Άει χορευτείτε

Τούτο το καλοκαίρι σας είδα παντού, 
σε όλους τους δρόμους της Αθήνας, στα εύοσμα με new age στούντιο προάστια και στα σκονισμένα προάστια όπου απολυμένοι επιμένουν να στέλνουν τα παιδιά τους στις σχολές μπαλέτου, σας είδα να περπατάτε, ανοιχτολέκανες, με την αυταρέσκεια ενός ανέγγιχτου πολεμιστή, αέρινες, λες και η πραγματικότητα δεν σας αγγίζει και αυτό είναι το πρόβλημα μου.

Τούτο το καλοκαίρι σας είδα παντού, σε θάλασσα και βουνό και πόλη, σε ταχύρρυθμα σεμινάρια συμπλήρωσης, αυτού του βασικού που απέφυγαν να σας μάθουν στις σχολές που πήγατε, πως να βουτάτε και να σηκώνεστε, να σπάτε και να ξαναστήνεστε, ελπίζοντας τελικά να μάθετε γιατί το στήθος σας όλο και πιο συχνά είναι άδειο.

Τούτο το καλοκαίρι σας είδα παντού, στις σχολές για να κάνετε μαθήματα προετοιμασίας και να μπείτε κάπου - οπουδήποτε για να μάθετε τι είναι ο χορός, το οπουδήποτε είναι συγκεκριμένο εκεί, που θα ή δεν θα πληρώνετε αλλά σίγουρα δεν θα έχετε γνώμη για αυτά που μαθαίνετε, δεν θα συνδιαμορφώνετε το πρόγραμμα μιας ζωής για την οποία πληρώνετε.

Τούτο το καλοκαίρι σας είδα παντού, γρηγοροπόδαρους δάσκαλους ψάχνοντας μερίδιο από τον καλοκαιρινό τζίρο των σχολών. Έχει κανείς αμφιβολία ότι γι' αυτόν εξακολουθεί να υπάρχει μόνο στην χώρα μας το καθεστώς των εισαγωγικών εξετάσεων; και μόνο γι' αυτόν τον λόγο οι ιδιοκτήτες σχολών δεν θέλουν να αλλάξει κάτι που φαινομενικά τους στερεί από σπουδαστές;

Τούτο το καλοκαίρι σας είδα παντού, θεατές στο festival να παρακολουθείτε τα πάντα, συγκινητικές παραστάσεις (του Λιβαθηνού ) ευφυείς παραστάσεις (Παπαϊωάννου) και τσίρκο με αναπήρους για να αισθανθείτε αθώοι από τον φασισμό του τέλειου αλλά και αδιάφορου σώματος,  

και δεν σας είδα στην ΕΡΤ.

Ναι ρε στην ΕΡΤ! που πάντα στα αιτήματα του κάθε λογής συλλόγου μας έχουμε και το “να  προβάλλεται ο χορός από την τηλεόραση”. Που θα μπορείτε πια να ζητήσετε να προβάλλεται ο χορός; στα ιδιωτικά κανάλια; so you wanna be a dancer;

Ναι στην ΕΡΤ! Που είδατε πρώτη και τελευταία φορά Σύγχρονο Ελληνικό χορό; Όταν πρόβαλε την στιγμή της γέννησης του χορού στην Ελλάδα στους Δελφούς το 29 και ψάχναμε μέσα στις σπασμωδικές εικόνες να βρούμε τις δασκάλες μας, όταν ένα βράδυ το 1983 είδαμε αυτό τον νέο πρωτοποριακό χορογράφο Χάρη Μανταφούνη, την Βραδιά Μπαλέτου, την μοναδική ιστορική καταγραφή της Νατάσας, την συνέντευξη του Δημήτρη, δεν είχατε την αίσθηση ότι επιτέλους μας αναγνωρίζουν και συμμετέχουμε στον κόσμο;

Ναι στην ΕΡΤ! Ποιος άλλος υποδέχεται ντοκιμαντέρ για όσα δεν διαβάσαμε και όσα μέρη δεν ταξιδέψαμε;

Ναι στην ΕΡΤ! Που μάθατε Κλασική Ελληνική μουσική;

Ναι στην ΕΡΤ! ποιό Mall θα χρηματοδοτεί Ελληνικές ταινίες που δεν θα μοιάζουν με σήριαλ; 

Ναι στην ΕΡΤ! ακόμα και για να καταλαβαίνει τον χρόνο η γιαγιά σας βλέποντας εκκλησία τις Κυριακές καθώς από μεταμοντέρνα ταχύτητα την παρατήσατε μπροστά στην τηλεόραση.

Έχετε προσέξει ότι οι συγγενείς ή φίλοι σας που κατηγορούν τους εργαζόμενους σαν υπεράριθμους κρατικοδίαιτους εκτός από φασιστοειδείς είναι και αυτοί που δεν "καταλαβαίνουν τον χορό"; που ενδιαφέρονται να σας ρωτούνε μόνο την τιμαριθμική ανταποδοτική εξίσωση της αφοσίωσης στην τέχνη σας;

 Είναι πολύ επιθετικό αυτό το κείμενο; Συγνώμη.

Για να είμαι ειλικρινής δεν με απασχολεί καν αν θα έρθετε στην ΕΡΤ.

Το θέμα που με απασχολεί είναι η σχέση του χορού με την κοινωνία.

Σκέφτομαι τον χορό, τις παραστάσεις χορού, τα δελτία τύπου που λαμβάνω ταυτόχρονα αυτές τις ημέρες, ένας χορός που πάντα στρέφεται προς τα μέσα, για να καταλήξει στο γνωστό: θα αλλάξω τον εαυτό μου και έτσι θα αλλάξει ο κόσμος.

Σκέφτομαι αυτή την ελλείπουσα ενέργεια που χρειάζεται για να βγεις προς τα έξω, που υπάρχει στην μουσική, στα τραγούδια που συνοδεύουν τον κόσμο κάθε βράδυ σε μια τέτοια κατάσταση.

Σκέφτομαι όλη την ιστορία χορού μας, τι έχουμε που θα μπορούσε να παιχτεί στην ΕΡΤ; εννοώ έξω από την ΕΡΤ μπροστά στον κόσμο,

και αυτό με πληγώνει πολύ περισσότερο.

Αυτό το κείμενο δεν θα δημοσιευτεί πουθενά, είναι μεταξύ μας, αφορά τις μοναχικές πορείες μας. 
Όμως ομολογώ, θυμώνω που σας είδα στα φεστιβάλ, στις σχολές, στην Πειραιώς, αλλά δεν σας συνάντησα στο ξαφνικό γρασίδι της Αγ. Παρασκευής, να παρακολουθείτε την συνέλευση, να ακούτε τραγούδια που έρχονται από παλιά, να έχετε τέλος πάντων αυτό το βλέμμα της αναγνώρισης και συνένοχης συμμετοχής.

Θυμώνω που δεν σας είδα, να συμμετέχετε σ' αυτό το “πανηγύρι”, ναι! πανηγύρι σαν αυτά έξω από τις εκκλησίες. Δεν αγιοποιώ τους εργαζόμενους αλλά οι εκκλησίες δεν ήταν πάντα χώροι συνάντησης για να αλληλοευχηθούμε; αυτό είναι η ΕΡΤ, ένα Εν Δυνάμει των πολιτικών ευχών μας.

Σας έχω ακούσει να μιλάτε συνέχεια για την Ελλάδα και την αυτονόητη σχέση των Ελλήνων με τον χορό. Δεν ξέρω γι αυτό, εγώ ξέρω την ιστορικά τεκμηριωμένη σχέση των Ελλήνων με την εξέγερση και αναρωτιέμαι τι σχέση έχει μαζί μας αυτή η υψηλή τέχνη της υπακοής, ο χορός.

 Σας έχω δει παντού αλλά αλλού. Έχω δει όλο το σώμα σας από όλες τις μεριές. Την μονήρη αυτάρκεια της κορμοστασιάς σας, τα χέρια που γυρνάνε πάντα άδεια, τα πόδια που δεν συν-τρέχουν, τα αυτιά σας ολάνοιχτα για το επίμονο “αναμείνατε τον θαυμασμό σας”, το κεφάλι που δεν σκύβει αλλά και δεν συγκεντρώνεται πουθενά και κυρίως τα μάτια σας. Έχω δει τα μάτια σας, σε διαρκή αναμονή αναγνώρισης και βουλιμικό θαυμασμό, αυτομάτως αδιάφορα αν δεν τον συναντούν, θολά οργισμένα. Σας είδα παντού και (παραφράζοντας την ποιήτρια) δεν είστε παρά σαν «…σύννεφο που διυλίζει έναν καθρέφτη για να αντικατοπτρίσει την δική του αργή εξάλειψη…».

Χορεύετε, μόνοι και μόνες σας, α! μαζί με τους “θεατές”, ξέρετε αυτούς που όταν πέρυσι γινόντουσαν γενικές απεργίες, την ίδια στιγμή ήσαν αλλού για να δουν παραστάσεις ή να ακούσουν άριες, αυτούς που δεν τους αφορά η ΕΡΤ αλλά και οι ελπίδες του κόσμου που πηγαίνει στην ΕΡΤ.

Το ρήμα χορεύω υποτίθεται ότι είναι από την φύση του ενεργητικής φωνής.

Νομίζετε ότι χορεύετε, στην πραγματικότητα σας “χορεύουν”.

23 / 6 /2013