία.

Αυτή την άλλη θέση θα προσπαθήσουμε να επεξεργαστούμε αυτές τις μέρες της κατάληψης, σε μια διαρκή δημόσια συζήτηση, δίνοντας λόγο στους αποκλεισμένους πέραν των συνόρων της κατεστημένης τέχνης, επαναπροσδιορίζοντας αυτά τα σύνορα και να δώσουμε τόπο σε μια άλλη δημιουργικότητα με διαρκή καλλιτεχνικά εργαστήρια και μαθήματα - προτάσεις.