Η Αμερικανίδα χορογράφος Στέφανι Μάχερ βρέθηκε στην Αθήνα για να παρουσιάσει την Κυριακή, 4 Νοεμβρίου, στην ημερίδα το Σώμα σε Κρίση, η οποία διοργανώνεται από τον σύνδεσμο υποτρόφων του ιδρύματος Α. Ωνάσση, την προσωπική της πορεία από την ακτιβιστική σκηνή χορού του Σαν Φρανσίσκο στη Γερμανία και στην Ponderosa, μια απόπειρα καλλιτεχνών να συμβιώσουν σε μια αυτοδύναμη καλλιτεχνικά, διατροφικά και ενεργειακά κοινότητα.
Δασκάλα; Χορογράφος; Χορεύτρια; πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου; Αυτοσχεδιάστρια. Πώς μεγάλωσες; Περιέγραψέ μας μόνο με λέξεις αυτόνομες. Συγχέοντας, αιώνια ηλιοφάνεια, πολιτισμικό σοκ, η Δύση, γη των πρωτοπόρων, ανάμεσα σε άκρα, εξαρτημένος χίπις πατέρας, πατριός καθολικός στρατιωτικός, Ανατολική Ακτή, Δυτική Ακτή, εξακολουθώ, κάτι βαρύ, μία πλευρά οικογένειας, αγκαλιάστηκα, μια άλλη οικογένεια... Ποιοι άνθρωποι επηρέασαν τη ζωή σου; Η Sasha Wolf, λεσβία, ιδιοκτήτης γκαλερί στη Νέα Υόρκη, μου δίδαξε λογοτεχνία. Ο Keith Hennessey, περφόρμερ Κουίαρ καλλιτέχνης, με δίδαξε πώς να είσαι ένας ακτιβιστής και παγανιστής. Ο Malcomn Χ μου μίλησε για το ρατσισμό, η Πάτι Σμιθ μου έμαθε για την ποίηση στη μουσική. Η Sarah Stack House - χορεύτρια του Limon, μέντοράς μου ο Uli Kaiser - σύντροφος της ζωής μου, με εμπειρίες από την σκηνή των καταλήψεων στο Βερολίνο, με δίδαξε έναν τρόπο ζωής «κάν’ το μόνος σου».·Ο Γιόγκι Bhajan με δίδαξε κουνταλίνι γιόγκα, ο Steve Paxton με δίδαξε contact improvisation... Γιατί χορό; Διάλεξα το χορό, γιατί με σύγχυζε εντελώς. Ποτέ πριν δεν είχα τόσες πολλές ερωτήσεις σχετικά με ο,τιδήποτε άλλο. Με θεράπευσε και έχτισε την κατανόηση μου για τον κόσμο. Άρχισα αρκετά αργά (στο κολέγιο) και σκέφτηκα ότι όπου κι αν με οδηγούσε, ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Πώς είναι η σκηνή του χορού στο Σαν Φρανσίσκο; Πήγα στο Σαν Φρανσίσκο το 1989 και έφυγα το 1998… Η σκηνή του χορού στο Σαν Φρανσίσκο αναπτύσσεται μέσα από την σκηνή της Κουίαρ τέχνης. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 υπήρχε ένα είδος σεξουαλικής επανάστασης, λόγω του ακτιβισμού γύρω από τους ανθρώπους που ήταν φορείς του HIV, σχετικά με τη σεξουαλικότητα και το ασφαλές σεξ. Αυτό επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τους χορευτές και τους παραγωγούς εκείνη την εποχή. Οι χώροι εκτός των μεγάλων εμπορικών σκηνών ήταν απαραίτητοι για να δείξουν όλα αυτά τα ριζοσπαστικά έργα χορού που σχολίαζαν κάποιους «άλλους τρόπους να υπάρχεις στον κόσμο». Αυτοί οι χώροι έχουν περάσει τώρα στα χέρια της επόμενης γενιάς και υπάρχει ένα άλλο κύμα τώρα, νέων καλλιτεχνών που είναι εξοργισμένοι με την οικονομική κρίση και την τρομοκρατία που συνεχίζεται και μετά την οκταετία του Μπους. Κι ακόμα, όπως φαίνεται, υπάρχουν πολλές μικρές συλλογικότητες που ξεφυτρώνουν και είναι φρέσκες, ενημερωμένες, άγριες και προκλητικές. Τι είναι η Ponderosa; Η Ponderosa είναι ένας Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός που οργανώνει φεστιβάλ, εργαστήρια και ένα πρόγραμμα κατάρτισης για τους νέους επίδοξους επαγγελματίες στον τομέα του χορού και άλλων παράλληλων μορφών τέχνης. Για πολλούς, είναι ένα προσωρινό σπίτι, μια πύλη προς το Βερολίνο. Κι ακόμα, είναι ένα παλιό αγρόκτημα κοντά στα πολωνικά σύνορα. Η Ponderosa είναι ένα τμήμα της συλλογικότητας Gut-Stolzenhagen, που αριθμεί ανάλογα με τις φάσεις της, 35-60 μέλη, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών. Ο στόχος της είναι να συνεχίσει να εν-σωματώνει ιδέες αλλαγής και δημιουργικότητας στις δομές ανάπτυξης του τόπου. Επίσης, πολύ σημαντική διάσταση είναι η ενθάρρυνση καλλιτεχνών, προκειμένου να κατανοήσουν τι είναι αυτό που ψάχνουν! Η Ponderosa λειτουργεί υπό την καθοδήγησή μου, ως καλλιτεχνικής διευθύντριας και του Uli Kaiser, ως διαχειριστή. Κάθε σεζόν, μια ομάδα συναδέλφων αναλαμβάνουν την ευθύνη να διδάξουν και να συζητήσουν τα άμεσα καλλιτεχνικά τους σχέδια, αποδεικνύοντας πόσο ανοιχτός είναι ο αυτοσχεδιασμός ως μορφή που μπορεί να περιλαμβάνει δομές μη ιεραρχικής μάθησης και πρακτικής. Περιέγραψε μια εικόνα από την Ponderosa Άνθρωποι στη βεράντα ώρες ολόκληρες μέσα στη νύχτα. Μια φωτιά, άνθρωποι χορεύουν γυμνοί στη βροχή και οι αίθουσες πρόβας γεμάτες ήχους και κινήσεις, πράγματα που δεν μπορείς να καταλάβεις αν δεν είσαι εκεί μαζί τους. Πώς βλέπεις το μέλλον των παιδιών σας; Νομίζω ότι τα παιδιά μου είναι απίστευτα τυχερά, επειδή έχουν βιώσει ένα κοινοτικό τρόπο ζωής, τον αυτοσχεδιασμό και την καλλιτεχνική δημιουργία, έχουν ζήσει παράξενους ανθρώπους από όλο τον κόσμο που ζουν στο σπίτι μας και στήνουν περίεργες παραστάσεις. Και ταυτόχρονα έχουν βιώσει την αντίθεση του να τα ζουν όλα αυτά μέσα ένα πολύ συντηρητικό χωριό της Ανατολικής Ευρώπης, σε μια από τις περιοχές της Γερμανίας που πεθαίνουν. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ. Έτσι ελπίζω ότι στο μέλλον τους θα συνειδητοποιήσουν ότι τα πάντα είναι εφικτά. Προκλητική τέχνη; Σκέφτομαι ότι συνήθως είναι περισσότερο απαραίτητα στον καλλιτέχνη που την κάνει από ό,τι στο κοινό. Θεωρώ ότι επίσης υπάρχει μια ευθύνη να εκπαιδεύσουμε το κοινό μας, έτσι ώστε να μπορεί να καταπιεί αυτή την προκλητική τέχνη και όχι να απομακρυνθεί απ’ αυτήν. Να μπορεί τουλάχιστον να προσδιορίσει το «γιατί» κάποιος θέλει να δείξει ένα έργο προκλητικής τέχνης. Πολιτική έκφραση και χορός; Θεωρώ ότι το σώμα είναι πολιτικό. Η έκθεσή μας στην αλήθεια είναι πολιτική και πολύτιμη. Ριψοκινδυνεύοντας, δείχνοντας την ανάληψη κινδύνων και κάνοντας το κοινό να συμμετέχει σ’ αυτόν το διάλογο, αυτό είναι επίσης πολιτική. Την ίδια στιγμή, προσφέροντας ελάχιστη διέγερση αλλά ταυτόχρονα κάνοντας τους ανθρώπους να αισθανθούν ποιοι είναι, κάνεις επίσης πολιτική. Φυσικά, η κυριαρχία του κινηματογράφου δυσκολεύει τους ανθρώπους να επιβραδύνουν τους ρυθμούς τους και να νιώσουν πιο υπαινικτικά μηνύματα, αλλά ο άρτιος, ο καλοφτιαγμένος χορός μπορεί ακόμα να είναι εξαιρετικά αποτελεσματικός. Υπάρχουν τόσες πολλές δυνατότητες πολιτικής έκφρασης όταν μοιραζόμαστε τις ξεχωριστές προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων, σε σχέση με το σώμα τους, τη σεξουαλικότητά τους και τον κόσμο. Ο χορός μπορεί να είναι ασύλληπτα αποτελεσματικός, γιατί επιδρά στα σπλάχνα του ανθρώπου και ο θεατής μπορεί να νιώσει πάρα πολλά μέσω της εμπειρίας του ταξιδιού άλλων σωμάτων επί σκηνής. Σου δίνω εικόνες. Είσαι σε ένα δωμάτιο απελπισμένη, περιέγραψε τι κάνεις Θα διαλογιστώ ή θα κινηθώ. Μένεις χωρίς δουλειά, είναι πρωί, τι κάνεις; Δουλεύω στον κήπο, φυτεύω, κόβω ξύλα, καλλιεργώ κάτι -οτιδήποτε, οργανώνω κάτι για να απασχολήσω τον εαυτό μου. Κάποιος πεθαίνει Σταματώ να πράττω και μόνο αισθάνομαι, είμαι εκεί που πρέπει να είμαι. Κάτι που επιθυμούσες, δεν συμβαίνει. Πώς αντιδράς; Προσπαθώ να απορροφήσω ό,τι πήγε στραβά, να στοχαστώ, προσπαθώ ξανά, κάνω άλλο ένα πείραμα. Τι είναι πνευματικό για σένα; Πνευματικό είναι το να χορεύω, να τρώω τρόφιμα από τον κήπο μου, να κοιτάζω το φεγγάρι, να επιβραδύνω τους ρυθμούς μου, να δημιουργώ δικές μου τελετουργίες, να αναπνέω, να λέω την αλήθεια. Πνευματικότητα είναι η ευσπλαχνία. Τι είναι αυτό που απεχθάνεσαι στο χορό; Την αποξένωση. Εξοργίζομαι όταν ένας χορός με αφήνει θυμωμένη, ακόμη κι αν ο καλλιτέχνης πραγματικά σκόπευε να μοιραστεί ή να δώσει, αλλά εγώ τελικά ένιωσα ότι με διαχειρίστηκαν με άσχημο τρόπο. Τι φέρνεις στο χορό;
Αιωρούμενο σκοτάδι - είμαι, λέει, σε ένα θέατρο. Ακούγονται οι πρώτες νότες του Vienen los pajaros [Έρχονται τα πουλιά].
Φωτισμοί κάθετοι δημιουργούν κουρτίνες φωτός - μέσα από το
σκοτάδι προβάλλουν 52 χορευτές σαν σμήνος, - αλλάζουν κατευθύνσεις σαν
κοπάδια ψαριών-πουλιών-αλόγων, ξανά και ξανά - σαν τις ανταύγειες στην θάλασσα
που πάντα απορούμε αν υπάρχουν πραγματικά και τί τις κινεί.
Αυτή η χορογραφία, αυτό το έργο, έχει θέμα την φύση; Άλλη μια new age
υπεκφυγή; Όχι! Η ένωση της φύσης με τον άνθρωπο είναι κάτι που το ξεχάσαμε και
στην μετά-μοντέρνα δυτική τέχνη, αλλά και στα γραφεία του κόμματος.
Ξαφνικά 17 χορευτές (17, όχι 18 - η περιγραφή δεν είναι γενικόλογη)
έρχονται προς τα μπρος, διασχίζοντας τα σμάρια των άλλων που κινούνται σε
πλάγιες κατευθύνσεις, περνώντας ανάμεσά τους σαν το νερό μέσα από τα δάχτυλα,
σαν το πλήθος μιάς διαδήλωσης που αιφνιδίως δεν ακολουθεί τον προγραμματισμένο
δρόμο, που δεν τηρεί την συμφωνία με την αστυνομία, που αρνείται να γίνει
επιτηρούμενο αντικείμενο βλέμματος, θέατρο.
Οι πίσω σειρές εκρήγνυνται στον αέρα, σε κανόνα - μια φορά, άλλη μια
φορά - την τρίτη ακινητοποιούνται στον αέρα σαν εσταυρωμένοι, σαν καμένα
δέντρα… ενώ κυλάνε άκαμπτα σώματα προς το προσκήνιο, σταματάνε μόλις πριν
πέσουν από την σκηνή και ανορθώνονται χωρίς να χρησιμοποιήσουν τα χέρια
τους, σαν να πηγαίνει ανάποδα ο χρόνος, σαν πολεμιστές γεννημένοι από δόντια
δράκου. Στρέφονται, τρέχουν προς τα πίσω, συγκρούονται με τούς άλλους πηδώντας
επάνω στα στήθη τους και τους ρίχνουν κάτω - όχι! την τελευταία στιγμή τους
συγκρατούν από το κεφάλι και δεν τους αφήνουν να σκάσουν στο έδαφος - η εικόνα
βίας και καταστολής γίνεται εικόνα συντροφικότητας και στήριξης - 17 κεφάλια
προστατευμένα μέσα σε χούφτες, λίγο πάνω από το χώμα.
Αυτή η χορογραφία χρειάζεται πλήθος. 52 χορευτές; Όχι, 136 χορευτές, να
αλλάζουν σχήματα, σαν την θάλασσα, σαν λαϊκό κέντημα αρκαδικό και ταυτόχρονα
χιλιανό.
Κόντρα στην πολυπληθή χορωδία στο America insurecta, μία χορεύτρια, πάνω
από ξαπλωμένα σώματα που καλύπτουν όλη την σκηνή και μετακινούνται σαν θρόισμα
σε κάμπο, στρίβει δεξιά-αριστερά σαν να τινάζει την σκόνη από πάνω της, με
αλλαγές δυναμικής, με σάρκα δυνατή και μαλακή για πόλεμο και για έρωτα. Και με
κάτι περισσότερο, με την ενέργεια, τον ηλεκτρισμό, μ’ αυτό που δίνει ζωή στους
μυς των καθημερινών παραιτήσεών μας όταν ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι
έγιναν συνήθεια στην μια ζωή μας που πέρασε.
Ταλαντεύεται σαν εκκρεμές, παλλόμενη έκρηξη στον χώρο, στο αλέγκρο
γύρισμα του “Σήμερα όπως και τότε θα γεννηθείς από τον λαό” - κάποιος χωρίς
προειδοποίηση εκσφενδονίζεται, πέφτει, αυτή τον συγκρατεί όσο μόνο
χρειάζεταιγια να μετατραπεί η πτώση σε
πτήση - να’ τος, σηκώνεται, περπατάνε μαζί πάνω σε κορυφογραμμές, μυστικά
σκαλιά, ανθρώπους -τώρα ήρθε η σειρά τους, άνθρωποι ξαφνικά σηκώνονται, βουνά,η γη - άνθρωποι χάνονται.
Οι δυναμικές της γεωλογίας με τις δυναμικές της ανθρωπολογίας. Κανείς
μόνος.
Κοιτάζω το κοινό της προχτεσινής παράστασης του Canto στο Ηρώδειο. Τί
διαφορά έχει από το κοινό που έβλεπα στις καφετέριες τα απογεύματα όταν
ψηφίζονταν τα μνημόνια; Από το κοινό στην γιορτή της Humanite όταν
πρωτοπαίχτηκε το Canto; Mπορεί η τέχνη να επιλέγει κοινό; Mακριά από πρώην
υπουργούς-ποιητές και πρώην θεωρητικούς της αριστεράς-διευθυντές οργανισμών;Μπορεί η τέχνη να αλλάζει το κοινό; Να μας ενθαρρύνει;
Κοιτάζω στο you tube το κοινό: τι απέγιναν όλα αυτά τα πρόσωπα από
τις συναυλίες του 74; Κυβερνητικά μέλη; Τί ψηφίζουν τώρα; Για ποιό κοινό θα
παιχτεί αυτή η χορογραφία;
Γυρνάω πίσω το όνειρο - απόγευμα, χορογραφώ το Canto General. Μια στιγμή, πώς βρήκα να πληρώσω 136 χορευτές; (Λέτε
να είχαν προσυμφωνήσει αμοιβή ο Πανδής και η Φαραντούρη το 73;) Πού βρήκα
μαέστρο που να μην το οδηγήσει να ακούγεται σαν Γαλλικό Ρέκβιεμ του Φωρέ ή του
Ντυριφλέ, αλλά σαν Βυζαντινή Νοτιαμερικάνικη Λειτουργία Γέννησης; Ποιό Canto General χορεύουμε; Το μεταλλικά
εμβατηριακό του cd ή το αναλογικό, με τον Μίκη νέο και
δυναμωμένον από τα γήπεδα, με τα μπουζούκια που έλειπαν προχτές στο
Ηρώδειο και με τα κρουστά του Στρασβούργου, όχι έντρομες μετρονόμους.
Δίπλα μου βλέπω ένα πικ απ - χρησιμοποιούμε την ηχογράφηση του 75, με τα
σκρατς από το πολυανακυκλωμένο βινύλιο του Μάτσα. Και με το ηχογραφημένο
χειροκρότημα της συναυλίας τί κάνουμε; Πώς θα το χορογραφήσω;
Δεν ξέρω! Δεν γίνεται! Ότι
δοκιμάζω μου φαίνεται τετριμμένο, όχι αντάξιο του Μίκη και του έργου, όχι
αντάξιο αυτού του ανείπωτου αλλά πάντα εκεί αισθήματος, όταν η φωνή
της Φαραντούρη πλένει τις ρίζες στο στήθος σου καιη χορωδία σε φέρνει εκεί που δεν πάει άλλο, εκεί που πρέπει
οπωσδήποτε να σηκωθείς - να τρέξεις - να πετάξεις. Αν ο Μίκης είναι ο άνθρωπος
που έδωσε ήχους σε ένα ολόκληρο λαό, εγώ πώς και σε ποιούς να δώσω κίνηση;
Φως μεσημεριανό - είμαι στην πορεία, στις 17 Νοεμβρίου του 2012. Περπατώ
με οικείους άγνωστους και σε όλη την διαδρομή μέχρι την Αμερικάνικη πρεσβεία,
σε γωνίες, από ορόφους, σε πλατείες, πάνω σε ένα φορτηγό, μουσικοί, κρουστά,
χορωδίες επαγγελματικές και ερασιτεχνικές, μας περιμένουν, μας υποδέχονται, όλη
η πόλη τραγουδά, αυτή την φορά η Πορεία προχωράει υπό τους ήχους του Canto.
Κάθε μουσική
ταιριάζει σε διαφορετική σωματική κατάσταση. Το Άξιον Εστί πρέπει να παίζεται στις πύλες της Χαλυβουργικής, είναι
έργο για να κρατήσεις την θέση σου - το Canto General είναι για να συνοδεύει
την έφοδο.
Εδώ σας θέλω, εδώ μας θέλω, καλλιτέχνες της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, των
συνιστωσών, των ανένταχτων, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΚΚΕ, του ΜΛ-ΚΚΕ-ΜΛ, (όχι της
Δημάρ):
Ας μετρηθούμε μια φορά με την δύναμη της τέχνης, όχι στο Ηρώδειο αλλά
στον δρόμο - κι αν δεν πλημμυρίσει η
επανάσταση, ας μου τρυπήσετε τις φτέρνες.
* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δρόμος της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"
Μετά την παράσταση στα Προσφυγικά της Λ. Αλεξάνδρας - ένα κοινό
χαρούμενο, παρ’όλες τις μεταμοντέρνες τεχνικές αφήγησης τῆς παράστασης,
μάλλον γιατί είχε δει κάτι που το αφορούσε.
(πέντε χορευτές-τριες τρέχουν σε ένα μικρόφωνο, ο ένας διώχνει τον άλλο και όποιος προλάβει...)
Εγώ Κρίση είναι το σώμα να φτάνει στα δόντια
Κρίση είναι να διαβάζεις "Ο Μαρξ με εικόνες" στην τουαλέτα
Κρίση είναι οι άνθρωποι με το σιδερένιο χέρι
Κρίση είναι να βρίσκουμε διασκεδαστική την μουσική που άκουγαν οι αστοί στα χρόνια της χρεοκοπίας του, 1893, 1897, 1932
Κρίση είναι το μήνυμα που μόλις έλαβα: 10ήμερο εκπτώσων BoConsept σαλόνι απο 990
Να πηγαίνεις λουλούδια στον ανιψιό σου που έσπασε το χέρι του κυνηγώντας Πακιστανούς στην Ευριπίδου
Να βάζεις συναγερμό στο σπίτι σου όταν δεν έχεις πια δουλειά
Κρίση είναι όμορφα αγόρια να γίνονται μπάτσοι
Να λαμβάνεις συνέχεια μέιλ για σκάνδαλα και αυτοί που τα στέλνουν να πιστεύουν ότι κάνουν πολιτική δράση
Κρίση είναι να φοράς Nike φόρμα και να ψάχνεις στα σκουπίδια
Κρίση είναι να είσαι πολύ μεγάλος πιά για να φύγεις στην Αμερική
Κρίση είναι να μιλάει για κρίση ο παπάς της συνοικιακής εκκλησίας στο κήρυγμα το βράδυ της ανάστασης
Να συναντάς κορίτσια με μεταπτυχιακό και το πρώτο πράγμα που σε ρωτάνε να είναι τι δουλειά ετοιμάζεις
Κρίση είναι η αυξηση του αριθμού των Ελληνίδων στα μπουρδέλα στην Γερμανία
Κρίση είναι το σώμα να τελειώνει στην μέση
Η Χριστίνα
κρίση είναι
- να βλέπεις κάθε ημέρα 8 Δελτάδες Ασκληπειού και Σκουφά γωνία και να σου κάνουν καμάκι και από πάνω
- Κρίση είναι να αυτοκτονούν την ίδια εβδομάδα για τους ίδιους λόγους, ένας 70χρονος φαρμακοποιός, ένας 25χρονος σύντροφος και ένας 50χρονος βιοτέχνης
- κρίση είναι να μην κρατάμε το δεύτερο παιδί επειδή δεν έχουμε χρήματα
- να σβύνω το μηχανάκι στο φανάρι
- το φτηνότερο χαρτί τουαλέτας
- τα 2 Ευρώ βενζινη
- Κρίση είναι οι φράσεις: "η ντροπή δεν είναι δουλειά"
- "πάρε αυτό που περίσσεψε μαζι σου"
- "Βάλε ένα ακόμα"
- "γειά σου μάνα ήρθα"
- να γυρναω το βραδυ σπιτι μου μόνη και να μην θέλω να δω κανέναν
- να έχεις σάπιο δόντι και να περιμένεις να μαζεψεις ένσημα για να το βγάλεις του χρόνου
- κρίση ειναι τα πεινασμένα περιστερια
- κρίση είναι το συνθημα που μας ενώνει "μπάτσοι γουρουνια δολοφόνοι"
- κρίση είναι να σε βαρανε Αλβανοί δεύτερης γενιάς που γίνανε πράσινοι
- κρίση είναι να μην αφήνει κανείς ξεκλείδωτο το ίντερνετ
- οι τουρκικες σαπουνοπερες να καληνυχτίζουν τις γιαγιάδες μας
- τα καταστήματα αγοράς χρυσού σε κάθε γειτονιά
- Κρίση είναι οι γιαγιάδες να σου δίνουν εισιτήριο στο μετρό
- Κρίση είναι τα λεφτα να φεύγουν από την τράπεζα και να κρύβονται στο βαζάκι με την ζάχαρη
Ο Ταξιάρχης
κρίση είναι:
- Τα έπιπλα ΙΚΕΑ
στην άκρη του δρόμου τα ακίνητα σκονισμένα σπορ αμάξια που τα ανάβουν μόνο για νά κάτσουν μέσα και να παίξουν δυνατά μουσική
- Στην γειτονιά μου να κρέμονται ακόμα τα καλώδια της ΔΕΗ, ενώ δίπλα έχουν τοποθετηθεί οι καινούριες κολόνες
- Εξω από την πόλη της Ελευσίνας να βλέπεις σκούρα πρόσωπα, χαμόγελα και φτώχεια, και στο κέντρο της, σκούρα γυαλιά ηλίου, μούτρα και ακριβές βιτρίνες.
- Ξεχασμένες και σκουριασμένες χιλιάδες κεραίες με φόντο την Ακρόπολη.
- Δύο ξενοίκιαστα σπίτια και χωρίς δουλειά.
- Τα φακελάκια τσαγιού Λίπτον
- Να ψάχνεις να βρεις στη Χρυσή Ευκαιρία ξύλα για τη βιβλιοθήκη σου
- Η γιαγιά που κουβαλάει αυτή το μπαστούνι της
- Να μαζεύεις παλιά έπιπλα απ' τα σκουπίδια αλλά να μην μπορείς να τα κουβαλήσεις
- Τα ακριβά κράνη των ποδηλατιστών στον ηλεκτρικό του Θησείου
- Να ενοχλούνται όλοι από τα σκάνδαλα των Ιερέων, των καθολικών Ιερέων
- Οι αχρησιμοποίητοι ανθρώπινοι σκελετοί στα στούντιο χορού
- Να τρως στα 30 σου, φαγητό της μητέρας σου σε αλουμινένια ταπεράκια
Η Πατρίτσια
Κρίση είναι
- να κρέμονται οι άνθρωποι πάνω στους κάδους ψάχνοντας για φαγητό
- να τους βλέπει η κόρη μου και να μην καταλαβαίνει γιατί
- να την ακούω μου να λέει ''μαμά αν μας περισέψει φαγητό να το αφήσουμε στα σκουπίδια για του φτωχούς''
- να βλέπεις άστεγο ζητιάνο στην Πανεπιστημίου μαζί με τον καθετήρα του
- να κοντευεί να σε πατήσει οδηγός να βάζεις τις φωνές κι αυτός να απαντάει ΄΄σε χτύπησα; αμα σε χτύπησα να σε πληρώσω΄΄
- να τσακώνεσαι και να μην θυμάσαι γιατί
- να πρέπει να γνωριστείς καλύτερα με τον αδελφό σου
- να ''κόβεις'' την παιδική σου φίλη γιατί θυμώνει με την ζωή της και μιλάει σκληρά στο παιδί σου
- να εγκαταλέιπεις
- να κοιμάσαι μόνος
- να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη γιατι έχεις να πετάξεις σκουπίδια,άρα έχεις τουλάχιστον να φάς
- να ξεχνάς τα καλά που έχεις και να γκρινιάζεις για αυτά που ποτέ δεν ήθελες και τώρα σου έχουν γίνει έμμονη ιδέα
- να λυπάσαι που βαριέσαι να πάς να ψηφίσεις μετά να θυμάσαι οτι είσαι γυναίκα και το δικαίωμα το απέκτησες μόλις το '59 και να τρέχεις να προλάβεις την δύση του ηλίου
- να ζητάς φωτιά απο μπάτσο-διακοσμητικό σε εκλογικό κέντρο
- η κόρη μου να λέει ''δεν μπορώ να είμαι πιά δημιουργική μεγαλώνω''
- να μήν κάνει ο πατέρας μου τις ενέσεις για το μάτι του
- ένας συνταξιούχος να λέει σε έναν άλλο οτι θα τον καταγγείλει γιατι του έκοψαν λιγότερα λεφτά απο ότι εκείνου
Εγώ:
Και αυτό θα μπορούσε να συνεχίζεται επί πολύ ώρα , πάρα πολύ ώρα, μικρά αποφθέγματα, παρμένα και από φίλους σας, μικρές σκηνές, καθημερινές, φαινομενικά ασήμαντες, περίεργες, παιχνίδια με την γλώσσα, όλα τακτοποιημένα παρά την χαοτική παρουσίαση, πρώτα σας αιφνιδιάσαμε με διφορούμενα , τι θα πει το σώμα να φτάνει στα δόντια; Προφητικό για την αγριότητα της οικονομικής κρίσης, ο άνθρωπος είναι μόνο στόμα-δόντια; ή ότι αυτό που μένει από ένα πτώμα είναι τα δόντια; Είμαστε όλοι νεκροί;
μετά λεπτομέρειες που δεν έχετε δει στην Κύπρο αλλά απλά ακούγοντας τις λέξεις μας μπορείτε να φανταστείτε
όμως ας, θα είμαι πολύ σύντομος και απλός.
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου.
Να σας το δείχνω
φωτο Eva Tsagarakis
Αυτό είναι, ολοκληρώθηκε η παράσταση
και εγώ τώρα συγχρόνως σκέφτομαι γιατί σας το δείχνω με αυτό τον τρόπο; σαν να λέω εγώ εγώ
σαν να σηκώνω το χέρι μου για να μιλήσω,
σαν όταν φωνάζαν το όνομα μου,
για να πω μάθημα σε τάξη σχολείου,
σαν όταν ψηφίζω σε μια συνέλευση
σαν να σας μουτζώνω, σαν τις μούτζες των μικροαστών στο Σύνταγμα
σαν να πηγαίνω να σας χαιρετήσω, με το φασιστικό χαιρετισμό.
Πως να βάλω το χέρι μου; δεν το ξέρω ακόμα
έτσι; όπως όταν το δίνω για να χαιρετήσω κάποιον, όμως όταν το βάζω έτσι πάντοτε υπάρχει κάποιος απέναντι και εκεί υπάρχει και ένας δισταγμός, πως θα αισθανθεί το χέρι μου, θα έχει δύναμη στην χειραψία; θα προλάβω να ισοφαρίσω την δύναμη που βάζει πάντα ο άλλος;
φωτο Eva Tsagarakis
Αν το βάλω έτσι; όπως όταν πρώτο άγγιξα μια κοπέλα εκεί κάτω και ανακάλυψα την δύναμη μου,
σαν όταν το ανοίγω για να μου δώσουν ρέστα οι υπάλληλοι, στα διόδια ή στο σουπερ μάρκετ και εγώ το κρατάω ανοιχτό μέχρι να με αγγίξουν τα δάχτυλά τους.
Σαν το χέρι της μάνας μου όταν τα χώνει μέσα σε ζύμη για να σηκώσει να το γυρίσει το ζυμάρι να το ρίξει να το απλώσει να φτιάξει φύλλο
Σαν του πατέρα μου ξαπλωμένου στη εντατική όταν τον επισκέπτομαι.
Έτσι; σαν να ζητάω από κάποιον να μου δώσει το δικό του σαν σε σκυταλοδρομία
Παύση
θα μακρηγορήσω … σας προειδοποιώ, χα νομίζετε πως αστειεύομαι…
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου και τώρα το χέρι μου θα πληκτρολογήσει μια λέξη
Κ ρ ί σ η Ελ λάδ α Ε υρώ π η
Πατάω ένα γράμμα την φορά, προβάλλεται σε οθόνη
Dear Konstantin, Maria, Alexandra...
hoping this emails are correct and reaching YOU
hoping you all are fin...
the crisis in Greece ... and further on all over Europe is part of my
daily activity...
I read the newspaper around this topic every day...
I am very sorry that many Germans (and other Europeans I guess) seems to
not be willing to help anymore...not be willing to guarantee for more
credits - from an egoistic point of few they dont want to risc MORE,
they are afraid too loose their money...
I still feel that this is the pathway we are on is the only way...
For Greece to step out of EU or Euro zone would be much worst I guess...
Happily I read ore voices that try to trust that this pathway will end
up in a good way...but might take 10 years of suffering for Greek
people...this is a lot!
From my side I often interfear in online forums and give a voice to go
on supporting Greece, beeing patient with the slow process, showing
respect to those (Greeks) who seem to be unrespectful out of their
difficult situation loosing all what they have had...
I was a bit shocked to hear, that a Greek person, who lives in Germany
now, is organizing a food donation for poor greek people...He seems to
arrive this week with 4,5 tons of food in Thesaloniki.
I am a bit shocked, that the situation seems to
be so bad for some people.
Just curious to hear from You:
"how is the situation in Greece - how is your personal situation"
Is there anything people from outside could help!
people from the CI community???
Dont know,... curious to find into communication with You
and willing to support how ever I could support!
love
ecki
(Αρχίζω να μιλάω και το κείμενο ακούγεται μαγνητοφωνημένο με την φωνή μου, προσπαθώ να προ-φτάσω τον ηχογραφημένο λόγο μου - την εικόνα μου)
Κοιτάζω το χέρι μου
(το κοιτάζω)
δεν το αναγνωρίζω, αν θέλω να είμαι ειλικρινής πρέπει να πω ότι μένω έκπληκτος
αυτό είναι το χέρι μου; this is it; αυτό είναι μόνο; με αυτό έχω καταδικαστεί να είμαι;
μπορώ να το αλλάξω;
κάποια μέρα θα συναντήσω κάποιον που θα πει... "δείξε μου το χέρι σου και θα καταλάβω τι είσαι",
μα πως θα φανεί όλη η ζωή μου από το χέρι μου, όλες οι λεπτομέρειες της, το ταλέντο μου, η τεμπελιά μου, η πονηριά μου, οι φόβοι μου;
Αααα! θα μου απαντήσουν "τα χέρια μας είναι οι πράξεις μας".
Κοιτάζω το χέρι μου
(το κοιτάζω) παύση
αυτό είναι το χέρι μου.
Όταν λέω κοιτάζω το χέρι μου εσείς τι κάνετε; κοιτάζετε το χέρι σας ή κοιτάτε το δικό μου χέρι ή μήπως κοιτάτε εμένα να κοιτάζω το χέρι μου;
Κοιτάζω το χέρι μου
Αυτό είναι τα χέρια τους, του Πιερ.....του Ταξιάρχη.....της Χριστίνας....της Γκεζίνε
Αυτό είναι τα χέρια της Μάρθας
Κοιτάζω το χέρι μου που είναι, όταν το αφήνω τυχαία;
Φαντάζομαι είναι αυτή η στιγμή που οι συνήθειες κυριαρχούν, το παρελθόν μου αποκαλύπτεται, την στιγμή που κάνει τα δικά του.
Κοιτάξτε, προσπαθήστε να το ξεγελάσετε και να μην το διορθώσετε που είναι τα χέρια σας; τι ιστορίες λένε για εσάς.
Κοιτάζω τα δικά μου,
είναι ενωμένα, τι σημαίνει; τώρα αρχίζουμε τα σαν, σαν όταν πήγαινα εκκλησία, σαν όταν μαζεύω τα σάλια μου, σαν όταν τρύπησα επίτηδες το δάχτυλο μου και έτρεχε αίμα, όταν το έκοψα και το έδωσα σε κάποιον με εγκεφαλική παράλυση για να έχει κάτι να δουλεύει σωστά, σαν όταν χύνω και βάζω την χούφτα μου για να μην λερώσω τα σεντόνια η τον άλλο, σαν όταν επισκέπτομαι το αστυνομικό τμήμα παρακαλώντας για μια κλίση ή σαν όταν κρατάω τα σεντόνια της άρρωστης μανας μου για να πάω να βρω μια νοσοκόμα να τα δώσω να πλυθούν γιατί λερώθηκαν .....εγω εγώ το δικό μου χέρι
Κοιτάζω το χέρι μου και ... η αλήθεια είναι ότι το αισθάνομαι αδύναμο, πάντα, να εδώ σαν κάτι κενό εδώ στο μπράτσο, πως προσποιούμαι όταν το σφίγγω για να αντεπεξέλθω, να μην με προδώσει. Το μισώ είναι τόσο αδύναμο, είναι αυτό που με εμπόδισε, με εμπόδισε; εμένα;
ή το υπόλοιπο κορμί μου να πραγματοποιήσει όλα του τα όνειρα.
Και από πάνω με αντιπροσωπεύει, αν σκοτώσω κάποιον, τον πρωθυπουργό, ή ένα βουλευτή ποιόν; Πέστε μου, τον Βορίδη, τον Λοβέρδο, τον Βενιζέλο θα πρέπει να κάψω τα δάχτυλα μου για να μην με αναγνωρίσουν, γιατί μπορεί να κατηγορηθείτε και εσείς τώρα που σας το είπα, πιθανότατα θα επιβιώσει εμού, εγώ θα εκτελεστώ αλλά αυτό θα το διατηρήσουν μέχρι να μάθουν ποιος είμαι.
Άρα το χέρι μου είμαι εγώ;
Όταν ξέθαψαν τον πατέρα μου στην ανακομιδή το πρώτο που έβγαλαν ήταν ένα κομμάτι, το χέρι μαζί με ωμοπλάτη απόδειξη πόσο αλληλένδετα είναι, για όσους εδώ μέσα κάνουν χορό.
Πόσο το μισώ, έχω προσπαθήσει να το γυμνάσω, αλλά βαριόταν, αντίθετα από το μυαλό μου και την ψυχή μου που ήθελαν. Τελικά μου επιβλήθηκε, νίκησε και δεν γυμνάστηκα, είμαι το χέρι μου, ποτέ δεν το έχω χτυπήσει στο τραπέζι να έτσι
(το χτυπώ το ξαναχτυπώ γελάω χαρούμενος σαν με πρωτόγνωρη δύναμη)
ποτέ δεν έχω σφίξει την γροθιά μου
(Κοιτάζω το χέρι μου, το κινώ)
το μάτι μου το ακολουθεί όπου πάει, που πάει; πως παίρνει αποφάσεις; μπορώ να αιφνιδιάσω το μάτι μου; να πάω πιο γρήγορα; να πάει κάπου απροετοίμαστα, να με εκπλήξει, να με ξεπεράσει;
μπορώ να ξεπεράσω το μυαλό μου;
Μπορούν τα χέρια μου να ξεπεράσουν το μυαλό μου;
Μπορώ να είμαι εγώ χωρίς το μυαλό μου;
λέμε το χέρι μου σαν να είναι κάτι ξένο, δεν λέμε είμαι χέρι
πως μπορώ να το αισθανθώ από μέσα;
πως ξέρω ότι είναι δικό μου;
που τελειώνει αυτό που αποκαλώ το χέρι μου και που αρχίζω εγώ ΕΓΩ
πως ξέρω ότι είμαι εγώ;
από τις αισθήσεις που παίρνει; ααα αν το κουνήσω γρήγορα αισθάνομαι τον αέρα
αν το σφίξω αισθάνομαι το αίμα
Βιβλιογραφία: Μπαντιού το Είναι σαν Συμβάν, Σαρτρ το Είναι και το Μηδέν .......δρω άρα υπάρχω;
δρω άρα υπάρχω διαβάζωκαταφατικά
δρω άρα υπάρχω; να μια ερώτηση για μια ολόκληρη ζωή
Κα άλλη ερώτηση: Αν αγγίξω με το χέρι μου ένα άλλο σημείο του σώματος μου , τι αισθάνομαι; αυτό που αγγίζει ή αυτό που αγγίζεται; αγγίζω ή αγγίζομαι;
Είμαι το χέρι μου; Είμαι χέρι; Εγώ είμαι;
Κοιτάζω το χέρι μου
Το κοιτάζω; το βλέπω ή το νιώθω;
γιατί όταν δεν το κοιτάζω το αισθάνομαι πιο εγώ;
τι έχουν τα ματιά μου; η όραση; μήπως το βλέμμα αποξενώνει;
Αν κουνήσω το χέρι μου και χαλαρώσω θα παρασύρει το υπόλοιπο κορμί
έτσι το χέρι μου συνδέεται, επιβραβεύει, αποδεικνύει ότι έχει σχέση - είναι με το υπόλοιπο σώμα
αυτό το λέμε ρηληζ, μια τεχνική συγχρόνου χορού όπου το σώμα χαλαρώνει από τις μυϊκές συνήθειες για να ξαναβρεί την συνδεσιμότητα του.
Μια στιγμή, δηλαδή όταν το σώμα ξεχνάει απεμπολεί τις μνήμες του γίνεται όλο; όταν ξεχνάει την ιστορία του γίνεται όλο;
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
Κάθε παράσταση μου ξεκινάει με εμένα να δηλώνω αυτό εδώ είναι το χέρι μου και αυτό κάνω
Και ο κόσμος κοιτάζει
Κάθε παράσταση όλα αυτά τα χρόνια ξεκινάει έτσι
Είναι ίδιες παραστάσεις; Το χέρι μου είναι ίδιο όλα αυτά τα χρόνια; Οι θεατές που το βλέπουν είναι ίδιοι; Σκέφτονται το ίδιο; Αφού άρχισα με τον ίδιο τρόπο
Θέλω να σκεφτείτε ότι μετά από αυτή την παράσταση το χέρι μου θα ανοίξει για να πάρει χρήματα, χμμ γραφικό, για την ακρίβεια θα πληκτρολογήσει να τραβήξει χρήματα από ένα ΑΤΜ, γιατί κάνω αυτή την παράσταση; για να έχω την ευκαιρία να σας δείξω το χέρι μου; Ορίστε
δείχνω το χέρι μου
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
Ένα χέρι αγγίζει,
Τι σημαίνει αυτό
Σημαίνει
Την θέλω
τελεία παύση
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
Κάθε παράσταση μου ξεκινάει με εμένα να δηλώνω αυτό εδώ είναι το χέρι μου και αυτό κάνω
Κάθε παράσταση όλα αυτά τα χρόνια ξεκινάει έτσι
Είναι ίδιες οι παραστάσεις; Το χέρι μου είναι ίδιο όλα αυτά τα χρόνια; Οι θεατές που το βλέπουν είναι ίδιοι; Σκέφτονται το ίδιο; Αφού άρχισα με τον ίδιο τρόπο. Τώρα που το ξαναείπα άλλαξε τίποτα;
Σαν την μουσική, σαν το τραγούδι του Αττικ, το ακούγανε, το βάλανε να παίξει κάποια χέρια σε δίσκο, κάποιος το έπαιξε με τα χέρια του στο πιάνο πριν από χρονια στην κριση του 32 και τώρα κάποια άλλα χέρια το βάζουν να παιχτεί, το παίζουν 80 χρόνια μετά, μια ολόκληρη ζωή.
Τι είχε γίνει εν τω μεταξύ; Είναι μόνο ο χρόνος; Είναι θέμα χρόνου;
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
γενετικά είναι ίδιο με το χέρι της μητέρας μου
Είναι το χέρι της μητέρας μου, είναι το χέρι της η και το δικό μου;
το χέρι της ίδιο με του παππού μου, αριστερού στα βουνά του Ταϋγέτου, όχι δεξιού πάλι στα βουνα του Ταϋγέτου το 44, να καταδιώκουν όχι να καταδιώκονται, να ράβει ρούχα για τις γειτόνισσες και τα παιδιά τους, για τα σώματα όλης της γειτονιάς, για να σπουδάσω εγώ χορό, για να φτιάξω εγώ το σώμα μου, να το δείτε εσείς, να φανταστείτε το σώμα σας και να
παύση
να κάνετε τι;
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
είναι το χέρι της να!
να σας δείχνω τώρα πως είναι καθώς κουκουλώνεται να κρυφτεί κάτω από τα σκεπάσματα γιατί ντρέπεται να την φωτογραφίσω, κανείς να μην την δει εκτός από το χέρι της, ίσως ούτε και αυτό.
Αν σας πω ότι η μητέρα μου πέθανε και σας το πω ξαφνικά, ξαφνικά θα αποκτήσει άλλο νόημα το έργο; Θα αποκαλυφτεί κάτι;
Και αν όλα αυτά είναι ψέματα γιατί αυτός που πέθανε είναι ο πατέρας μου και αυτό είναι το χέρι του πατέρα μου τι αλλάζει;
Ας αφήσουμε τα παιχνίδια, αυτό εδώ δεν είναι το χέρι της μητέρας μου, δεν είναι του πατέρα μου
Είναι το δικό μου που ... παύση
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου, έχει 5 δάχτυλα όπως και τα δικά σας, έχει την ιστορία μου, την βρώμα στα νύχια, την δουλειά που έχω κάνει,
ωραίο ποιητικό αλλά δεν την έχει όλη την ζωή μου.
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
Πόσο διαφορετικό είναι από τα δικά σας
Εδώ, κανένας σας δεν χορεύει
Άραγε πως είναι τα χέρια του Πρετεντέρη, όταν λέει ψέματα;
του δημοσιογράφου εκείνου που εξ αιτίας του πέθανε ο Τσιρώνης;
του πράσινου ματατζη καθώς πιάνει την ασπίδα του στις 1 το βράδυ και ξεκινάει για το μπλόκο των κατοίκων της Κερατέας;
του καμεραμάν όταν κινηματογραφούσε τον γιατρό στο νοσοκομείο να λέει ότι οι αλληλέγγυοι εμποδίζαν τους μετανάστες να σταματήσουν την απεργία;
της νοσοκόμας που πήγαινε φαγητό μπροστά στους απεργούς πείνας;
Ενός υπουργού που υπογράφει το μνημόνιο
ενός που τρώει πρωινό και κοιτάζει τα χέρια κάποιου σε πρωινή τηλεοπτική οθόνη
που προσπαθεί να χτυπήσει
μια γυναίκα,
μια κομουνίστρια,
Υπάρχει χέρι σε άγνοια;
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
Πόσο διαφορετικό είναι από το χέρι του Πιερ, του Ταξιαρχη, της Χριστίνας, της Γκεζιν, της Μάρθας ;
Το χέρι της Γκεζιν είναι χέρι σε άγνοια; έχει δική του ζωή;
Μπορούν να είναι ένοχα τα χέρια τους; Αφού έχουν δικιά τους ζωή, αντιστέκονται στις σκέψεις τους; Αν τα χέρια τους ήταν τα χέρια ενός παιδιού αστυνομικού; Θα ήταν ένοχα; ή του παιδιού ενός τραπεζίτη; Είναι τα ίδια χέρια; Μπορείτε να δείτε τα χέρια τους;
να δείτε τα χέρια τους;
Σφίγγω το χέρι μου σαν γροθιά, πως αισθάνομαι;
Σφίγγω το χέρι μου σε γροθιά
Σφίξτε το χέρι σας σαν γροθιά, πως αισθάνεστε;
Σφίγγω το χέρι μου σε γροθιά, θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα σε συγκέντρωση του ΚΚΕ και κοίταζα την γροθιά μου, περίεργος.
Την σφίγγω, σαν πολλούς άλλους, χωρίς πολλούς άλλους.
Σφίξτε την, κοιτάξτε την, σας φαίνεται ξένη; Που τελειώνει το χέρι μου ; που αρχίζει το σώμα μου ΜΟΥ, που αρχίζω εγώ;
Που τελειώνω εγώ;
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
αυτό το χέρι έχει κάνει νεύμα σε μετανάστη να μην καθαρίσει το παρμπρίζ
αυτό το χέρι έχει αγγίξει μια κοπέλα
αυτό το χέρι έχει χτυπήσει το παιδί μου όταν κάποτε σκουντούφλησε και έπεσε
αυτό το χέρι έχει χτυπήσει μια έγκυο κοπέλα
αυτό το χέρι έχει ψάξει σε σκουπίδια
αυτό το χέρι έχει χτυπήσει έναν τύπο στο γήπεδο
μετά από ένα πάρτι
αυτό το χέρι έχει φανταστεί να χτυπήσει μια γυναίκα
αυτό το χέρι έχει φανταστεί να σκοτώσει
αυτό το χέρι έχει κλέψει
αυτό το χέρι έχει χαϊδέψει ενώ σκεφτόταν κάποια άλλη
έχει παρακαλέσει, ελπίζοντας να μην καταλάβει ο άλλος τα ψέματα του
αυτό το χέρι δεν θα αγοράσει Σοφτεξ για να σκουπίσει τον κώλο του διότι και η Σοφτεξ πουλήθηκε
αυτό το χέρι έχει ψηφίσει Νέα Δημοκρατία
αυτό το χέρι είναι δικό μου
αυτό το χέρι είμαι εγώ
αυτό το χέρι έχει τα ίδια γονίδια με της μητέρας μου
αυτό το χέρι μοιάζει με του πατέρα μου
αυτό το χέρι είναι σαν το χέρι της μητέρας μου
που πέθανε προχτές
όχι σαν το χέρι του πατέρα μου , όταν πυροβολούσε αριστερούς που παραδίδονταν στον Πάρνωνα το 47
όχι σαν το χέρι του πατέρα μου, όταν υπέγραφε δήλωση
στοπ, διαφημίσεις ή έστω χορός. Καλός χορός , σωστός χορός.
(ακούγεται μουσική, χορεύουν, unison, εξελίσσεται σε κανόνα, φούγκα)
Αυτό το χέρι ελπίζει
αυτό το χέρι θα πάρει 9000 ευρω γιατί είπε αυτή την ιστορία
αυτό το χέρι έχει αυτό το ζάρι και το ρίχνει
αυτό το χέρι που έριξε το ζάρι και η τύχη είπε, να αγοράσεις τον ΟΣΕ, να απολύσεις 3000 υπάλληλους, να αυξήσεις την τιμή των εισιτηρίων, να μην έχει λεφτά η Εύα να πάει στην Θεσσαλονίκη να συναντήσει τον Γιάννη, αυτό το χέρι είπε τα χέρια της Εύας να μην συναντήσουν το κεφάλι του Γιαννη
Αυτό το χέρι (παίρνει λίγο ψωμί και φτιάχνει μια μάσκα, μια μαριονέτα για να παίξει)
αυτό εδώ είναι η Μερκελ, ο Βενιζέλος, ο Λομβέρδος, ο Μπίστης
αυτό εδώ είναι το χέρι μου, αυτό εδώ είναι μια μαριονέτα, σαν τις μαριονέτες που έφτιαχνε ο Νίκος Ακίλογλου στο βουνό το 44.
Αν αυτό εδώ είναι το χέρι του Νίκου Ακίλογλου, αυτή εδώ τι μαριονέτα είναι;
Αυτή την ιστορία την έχω ξαναπεί, αυτή την παράσταση την έχω ξανακάνει
αυτό το χέρι, αυτή την ιστορία, αυτή την παράσταση την έφτιαξα για να πω στην κοπέλα μου Παύση
συγνώμη
(και σηκώνεται μια κοπέλα από το κοινόκαι συναντώνται τα χέρια μας και χορεύουμε, και φιλιόμαστε πολύ ώρα και σταματώ)
όχι αυτή εδώ δεν είναι η κοπέλα μου, φαίνεται, αλλά η γεύση δεν είναι ίδια
και πως μπορείτε να το ξέρετε εσείς ότι δεν είναι αυτή η κοπέλα μου;
Μα είστε χαζοί, η αφήγηση δεν είναι σωστή, αν η κοπέλα μου είχε κατεβει-ανεβεί στην σκηνή η παράσταση θα είχε σταματήσει, δεν θα γινόταν, δεν θα συνεχιζόταν η παράσταση, θα την είχα πάρει από το χέρι θα με είχε πάρει από το χέρι και θα ........
τι είναι μια παράσταση;
αυτό εδώ είναι το χέρι μου
εμμμ! Σκέφτεστε τώρα ότι είναι μια παράσταση conceptual αρτ, όμως δεν μου αρέσει η conceptual αρτ, αυτή είναι η διάφορα του χορού, δεν μπορεί να υπάρξει conceptual χορός,
αυτό εδώ είναι το χέρι μου και εσείς μόλις το είδατε, και συνεχίζετε να το βλέπετε
γιατί;
αυτό εδώ είναι το χέρι μου
και αυτό εκεί είναι το χέρι της Πιερ, του Ταξιαρχη, της Χριστίνας, της Γκεζιν;
αυτό εδώ είναι το χέρι μου
και αυτό έδειξε, οργάνωσε, διέταξε, απαίτησε, παρότρυνε ότι είδατε,
ότι βλέπετε
Είδατε τα χέρια του Πιερ, του Ταξιαρχη, της Χριστίνας, της Γκεζιν;
μπορείτε να τα ξεχωρίσετε; δείτε;
Τα χέρια τους
είναι δικά τους;
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου,
Και είναι πάντα εδώ
Όσο κρατάει αυτό το έργο
αλλά και μετά;
Και μετά τι θα κάνετε;
Και είσαστε σε ένα έργο που έχει ήδη ξεκινήσει, πριν πολύ καιρό, το έχω ήδη πει αυτό μια άλλη φορά, ότι το έργο ξεκίνησε και έχω κάνει επανάληψη της αρχής και το έχω φέρει στο τώρα
Τι θέλω;
Σηκώστε το χέρι σας, ΤΩΡΑ
σε γροθιά
το νιώθετε; ή είναι εικόνα;
τι θα κάνετε με τα χέρια σας; θα σφίξετε τις γροθιές
στις τσέπες;
Απόφθεγμα
Το πραγματικό, συγνώμη που χρησιμοποιώ αυτή την λέξη μπροστά σε ψυχαναλυτές
Το αληθινό, συγνώμη που χρησιμοποιώ αυτή την λέξη μπροστά σε καλλιτέχνες
είναι το εδώ τώρα
(ακούγεται Conlon Nancarrow, ντουέτο)
Τώρα κάποιου τα χέρια μας κουνάνε
το αποτέλεσμα των χεριών κάποιου μας κινούν,
κάποιος που αρνήθηκε τα χέρια του,
τα χέρια των εκπαιδευμένων καλλιτεχνών, δεν του έφταναν;
προτίμησε τα χέρια του εργάτη που σφυρηλατούσε αυτό το μηχάνημα που παιξει την μουσική
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
έχω το χέρι μου
είμαι χέρι
γίνομαι χέρι
θα χέρι.
Θυμάμαι την ομιλία του Μάριου Μαρκιδη το 1983, στο Ζάππειο, πολύ αμυδρά, είχα κάνει κοπάνα από την σχολή μου με την κοπέλα που ήμουν ερωτευμένος, η οποία ζει στην Κύπρο και μπορεί να είναι τώρα εδώ, και είχαμε πάει σε ψυχαναλυτικό συνέδριο, παρακαλώ αν υπάρχει ένας ψυχαναλυτής τώρα στην αίθουσα να έρθει να μου εξηγήσει τι σημαίνει αυτό. Εγώ σκέφτομαι ότι στην στιγμή του θριάμβου της ζωής, όπως είναι όταν είμαστε ερωτευμένοι, θελήσαμε να συνδεθούμε με τον κόσμο, να τον καταλάβουμε, και πήγαμε σε μια μάζωξη ανθρώπων, σε ένα συνέδριο, που θα μιλούσαν, για το πως θα καταλάβουμε τον κόσμο, με λέξεις, πέρα από τις λέξεις.
Θυμάμαι να της κρατάω το χέρι, κάτω από την καρέκλα, ανάμεσα στα πόδια της, κανένας δεν το έβλεπε αλλά το χέρι μου ήταν εκεί, ανάμεσα σε όλους, τα χέρια των άλλων δεν ήταν σαν τα δικά μου, δεν ήταν εκεί, τι έκαναν τα χέρια των άλλων; Το χέρι μου είναι εδώ τώρα.
Τώρα δεν θυμάμαι τα χέρια των άλλων τότε, όλοι τους ήταν νομίζω, είχα καταλάβει ότι ήταν σημαντικοί, αλλάεμένα μου άρεσε αυτός ο Μαρκίδης, προσπαθώ να θυμηθώ τι είχε πει, θυμάμαι μόνο όταν τέλειωσε να σηκώνεται και να κρατάει και να δείχνει με τα χέρια του ένα χαρτονόμισμα και να λέει, να αισθάνομαι κάτι σαν λύτρωση όταν τελείωσε λέγοντας .....είπε κάτι σαν......"και το έχω"; "θέλω την ζωή μου"; "απαιτώ";......
"όχι μόνο" ......"αλλά επί τη εμφανίσει". Δεν θυμάμαι αν και προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούσε, "αλλά επί τη εμφανίσει;" ούτε τι είχα σκεφτεί αλλά θυμάμαι αυτό το συναίσθημα, κάτι σαν να φανερώθηκε,
όμως τι μπορεί να είπε; "επί τη εμφανίσει" δηλαδή ότι η εικόνα τα δηλώνει όλα, μήπως απαίτησε κάτι περισσότερο από την εμφάνιση; Φαντάζομαι, φαντάζομαι ή δημιουργώ;
Το χρήμα είναι επί τη εμφανίσει; Το χρήμα είναι επί τη εμφανίσει
Το χρέος τι είναι;
Το χρέος είναι το θα επί τη εμφανίσει.
Ο Χορός είναι επί τη εμφανίσει;
Χρέος είναι το θα στον χορό.
Τι σας χρωστάω;
Οπότε ας τελειώνουμε.... λίγο πριν το Σώμα σταματήσει στην μέση, σαν στην υπόκλιση, μπροστά στην κρίση ή απλά μπροστά στο κοινό.
Αυτό εδώ είναι το χέρι μου
τι μέσα μου θυμάται; τι μέσα μου μιλάει; ωχ καινούργια κουβέντα αρχίζουμε
αυτό εδώ είναι το χέρι μου
σσσσσς! Στοπ, σκασμός; Εγώ σκασμός.
Αυτή εδώ είναι η δική μου παράσταση, μόνο εγώ μιλάω, μόνο εγώ.
Μόνο εγώ
Εγώ με το άδειο χέρι μου
(Ψιθυρίζω): ποιος αναλαμβάνει να δείχνει το χέρι του; ποιος τολμάει; ποιος έχει την εξουσία να δείχνει το χέρι του;
και πως την παίρνετε;
ΤΕΛΟΣ
Μεταγραφή του κειμένου της παράστασης "Αρπάζοντας" ή "BULL" 23 Ιουνίου 2012 Θέατρο Ριάλτο Λεμεσός 14 Ευρωπαϊκό φεστιβάλ χορού Χόρεψαν: Ταξιάρχης Βασιλάκος, Pierre Magendie, Κωνσταντίνος Μίχος, Χριστίνα Μερτζάνι, Gesine Daniels Μουσική - τραγούδι: Μάρθα Μαυροειδή Φωτισμοί: Camilo Bentancor Βίντεο: Εύα Τσαγκαράκη Χορογραφία-σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μίχος
