ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΟΤΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ

Αλίντα Δημητρίου, σαν ζεστό χώμα





Υπήρξε μια γυναίκα, αριστερή, σύγχρονη καλλιτέχνης, σκηνοθέτης κινηματογράφου.
Γυναίκα χωρίς φουλάρι φεμινισμού
Αριστερή με ταξική, όχι κομματική θέση
Σύγχρονη καλλιτέχνης χωρίς μαλάματα φορμαλιστικής επιτήδευσης,
Σκηνοθέτης κινηματογράφου χωρίς διαφημίσεις στο βιογραφικό της,
η Αλίντα Δημητρίου.

Η Αλίντα δεν θα γυρίσει την ταινία που ετοίμαζε στα 80 της, δεν θα δει την επόμενη παράσταση μου, δεν θα την ξανασυναντήσω σε προβολή ταινίας της σε σύλλογο, σωματείο, κατάληψη και δεν θα την ξανασυστήσω στην νέα κοπέλα μου για να της δείξω πως θα ήθελα να είναι όταν γίνει 80 χρονών.

Μας μένουν οι ταινίες της, πάντα ντοκιμαντέρ από επιλογή, διότι στον εμφύλιο που ζούμε το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο πως το σώμα μας να επιβιώσει και να νικήσει αλλά πρώτα πως να μάθει με ποιους να πολεμήσει.

Μου μένει η μνήμη της χαρακτηριστικής φωνής της, σαν πετρόμυλος που αλέθει τον κομφορμισμό, όπως όταν  ήρθε, απρόσκλητη, να μου μιλήσει μετά από μια παράσταση μου και έγινε η αγαπημένη μου θεατής, ξέρουμε όλους τους θεατές μας, αυτή ήταν από αυτούς που διαλέγουμε αν τους αρέσει ένα έργο μας να θεωρούμε ότι έχουμε πετύχει τον στόχο μας.
Μου μένει η μνήμη της σαν γυναίκας, ήταν η πιο ερωτική Ελληνίδα σκηνοθέτρια. Μπερδεύουμε τον ερωτισμό με το κρυφτούλι με τις εικόνες που μας έχουν αποικιοποιήσει στο ασυνείδητο μας ταινίες φτιαγμένες για να μένει αυτός ανεκπλήρωτος, η Αλίντα ήταν ερωτική διότι ήταν γυναίκα που άρπαζε και φύσαγε ζέστη στην ζωή ολοβαθειά σου.
Μου μένει η μνήμη μιας τέχνης που συνδέεται κατ' ευθείαν με το κοινό της. Η Αλίντα αποφάσισε και κατάφερε αντί να καταναλώνεται διεκδικώντας να παιχτεί για λίγες μέρες σε κάποιο κινηματογράφο σαν ελεημοσύνη και αντιστάθμισμα στον έλεγχο των προβολών από τις εταιρείες εισαγωγής, να πηγαίνει τα έργα της στους ανθρώπους, σε συλλόγους, σωματεία, σε καταλήψεις. Οπουδήποτε οι άνθρωποι θα συνδεόντουσαν με το έργο της και θα έπαιρναν κουράγιο και όχι ξόδεμα ελεύθερου χρόνου.
Μου μένει η μνημη της σαν αριστερής, ναι ήταν αριστερή γιατί αυτό είναι το φυσικό πράγμα στον κόσμο, να ξέρεις ποιος είσαι, να κοιτάς γύρω σου, να συμπονάς, να είσαι υπερήφανος και να έχεις κουράγιο να παλεύεις.

Η Αλίντα, είναι σαν ζεστό χώμα, που σε στηρίζει, που είναι πάντα εδώ.

Φιλμογραφία για να ψάξετε να δείτε:
"Καρβουνιαρηδες", "Σπάτα", "Το θέατρο στο βουνό", "Ανθρώπινα δικαιώματα", "Γυναίκες" και την τριλογία  "Πουλιά στον βάλτο" (2008),  "Η ζωή στους βράχους" (2009), " Κορίτσια της βροχής" ( 2011) για την συμμετοχή των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες στην διάρκεια της Κατοχής, του Εμφύλιου και της δικτατορίας της 21ης Απριλίου.


http://www.youtube.com/watch?v=sRVuMwCGvBo

Βασιλική Μίχου Ημερολόγιο παραστάσεων 1-7 Ιουλίου



Ημερολόγιο παραστάσεων. Δευτέρα 1 Ιουλίου



Ο μπαμπάς μου μου είπε ότι φέτος το καλοκαίρι που είναι άνεργος όλο θα με πηγαίνει σε παραστάσεις για να μην μένουμε στο σπίτι και στενοχωριόμαστε. Μου είπε και να κρατάω ημερολόγιο γιατί του χρόνου θα είναι χειρότερα και πρέπει να έχουμε κάτι να θυμόμαστε. 

Προχτές με πήγε σε ένα θέατρο κοντά στην Ακρόπολη στον Κινητήρα που είχε και αυλή και είδαμε μια παράσταση που την λέγανε "Γιαπί", ήταν πολύ ωραία, χορεύανε το Χαλι Γκάλι που το έχω δει με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην τηλεόραση και λέγανε: «αυτό το οίκημα δεν είναι για ανθρώπους» εγώ ρώτησα τον μπαμπά μήπως πρέπει να φυγουμε αλλά ο μπαμπάς μου είπε ότι το λέγανε για να ειρωνευτούν τον Δήμαρχο Καμίνη που θέλει να κλείσει όλα τα μικρά θέατρα για να πηγαίνουμε μόνο στα μεγάλα και να πληρώνουμε διπλάσιο εισιτήριο. Εγώ τότε ρώτησα: και τώρα που τον κοροϊδέψαμε δεν θα ξαναβγεί στις εκλογές; αλλά ο μπαμπάς μου δεν απάντησε και είπε μια κακή φράση με την λέξη Πασοκ μέσα.

Σήμερα πήγαμε στην πλατεία Κουμουνδούρου που βγάζω τον σκύλο μου, εκεί έχει και ένα θέατρο και πηγαίνω με τις φίλες μου και παίζουμε θέατρο. Εκεί ήταν η Στεφανία, μια κοπέλα πολύ ωραία, έχει ωραίο σώμα, πρέπει να έχει κάνει πολλά μπάνια και φορούσε ένα μαγιώ σαν τσίχλα, πέρασα πολύ ωραία γιατί γνώρισα παιδάκια από άλλες χώρες δεν καταλάβαινα τι έλεγαν αλλά χορεύαμε και κάναμε ότι έκανε και η Στεφανία και καλύτερα γιατι ο λίγος κόσμος κοίταζε εμάς και θέλαμε να ανέβουμε στην σκηνή ώσπου άρχισαν να παίζουν μουσική από την άλλη πλευρά της πλατείας και έφυγαν όλα τα παιδάκια γιατί εκεί έδιναν φαγητό και είχε μαζευτεί πολύς κόσμος. Εκεί ήταν ένας Κος Παπάς της εκκλησίας που τον είχαμε δει ένα βράδυ και μας είχε καλέσει και εμάς να πάμε γιατί είπε "πρέπει να στηρίξουμε την γειτονιά επειδή έχει γεμίσει ξένους και μας απειλούν εμάς τους Έλληνες". Όταν ο μπαμπάς του είπε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τους ξένους παρά μόνο με τα πρεζάκια διότι μια φορά με είχαν ακολουθήσει στο ασανσέρ και μου ζήταγαν χρήματα και είχα φοβηθεί πολύ, ο Κος Παπάς είπε ότι ο μπαμπάς έχει δίκιο, "οι ξένοι έχουν γεμίσει την Ελλάδα και ρίχνουν τους Έλληνες στα ναρκωτικά". Αυτός ο Κος Παπάς είχε οργανώσει το γλέντι και έδινε δωρεάν φαγητό, αλλά όχι σέ όλους.
Χορεύανε και δημοτικούς χορούς την ίδια στιγμή που η Στεφανία χόρευε και αυτή η Στεφανία πρέπει να είναι πολύ έξυπνη γιατί σε μια στιγμή που ο Κος Παπάς έβγαζε λόγο και έλεγε ότι η Ελλάδα είναι τα νησιά της αυτή έριξε πέτρες στην σκηνή σαν να είναι νησιά και ξάπλωσε επάνω τους σαν να έκανε ηλιοθεραπεία και μετά που είπανε ότι θα χορέψουνε Καλυμνιώτικα πήρε μια πέτρα και την κουβαλούσε σαν αυτούς από την Κάλυμνο που βουτάνε για σφουγγάρια, αυτό το είχα δει σε ένα ντοκιμαντέρ που είχε δείξει η ΕΡΤ πριν να δείχνει μαύρο.
Με τον μπαμπά μου πάντα μιλάω στις παραστάσεις και ένας κύριος όλο μας έλεγε σσσσς αλλά δεν του δίναμε σημασία ήταν χαζός γιατί έκανε περισσότερη φασαρία από τον λίγο κόσμο. Εγώ όποτε βλέπω παραστάσεις σκέφτομαι δικές μου και ρώταγα τον μπαμπά πως θα μπορούσε να χορεύει η Στεφανία και να έχει τον κόσμο που είχε ο Κος Παππάς. Τότε ο μπαμπάς μου είπε ότι η Στεφανία δεν θέλει να την βλέπει πολύς κόσμος διότι είναι ελιτίστρια, και εγώ δεν ήξερα αυτή την λέξη αλλά ο θείος Καρούνης μου εξήγησε ότι είναι αυτοί που ξέρουν ποιό είναι το σωστό για τους άλλους αλλά οι άλλοι δεν συμφωνούν.
Ξέχασα να πω ότι δεν πληρώσαμε στην παράσταση, αλλά μην νομίσετε ότι είναι επειδή όλοι ξέρουν ότι ο μπαμπάς είναι άνεργος και τον λυπούνται αλλά γιατί ήταν φεστιβάλ του Δήμου Αθηναίων και είναι τσάμπα. Ρώτησα τον μπαμπά ποιος θα πληρώσει την Στεφανία και ο μπαμπάς είπε ότι τώρα πια όλοι χορεύουνε τσάμπα και χρήματα βγάζουν μόνο αυτοί που δεν είναι πάνω στην σκηνή, οι φωτιστές οι ηχητικοί και αυτοί που το οργανώνουν.
Σήμερα σκέφτηκα να μην γίνω χορεύτρια, αλλά να δουλεύω και εγώ πίσω από τον κόσμο όπως αυτοί αλλά δεν είμαι πολύ σίγουρη γιατί όλοι αυτοί είναι άσχημοι.

Βασιλική Μίχου


                                                  Ημερολόγιο παραστάσεων, Τρίτη 2 Ιουλίου

Σήμερα
όπως και χτες πήγαμε στην πλατεία Κουμουνδούρου όπου ο Δήμαρχος που θέλει να κλείσει τα μικρά θέατρα οργανώνει το φεστιβάλ που δεν παίρνουν χρήματα αυτοί που χορεύουν παρά μόνο οι φωτιστές οι ηχητικοί και αυτοί που το οργανώνουν.
Αυτή την φορά είχε κόσμο, είχε πολλά κορίτσια που θέλουν να γίνουν χορεύτριες αυτές τις καταλαβαίνω διότι όλο μόνο αυτές χαμογελάνε, ήταν και κανονικές χορεύτριες και ένας χορευτής αυτό το κατάλαβα από το πως κάθονται σταυροπόδι με ίσιες πλάτες χωρίς να σκονίζονται στα τσιμεντένια πεζούλια, αλλά δεν ήταν κανείς από την γειτονιά.
Είχε και ένα περιπολικό και ίσως γι' αυτό δεν ήταν και κανένας μετανάστης που όλη την άλλη μέρα είναι στην πλατεία.

Θέλαμε να δούμε την παράσταση της Νατάσας αλλά φτάσαμε αργά, είχε αρχίσει πιο νωρίς, Η Νατάσα ήταν συμμαθήτρια του μπαμπά μου, είναι πολύ όμορφη και φαίνεται πιο νέα από τον μπαμπά.
Η μουσική ήταν πολύ ωραία σε μα άγνωστη γλώσσα και η Νατάσα κάποια στιγμή άρχισε να μιλάει και αυτή σε άγνωστη γλώσσα αλλά καταλάβαινα, έλεγε ότι ήθελε να γίνει βασιλιάς,
και ίσως αυτό να είναι το νόημα, διότι στην πλατεία Κουμουνδούρου όλο ακούγονται ξένες γλώσσες και ίσως αυτό το έργο ήθελε να πει στον Κο Παπά της εκκλησιάς που σας έλεγα εχτές ότι δεν έχουμε πρόβλημα με τους ξένους και εμείς είμαστε ξένοι. Τι είναι πιο ξένο, αυτός ο χορός που βλέπαμε, ο χορός που χορεύανε εχτές στην γιορτή στην άλλη πλευρά της πλατείας και κανείς δεν σηκώθηκε να χορέψει ή οι Πακιστανοί που όλο μας χαμογελάνε;
Άσε που η Νατάσα χόρευε αλλουνού χορογραφία που έμοιαζε και αυτός ξένος έτσι μαυριδερός με γυριστή μυτη που είχε.
Ήταν πολύ εκφραστική, χόρευε κάτι σαν να ονειρευόταν ότι ήταν βασιλιάς αλλά είχε και αγωνία διότι κουνούσε τα πόδια της πολύ γρήγορα σαν ψάρι και σαν τις κατσαρίδες που πάτησα στην πλατεία όταν ερχόμασταν.
Η θεια Αθηνά γύρισε και είπε σε μια στιγμή ότι αυτή χρησιμοποιεί το contraction και άρχισαν να μιλάνε με τον μπαμπά για κάποιον Χώκινς και κάποια Γκράχαμ και τις διαφορές της έντασης αλλά εκείνη την στιγμή ήρθε και μας χαιρέτησε ένας σκηνοθέτης μπορεί να είναι από τους οργανωτές του φεστιβάλ με πολύ γλυκά και πονηρά μάτια και δεν άκουσα παρακάτω.

Μετά είχε μια χορογραφία της Χριστίνας, και αυτή είναι από την Αλβανία και πήγε σχολείο εδώ στην Κρατική σχολή.
Ήτανε 6 κορίτσια και κάνανε την χορογραφία Πέφτω-μπλέκω-ξεμπλέκω-πιάνω-παλεύω. Αυτή την χορογραφία την έχω δει πολλές φορές από παλιά από πολλούς την Κα Κική, τον Κο Μιχάλη, την Κα Λίντα. Ρώτησα τον μπαμπά γιατί αρέσει σε όλους να κάνουν αυτή την χορογραφία είναι σαν να τσακώνονται, αυτό το κάνουν τα αγόρια και ο μπαμπάς μου απάντησε «για να είναι έτοιμες να πολεμήσουν». Φαντάζομαι όταν ο κακός Δήμαρχος Καμίνης στείλει την αστυνομία να κλείσει τα μικρά θέατρα όλοι οι χορευτές αφού είναι τόσο καλά προπονημένοι σε αυτή την χορογραφία, θα πάνε μπροστά από όλα τα θέατρα και δεν θα τους αφήσουν να τα κλείσουν.
Σκέφτηκα ότι ο χορός είναι σαν τον στρατό, σαν σε στρατόπεδο αλλά για κορίτσια.
Ο σκύλος μου λυπήθηκε που τσακώνονταν και τους γάβγισε. Στο τέλος ο κόσμος χειροκρότησε, ακούστηκαν 2 μπράβο, το ένα ήταν από μια κυρία δίπλα που είχε την ανιψιά της στην σκηνή, κατάλαβα ότι στο κοινό ήταν πολλοί συγγενείς τους, μια άλλη κυρία ρώτησε ένα μεγάλο κύριο αν του άρεσε και ο κύριος είπε «τα παιδιά κάνουν πολύ δύσκολα πράγματα» και αυτή την φράση την ακούω συχνά στον χορό, μόνο στον χορό, κάνεις δεν έχει πει "αυτός ο ζωγράφος κάνει δύσκολα".

Μετά πήγαμε σινεμά να δούμε τον Μπραντ Πιτ με τα ζόμπι.
Ο μπαμπάς μου που δεν του άρεσε η ταινία τσατίστηκε, όλο έλεγε ότι ήταν προπαγάνδα των Αμερικανών και των Καπιταλιστών για να δικαιολογήσουν όλα όσα κάνουν, που ρίχνουν αεροπλάνα, που χτίζουν τείχη αλλά μπορεί και να φοβόταν. Εγώ δεν φοβάμαι τα ζόμπι, διότι τα ζόμπι μοιάζουν με χορευτές, δεν τα νοιάζει τίποτε είναι άφοβα γι’ αυτό και όλο τρέχουν, πηδάνε, πέφτουν και σηκώνονται. Και όλοι τα φοβούνται, είμαι σίγουρος ότι ο κακός δήμαρχος Καμίνης φοβάται μήπως βλέποντας παραστάσεις γίνουμε άγρια ζόμπι και του ορμήξουμε.

Σήμερα σκέφτηκα ότι θέλω να γίνω ζόμπι - χορεύτρια και να πέφτω και να σηκώνομαι αλλά και να με φοβούνται, και να είμαστε πάντα πολλοί μαζί, να όπως ήμασταν στις πορείες ή στο πάρκο της ΕΡΤ που μετά περάσαμε, όπου δεν είδαμε ούτε εκεί χορευτές αλλά ούτε και οργανωτές φεστιβάλ, αλλά δεν μας πείραξε διότι εκεί βρίσκουμε συνέχεια νέους φίλους και είμαστε πολλοί και ίδιοι σαν στην ταινία που ζόμπι κυριεύουν τις πόλεις και η αστυνομία όλο τα πυροβολά αλλά δεν μπορεί να τα νικήσει.

Βασιλική Μίχου

                                               Ημερολόγιο παραστάσεων, Τετάρτη 3 Ιουλίου

Χτες δεν πήγαμε στην πλατεία Κουμουνδούρου στο φεστιβάλ που οργανώνει ο κακός Δήμαρχος γιατί πήγαμε από νωρίς στην ΕΡΤ αλλά δεν με ένοιαξε γιατί εκεί είδα πιο πολύ κόσμο από την πλατεία.
Ρώτησα τον μπαμπά αν θα χάναμε που δεν είδαμε την παράσταση που θα γινόταν εκεί και αυτός μου απάντησε "τώρα δεν είναι καιρός για τέχνη απαγκίστρωσης" τονίζοντας την λέξη α π α γ κ ί σ τ ρ ω σ η περιφρονητικά εγώ δεν κατάλαβα καν την λέξη και ρώτησα την θεία Ανδρονίκη η οποία μου είπε ότι έρχονται στιγμές στην ζωή που το να είσαι παρών κάπου είναι πιο σημαντικό από το να είσαι σιωπηλός σε μια παράσταση.
Στην ΕΡΤ όταν φτάσαμε ήταν μαζεμένοι και μίλαγαν πολλοί δημοσιογράφοι και ηθοποιοί και τραγουδιστές όχι χορεύτριες αλλά ήταν ένας σκηνοθέτης κινηματογράφου όχι ο Αγγελόπουλος, που πάντα φοράει μαύρα και που πάντα τον συναντάμε αγκαζέ με πολλές χορεύτριες ήταν και ένας κύριος πρύτανης που δεν είναι αλλά θέλει να γίνει ηθοποιός, αυτόν τον πρόσεξα διότι έμοιαζε με κακό πουλί και εκτός από δύο τρεις ανθρώπους μόνο που τον έλεγαν Κύριο οι περισσότεροι γύρω μου δεν τους άρεσε και ο μπαμπάς μου είπε μια κακή φράση με την λέξη Πελεγρίνης μέσα.
Εμένα μου άρεσε μια κυρία με όνομα σαν τραγούδι "Μοσχοχωρίτου" που φαίνεται πολύ δυνατή και ένας κύριος με πορτοκαλί μπλούζα που πρότεινε να βάζουμε να ακούμε ΕΡΤ πολύ δυνατά ώστε να μας ακούν από τα διπλανά διαμερίσματα όσοι δεν έχουν ίντερνετ και μόλις γυρίσαμε σπίτι το έκανα για την γιαγιά μου που δεν βλέπει καλά και ψηφίζει δεξιά, είπε επίσης να πηγαίνουμε σε καφέ και να ζητάμε να βάλουν να παίζει ΕΡΤ και να βγαίνουμε στην πόρτα του σπιτιού ή να πηγαίνουμε σε μια πλατεία και να την δείχνουμε εκεί, αυτό μου άρεσε και σκέφτηκα τις γιαγιάδες μου που θα τους άρεσε να πηγαίνουν στην πλατεία και να κάθονται όλες μαζί γιατί από τότε που είναι μόνες τους ψηφίζουν αυτούς της χρυσής αυγής γιατί τους είπαν ότι θα έρθουν να τους κάνουν παρέα.
Η δική μου ιδέα που ήθελα να την πω αλλά δεν μπόρεσα γιατί μιλούσαν μόνο κύριοι που τους ήξεραν με τα ονόματα τους είναι να κάνουν τις ειδήσεις μια φορά την ημέρα ζωντανά από το προαύλιο, θα έχει πλάκα να μην λένε έτοιμες τις ειδήσεις και να πηγαίνει κάθε ένας που τους παρακολουθεί να δίνει και μια είδηση αρκεί να μην μιλάει πολύ σαν εκείνο τον κύριο που μοιάζει με αδύναμο Άι Βασίλη και τον βλέπω παντού και όλο μιλάει για τον εαυτό του.
Ήταν εκεί και οι δίδυμοι ο Ορέστης και ο Δημήτρης που ο μπαμπάς τους είναι οπερατέρ στην ΕΡΤ και κουβάλαγαν καρέκλες για να βοηθήσουν τον μπαμπά τους που δούλευε συνέχεια στην κάμερα.
Μετά καθίσαμε στα χώμα περιμένοντας να αρχίσει η συναυλία. Εκεί είδα ήταν ένα κοριτσάκι που έπαιζε μόνο του μαζεύοντας ξερά χόρτα και πηδώντας μόνο στις πέτρες στο μονοπάτι αλλά ξαφνικά μετά η μαμά του μια κοντή πήγε και το άρπαξε από το μαλλί και το τράβαγε και του έλεγε "σου είπα να μην το κάνεις αυτό" αλλά δεν ήξερα ποιό και μετά ήρθε ένας χοντρός και του έλεγε "δεν τα είπαμε αυτά;" και το κοριτσάκι έτσι σκυμμένο από το μαλλί έκλαιγε και μετά συνέχισε να παίζει σαν να μην έγινε τίποτα αλλά δεν νομίζω ότι τα ξέχασε. Εγώ τότε σκέφτηκα ότι αν νικήσουν και δεν κλείσει η ΕΡΤ τι θα γίνει; Θα έχει αλλάξει ο κόσμος; Η κυρία θα σταματήσει να τραβάει από το μαλλί το κοριτσάκι; αυτοί όλοι μετά έφυγαν και πήγαν στο Επαμ που είναι ένα κόμμα που έχει έρθει και έχει στήσει καρέκλες στην άκρη του πάρκου και κάνει ξεχωριστές συναντήσεις που είναι όλοι γέροι. Εγώ τότε ρώτησα τον μπαμπά μου "αν έρθει η αστυνομία θα είναι όλοι ενωμένοι;" και ο μπαμπάς μου είπε "όλοι οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι" και εγώ ξαναρώτησα "όοοολοι και αυτοί;" και ο μπαμπάς μου είπε "αυτοί ήρθαν για το μεροκάματο".

Σήμερα αναρωτήθηκα αν γίνω χορεύτρια θα είμαι μόνη μου σε όλα τα άλλα που θα πηγαίνω; Και ο μπαμπάς μου απάντησε ότι μπορεί τώρα πια μόνο αυτοί που κάνουν χορό να είναι μόνοι.

Βασιλική Μίχου






Ημερολόγιο παραστάσεων, Πέμπτη 4 Ιουλίου

Σήμερα πάλι δεν πήγαμε στην πλατεία Κουμουνδούρου στο φεστιβάλ του κακού Δήμαρχου αν και θα ήταν μια χορογραφία που είχε χορογραφήσει ένα μικρό κομμάτι ο θείος Κώστας. Ο θείος Κώστας μου αρέσει πάρα πολύ, είναι ο μόνος που φτιάχνει αστείες χορογραφίες, πράγμα που είναι το πιο δύσκολο πράγμα διότι στο χορό συνήθως πάμε για να θαυμάσουμε και όχι για να γελάμε. Επίσης ο θείος Κώστας είναι ο καλύτερος χορογράφος, μαζί με τον μπαμπά μου, για να φτιάχνει χορογραφίες για ανθρώπους που δεν έχουν κάνει πραγματικά χορό.
Προτιμήσαμε να πάμε στην ΕΡΤ όπου η Πανηπειρωτική συνομοσπονδία δηλαδή όλοι οι άνθρωποι από την Ήπειρο θα έπαιζαν μουσική και θα χορεύαν.
Ήταν όλοι, αυτός που τον φωνάζουν Πετρολουκά Χαλκιά που τον είχα δει την Κυριακή και στο φεστιβάλ με τα φαγητά και τις μουσικές από όλο τον κόσμο, εκεί ήταν πολύ σοβαρός και φορούσε κοστούμι εδώ φορούσε ένα μπλε πουκάμισο και χαμογελούσε, ήταν οι δύο αδελφοί Φιλιπίδη και οι τρεις αδελφοί Μαγκλάρα. Ρώτησα τον μπαμπά μου γιατί του αρέσουν οι μουσικοί που είναι οικογένειες και βρίζει τους πολιτικούς που είναι οικογένειες και ο μπαμπάς μου είπε ότι στις μουσικές οικογένειες ο ένας περνάει στον άλλο το καλύτερο ενώ στις πολιτικές ο ένας περνάει στον άλλο το χειρότερο.
Εμένα μου αρέσουν πολύ τα Ηπειρώτικα, όταν τα ακούω είναι σαν να τρώω λεμόνι. Μαζί με το Χέβυ Μέταλ είναι η αγαπημένη μου μουσική και οι Μπλακ Σάμπαθ έχουν πει κάποτε "τα Ηπεριώτικα είναι το πραγματικό Χέβυ Μέταλ".
Ήταν η πρώτη συναυλία που πήγα και που χόρεψε τόσος κόσμος, φτιάχνανε ένα κύκλο που όλο πήγαινε και γινόταν πολλοί κύκλοι ο ένας μέσα στον άλλο και δεν τέλειωναν και εγώ χόρεψα αλλά δυσκολεύτηκα διότι ενώ στον άλλο χορό που κάνουμε στην σχολή πρέπει να κάνεις όσο πιο πολύ γρήγορα μπορείς και όσο πιο μεγάλα βήματα στα Ηπειρώτικα πρέπει να κάνεις όσο πιο μικρά και βαριά και να φαίνεσαι ότι είσαι ακίνητος λες και ο χρόνος δεν σε νοιάζει.
Η Θεία Αθηνά που είναι πολύ καλή δασκάλα χορού παρατήρησε ότι όλοι οι Ηπειρώτες έχουν κάνει τεχνική Αλεξάντερ και εγώ την ρώτησα γιατί το λέει αυτό και τι είναι η Αλεξάντερ και αυτή μου είπε "δες πως καταφέρνουν να μένουν ακίνητοι και να κουνούν πολύ λίγο μόνο το κεφάλι λες και αυτό είναι πάνω σε νερό" και μετά έτρεξε στον μεγάλο κύκλο με τους πολλούς κύκλους.
Ήταν και ένας νεαρός, όμορφος με μούσι που καθόταν σε αναπηρικό καροτσάκι μπροστά μπροστά και κουνούσε μόνο το κεφάλι του και κοίταζε πολύ χαρούμενος και η θεία Αθηνά και η θεια Αελλώ βγήκαν από τον κύκλο και πήγαν να τον πάρουν να χορέψουν αλλά ο μπαμπάς του που ήταν από πίσω τράβηξε το καρότσι απότομα και είπε «δεν είναι έτοιμος ακόμα», Τότε σκέφτηκα ότι τους ανάπηρους τους κρατάνε ακούνητους αυτοί που τους βοηθάνε
Μου έκανε πολύ εντύπωση ότι όλοι χόρευαν ακόμα και αν δεν ήξεραν τα βήματα, Ρώτησα τον μπαμπά μου γιατί σήμερα όλοι χορεύουν ενώ προχτές στην γιορτή του Κου Παπά της εκκλησίας που είχαν ίδια μουσική κανένας δεν χόρεψε μόνο έτρωγαν και ο μπαμπάς είπε ότι γι αυτούς εδώ η πατρίδα δηλαδή η μουσική και οι χοροί είναι σαν τους σπόρους που τους φυλάς και τους κουβαλάς για να τους φυτεύεις συνέχεια όπου πας ενώ για τους προχτεσινούς η πατρίδα ήταν σαν μια κονσέρβα που δεν έχουν ανοιχτήρι.
Δεν έπαιζαν μόνο μουσική αλλά και τραγουδούσαν μόνοι ή μαζί. Όταν τραγουδούσαν μαζί κάθονταν σε μια σειρά δίπλα δίπλα, ένας ο πιο γέρος έλεγε μια φράση και μετά όλοι οι άλλοι μαζί του την έλεγαν πίσω σαν αντίλαλο στα βουνά και μετά έμπαινε και η μουσική και γινόταν σαν το iron man., Έτσι τέλειωσε, γυρίσαμε στις 3 στο σπίτι, Όταν τελείωσε το τελευταίο τραγούδι και ο κόσμος έφευγε μια μικρή παρέα νεαρών που είχε μείνει τους τραγούδησε πίσω το "πάθος για την λευτεριά είναι ανώτερο από τα κελιά" αλλά ήταν αργά και δεν έγινε αντίλαλος.

Σήμερα σκέφτηκα ότι όταν θα γίνω χορεύτρια, θα μάθω ηλεκτρική κιθάρα ή κλαρίνο για να παίζω μουσική για να κάνω τον κόσμο να χορεύει γιατί αλλιώς δεν γίνεται.

Βασιλική Μίχου






Ημερολόγιο παραστάσεων,  Παρασκευή 5 Ιουλίου 

Σήμερα έγινε κάτι περίεργο, η παράσταση στην πλατεία Κουμουνδούρου που ο κακός δήμαρχος κάνει το φεστιβάλ του ήταν ωραία αλλά δεν περάσαμε καλά και μετά πήγαμε στην ΕΡΤ που δεν μου άρεσε η μουσική αλλά πέρασα καλά.

Να σας τα πω από την αρχή
στην πλατεία η παράσταση ήταν πάλι η “Πέφτω παλεύω” που σας είπα και προχτές. Είχαν και χαρτιά που τα έφτιαχναν καπέλο τρελού, καράβι, κουβέρτα, ρούχο, μάσκα. Εγώ κατάλαβα το νόημα ήταν ότι στην ζωή όλα είναι από χαρτί και δεν αξίζει να πολεμάμε, αλλά αν το χαρτί είναι το μόνο που έχεις και σου το πάρω το χαρτί δεν θα πολεμήσεις γι’ αυτό;
Χόρευαν δύο πολύ καλοί χορευτές, ένας άντρας με μούσι και αραιά μαλλιά αυτό μου αρέσει οι άντρες χορευτές που βλέπω σε παραστάσεις σύγχρονου χορού είναι σαν φυσιολογικοί κουρασμένοι άνθρωποι και μια κοπέλα πολύ όμορφη και δυνατή αλλά αυτή ήταν σαν τις άλλες χορεύτριες.
Είχε κάνει την χορογραφία ο Αλέξανδρος που έχει ωραίο επώνυμο σαν μύτη, Κεϊβανάι, είναι και αυτός Αλβανός στους 7 χορογράφους που παίρνουν μέρος στο φεστιβάλ οι 2 είναι Αλβανοί ένας Γάλλος κι ένας που επέστρεψε από την Γερμανία.
Όταν άρχισε η παράσταση ήταν 7 παιδάκια σκούρα και γελάγανε και μιλάγανε και περπάταγαν ανάμεσα στους ακίνητους θεατές τότε μια κυρία με μύτη που πέφτει έπιασε τρία παιδάκια από το κεφάλι και τους πήρε τις φωνές.
Μέτρησα την παράσταση παρακολούθησαν 12 παιδάκια από αυτά 7 ήταν ξένα και έφυγαν πριν τελειώσει.
Μέτρησα 32 άντρες από αυτούς 12 κάθονταν μόνοι
8 ήταν καφετί και 2 μαύροι
Μέτρησα ήταν 6 ζευγάρια άντρα και γυναίκα και 6 ζευγάρια άντρα με άντρα
Μέτρησα 12 μεγάλες κυρίες μόνες με τις φίλες τους
Μέτρησα 17 που φαινόντουσαν χορεύτριες
Στο τέλος δεν πρόλαβα να μετρήσω πόσοι χειροκρότησαν αλλά μόνο ο ένας μαύρος χειροκρότησε και μετά πήγε και μάζευε τα χαρτιά από την σκηνή και έκανε ένα σόλο σαν του χορευτή στην παράσταση χωρίς όμως τα φοβερά πηδήματα.

Και όταν τέλειωσε κοίταξα όλους τους θεατές που όλοι σηκώθηκαν και έφυγαν. Κάποιοι που ήταν γνωστοί τους πήγαιναν στη χορεύτρια και τους άλλους που έκαναν την παράσταση και τους έδιναν συγχαρητήρια σαν στους γάμους αλλά κανείς δεν έκατσε να μιλήσει. Μόνο αυτοί που φαίνονται οργανωτές μίλαγαν για πολύ ώρα. Ο μπαμπάς μου προσπάθησε να μιλήσει με κάποιους αλλά δεν κρατούσε η κουβέντα, σαν να μην ήξεραν τι να πουν.
Εγώ σκεφτόμουν που είχα πολλά να συζητήσω:
γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί Πακιστανοί αλλά δεν έχουμε Πακιστανό χορευτή; γιατί έχουμε μόνο έναν μαύρο χορευτή αλλά πολλούς μπασκετμπολίστες; γιατί ο Αλβανός χορογράφος έκανε ίδια χορογραφία με τους Έλληνες; Οι κύριοι και η κυρία που οργανώνουν το φεστιβάλ πως διάλεξαν; αυτοί έχουν κάνει παραστάσεις; αυτούς τους έχουν διαλέξει; πως μπαίνεις σε μια επιτροπή; γιατί τώρα που δεν υπάρχουν χρήματα γίνονται περισσότερα φεστιβάλ; γιατί υπάρχουν σωματεία αφού όλοι τα βρίζουν;
αλλά κανείς δεν φαινόταν να θέλει να μιλήσει, μόνο να χαμογελάνε.
Στο τέλος έφυγαν όλοι οι χορευτές και έμεινε η κυρία που το οργανώνει ξαπλωμένη πάνω.

Μετά πήγα στην ΕΡΤ που έπαιζε μουσική ένας που ντύνεται Κρητικός και φοράει και μουστάκι και λέει πάντα τα ίδια, το ξέρω γιατί τον είδα και την Κυριακή στο φεστιβάλ με τα φαγητά από όλες τις χώρες. Αυτός δεν μου αρέσει καθόλου, όλο μιλάει και λέει χαζά είχε χαλάσει και την παράσταση του θείου Καμίλο που θα ήταν πολύ καλή αν δεν μίλαγε συνέχεια. Εγώ πιστεύω ότι αυτός θέλει να γίνει πολιτικός και δεν είναι πραγματικός Κρητικός μόνο ντύνεται έτσι και παριστάνει ότι μιλάει Κρητικά και δεν μου αρέσει και η μουσική του, αν εχτές τα Ηπειρώτικα ήταν σαν λεμόνι σήμερα αυτουνού η μουσική ήταν σαν φαγητό με πολύ λάδι.

Αλλά στην ΕΡΤ κανείς δεν κάθεται μόνος, συνάντησα πολλούς νέους φίλους, τον μπαμπά που είναι αριστερός και μας είπε ότι η αριστερά θέλει να λέει ότι η κατάληψη στην ΕΡΤ έγινε μόνο χάρη σε αυτή αλλά αυτός πιστεύει δεν είναι σωστό, τον Κώστα που θέλει να γίνει ηθοποιός αλλά δεν ξέρει αν του αρέσουν πιο πολύ τα κορίτσια, τους δίδυμους που κινηματογραφούν την συναυλία πάντα από μπροστά και μακριά γιατί αν ανέβουν στην σκηνή ο κόσμος θα κοιτάζει αυτούς ακόμα και αν καθίσουν στην άκρη, την Έλενα και την Έλενα, τον καραμελέ, μετά βρήκαμε κάτω ένα 50ρακι και το βάλαμε σε ένα ποδήλατο επάνω.
Ο μπαμπάς συνάντησε μια κυρία και άκουσα να του λέει ότι ήταν οι ηλεκτρολόγοι που έστειλαν μια επιστολή στον κακό Δήμαρχο για να κλείσουν τα θέατρα. Ο μπαμπάς μου ρώτησε αν οι ηλεκτρολόγοι ήταν του ΚΚΕ και αυτή του είπε “α εγώ δεν ξέρω από αυτά” και ο μπαμπάς μου που ήξερε ότι αυτή είναι ΚΚΕ έφυγε από κοντά της και είπε κάτι σαν κακή φράση που δεν το κατάλαβα αλλά μου φάνηκε περισσότερο φοβερό: “πνίξαν στα σκατά τον Μέγιερχολντ” αλλά δεν ήξερα ποιος είναι αυτός.
Τι περίεργο θυμάμαι όλα όσα έκανα μετά την παράσταση που δεν μου άρεσε και δεν θυμάμαι τίποτα από αυτή που μου άρεσε.

Σήμερα σκέφτηκα ότι όταν γίνω χορεύτρια δεν θα πηγαίνω ποτέ σε φεστιβάλ κακών δημάρχων που μαζεύονται άνθρωποι που θέλουν ησυχία, επιτροπές που διαλέγουν χωρίς να τις έχουν διαλέξει και θεατές που μόνο χαμογελάνε η είναι σιωπηλοί. Εγώ θα κάνω παραστάσεις όπου μετά θα μπορώ να πηγαίνω εγώ και να γνωρίζω τους θεατές και έτσι σιγά σιγά θα χορεύω με τους φίλους μου για τους φίλους μου.

Βασιλική Μίχου
1



Ημερολόγιο παραστάσεων,  Σάββατο 6 Ιουλίου


Σήμερα δεν πήγαμε πουθενά.
Ορκίζομαι, ήμασταν έτοιμοι, εντελώς, είχαμε ντυθεί είχαμε πάρει μεγάλη ανάσα να πάμε στην πλατεία Κουμουνδούρου να δούμε μπαλέτο στην ΕΡΤ να ακούσουμε ορχήστρες στην Στέγη Ωνάση να δούμε θέατρο κοιτάξαμε και όλες τις παραστάσεις χορού σινεμά και εκεί που ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε κοιτάχτηκα με τον μπαμπά και του είπα ότι ξαφνικά αισθάνθηκα σαν στο σουπερ μάρκετ που πας για μόνο κάτι και λες μια στιγμή και έρχομαι και μετά θέλεις και άλλο και γυρνάς και παίρνεις καλάθι και μετά γεμίζεις το καρότσι και πας σπίτι και τρως ώρα να γεμίσεις το ψυγείο και μετά αμέσως λες δεν φτάνουν.
Και κοιταχτήκαμε με τον μπαμπά μου και ξεφυσήσαμε
Και είπαμε με τον μπαμπά μου να μην δούμε καμιά παράσταση σήμερα.
Να κάτσουμε μαζί όχι απέναντι αλλά δίπλα και να κοιτάμε μπροστά, ίσως κάποια στιγμή να πάμε βόλτα έτσι, να μην κοιτάμε τους ανθρώπους και καταλαβαίνουμε όλα για αυτούς, να μην μιλάμε για άλλους, να μαγειρέψουμε μαζί, να κάτσουμε στην βεράντα αλλά να μην μου πει τίποτα έξυπνο, ούτε για ιστορία ούτε ποίημα, να μην διαβάσουμε και άλλο βιβλίο, να μην ακούσουμε σπάνιο δίσκο, να μείνουμε μαζί έτσι.
Χωρίς να σκεφτούμε τι θα κάνουμε όταν μεγαλώσουμε, χωρίς να αδιαφορήσουμε για το τι θα κάνουμε όταν μεγαλώσουμε αλλά να έτσι να είμαστε μαζί και μόνοι, να ξέρω απλά ότι είναι εδώ.
Και φοβήθηκα, και μου κόπηκε η ανάσα και ήθελα να παρω αναπνοή, τι θα κάναμε χωρίς παραστάσεις, βίντεο, μουσική, βιβλία; Ο χρόνος δεν θα πέρναγε.
Και αισθάνθηκα ότι θα ντρεπόμουν.
Μετά σκέφτηκα κάτι περίεργο, δηλαδή αν με έβαζαν φυλακή και μου έδιναν όλα τα βίντεο και τις ταινίες του κόσμου και μουσική και βιβλία θα ήμουν εντάξει;



Σήμερα σκέφτηκα το πιο δύσκολο. Θα ήθελα να γίνω χορεύτρια που θα μπορεί να μείνει μόνη της για μια στιγμή ακίνητη χωρίς να σταματήσει την αναπνοή της.

Βασιλική Μίχου


2


6





Ημερολόγιο παραστάσεων, Κυριακή

Η μάχη της ΕΡΤ

Σήμερα πρώτα πήγαμε το απόγευμα στη Στέγη του Ωνάση εκεί θα έδειχναν παραστάσεις αντί για διαγώνισμα οι μαθητές που τέλειωναν την σχολή του Ωδείου Αθηνών και έχουν αποφασίσει να γίνουν ηθοποιοί. Έπαιζαν τις Βάκχες ένα έργο που το έχω ξαναδεί γιατί το έχει χορογραφήσει και ο μπαμπάς μου. Ήταν πάρα πάρα πολύ καλή παράσταση και τα παιδιά πάρα πολύ καλοί ηθοποιοί. Ήταν όλα τέλεια, θυμάμαι κάθε σκηνή πως την έπαιξαν. Στην αρχή εκεί που πρέπει να βγει ο Θεός Διόνυσος είναι το πιο δύσκολο μέρος, πως δείχνεις έναν θεό αν δεν είναι Αμερικάνικη ταινία; Ήταν ένας νεαρός που έκανε σαν μόλις να γεννήθηκε και ανακάλυπτε το σώμα του και το σώμα του ήταν σαν χάρτης γεωγραφίας, ο αφαλός του ήταν ηφαίστειο, οι τρίχες του δάσος, η μύτη του σπηλιές με πουλιά φύσηξε μάλιστα επίτηδες και ένα κακάδι πέταξε, τα μάτια του λίμνες, τα πόδια του ρίζες και αφού όλο το σώμα του είναι η γη μετά είπε με μεγάλη φωνή «είμαι ο θεός Διόνυσος». Και αυτό είναι σωστό, τι άλλο είναι ο θεός παρά όλα γύρω μας. Ο μπαμπάς μου είπε χαρούμενος ότι ήταν καλύτερη παράσταση από την δικιά του.

Το βράδυ πήγαμε στην ΕΡΤ να ακούσουμε Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Φτάσαμε νωρίς δεν είχε αρχίσει ακόμα και μαζεύτηκε μια μεγάλη παρέα που δεν τους ήξερα όλους και καθίσαμε στο γρασίδι πάνω σε μια ψάθα που παίρνουμε στην παραλία. Εγώ κοίταζα το φωτεινό κτίριο γράφει μπροστά ψηλά πάνω από τα παράθυρα με φωτεινά γράμματα ΕΡΤ και πάντα το κοιτάζαμε όταν περνούσαμε απ’ έξω με το αμάξι αλλά σκεφτόμουν ακόμα την παράσταση με τον θεό Διόνυσο και τις Βάκχες που χορεύοντας ορμούν πάνω στους άντρες και τα ζώα και τότε μου φάνηκε ότι αν ο κόσμος ήταν ένα σώμα τότε η ΕΡΤ θα ήταν το κούτελο. Δεν λέμε «εγώ το κούτελο μου θέλω να το έχω καθαρό»; που το πιάνουμε γιατί έτσι μας βοηθάει να σκεφτούμε, που χαιρετάμε, που εκεί «το γράφει», από εκεί που αρχίζουμε την προσευχή μας, καταλάβατε;

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι πολύ συμπαθητικός και παίζει μουσική που μοιάζει με όλους μαζί τους δίσκους του μπαμπά μου. Ο μπαμπάς είπε ότι η μουσική του είναι σαν μουσική ταινίας με θέμα μια σχέση που τελείωσε.
Πριν παίξει μας μίλησε και είπε ότι πρέπει να αγωνιστούμε για την ΕΡΤ για χάρη της δημοκρατίας που δεν έχουμε πια. Μετά άρχισε να τραγουδά.
Εγώ κοίταζα τον πολύ κόσμο που άκουγε ακούνητος την μουσική του. Σκέφτηκα ότι η μουσική του δεν είναι για μάχη, σου θυμίζει κάτι που δεν ξέρεις τι είναι ακριβώς και σε γεμίζει μόνο λύπη.
Άμα γίνει μάχη στην ΕΡΤ εγώ θα ήθελα να έχουμε τα Κλαρίνα από την Ήπειρο να παίζουν. Η ΕΡΤ είναι σαν το Σούλι, δεν λέμε «ανέβηκα στην Αγ. Παρασκευή»;
Γιατί σκέφτομαι για μάχες; Γιατί ο μπαμπάς που ξέρει πολύ ιστορία χορού μου λέει ότι με τις μάχες καταλαβαίνεις πως χορεύουν οι άνθρωποι και ότι παλιά έδειχναν μπαλέτα για να μην κάνουν πόλεμο και κάποια νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου στην Γαλλία παλιά ξεκίνησε εξαιτίας ενός μπαλέτου.
Αν λοιπόν η αστυνομία έρθει να πάρει την ΕΡΤ θα παραταχτούμε ως εξής:
Στην εξέδρα θα είναι ανεβασμένες και θα παίζουν κλαρίνο όλες οι οικογένειες μουσικών από την Ήπειρο μαζί και θα ακούγονται μέχρι μακριά μέχρι την Βουλή και θα μας δίνουν θάρρος, δεν θα έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, δεν μπορείς να νικηθείς όταν ακούς κλαρίνα από τον κύριο Μαγκλάρα και τον κύριο Φιλιππίδη.
Η θεία Αελλώ θα μάθαινε στα γρήγορα όποιον ήθελε δημοτικούς χορούς μαζί με Αϊκιντο.
Πάνω ψηλά από τα παράθυρα θα πέφτουν ο θείος Καμίλο και οι χορευτές του σαν τον Σπάιντερμαν και τον Μπάτμαν, και οι αστυνομικοί θα φοβούνται μην τους αρπάξουν.
Η θεία Ανδρονίκη θα φωνάζει διαταγές στον κόσμο που να πάει να πολεμήσει, την έχω δει να το κάνει καλά. Ο θείος Φούκας και η θεία Βανέσα που κάνουν τοξοβολία και ήταν καλοί χορευτές πότε θα ρίχνουν βέλη και πότε θα γίνονται βέλη. Η θεία Πωλίνα θα έκανε την χαζή που δεν ξέρει που πάει και θα χωνόταν ανάμεσα στους αστυνομικούς και έτσι γρήγορη που είναι όταν θα πήγαιναν να την χτυπήσουν θα χτυπούσαν ο ένας τον άλλον. Στην πρώτη γραμμή θα ήταν η θεία Αθηνά και όλοι οι μαθητές της που τους αρέσει η Γκράχαμ διότι αυτοί αντέχουν στον πόνο και μπορούν να δέχονται χτυπήματα στο στομάχι. Η θεία Νατάσα θα έλεγε με χωνί τέτοια λόγια στους αστυνομικούς που αυτοί θα κοκκίνιζαν και θα ντρέπονταν για την δουλειά που κάνουν και θα τα παρατούσαν.
Όσοι ξέρουν contact θα είναι μπροστά μπροστά για να αγγίξουν πρώτοι τους αστυνομικούς διότι όταν πλακώνεσαι με ένα αστυνομικό πρέπει να είσαι όσο πιο κοντά του γίνεται διότι έτσι δεν φτάνει να σε χτυπήσει με το γκλόμπ. Και θα ενωνόντουσαν μαζί μας όλοι οι χορευτές που πήραν μέρος στο φεστιβάλ του κακού Δημάρχου και εξασκήθηκαν στο τσιμέντο, οι κοπέλες της Χριστίνας και οι χορευτές του Αλέξανδρου θα ορμούν σαν τις Βάκχες και θα παλεύουν με τους αστυνομικούς και άμα τους πιάνει η αστυνομία και τους πατάει στο χώμα θα ξεφεύγουν έτσι όπως κάνουν στις χορογραφίες τους, αυτοί που έχουν κάνει μπαλέτο θα κάνουν το πολύ δύσκολο βήμα αντρελασέ πάνω στις ασπίδες, η Στεφανία θα πετάει τις πέτρες της. Μόνο η Μαριέλα και κάποιοι χορογράφοι της θα πάνε με το μέρος των αστυνομικών και αυτό θα το θυμόμαστε πάντα όταν νικήσουμε.
Οι δίδυμοι Ορέστης και Δημήτρης θα κινηματογραφούσαν τους αστυνομικούς σαν να τους πυροβολούσαν και αυτοί θα φοβόντουσαν να μην γράψουν τα πρόσωπα τους και θα έσκυβαν συνέχεια και δεν θα έβλεπαν που πάνε και θα κουτουλούσαν.
Θα οχυρώσουμε την είσοδο και θα ανάψουμε τα καροτσάκια των σουβλατζήδων γιατί και αυτοί φτωχοί άνθρωποι είναι και τους εκμεταλλεύονται αυτοί που έχουν τις άδειες οπότε δεν μπορεί και αυτοί θα έρθουν μαζί μας και θα έχουμε και να τρώμε αν γίνει πολιορκία.
Αν και δεν νομίζω να γίνει πολιορκία γιατί αν γίνει μάχη στην ΕΡΤ έστω και για μια στιγμή τότε όλος ο κόσμος θα πάρει θάρρος και πολύ γρήγορα θα πέσει η κυβέρνηση και μετά από χρόνια θα γιορτάζουμε την ημέρα της ΕΡΤ και εκείνη την ημέρα δεν θα πηγαίνει κανείς σχολείο και θα λέμε μόνο αλήθειες θα ανακηρυχτεί «Η Ημέρα της Αλήθειας».

Κάπου διάβασα ότι κάθε καλός στρατηγός σκέφτεται πάντα και τι μπορεί να κάνει ο αντίπαλος του αλλά εγώ δεν μπορούσα να το βρω και ρώτησα τον μπαμπά μου γιατί ο παππούς ήταν στρατιωτικός και αυτός μου είπε ότι οι αντίπαλοι όπως πάντα θα προσπαθήσουν να εξαγοράσουν κάποιους από εμάς, έτσι γίνεται πάντα και εγώ ρώτησα πως θα το κάνουν αυτό και ο μπαμπάς είπε: «θα ανακοινώσουν ότι θα δοθούν επιχορηγήσεις».

Σήμερα αποφάσισα όταν μεγαλώσω θα γίνω χορεύτρια που θα χορεύω με το σώμα μου όλη τη γη και δεν θα παίρνω επιχορηγήσεις, όπως και οι γιαγιάδες Ισαδώρα, Χάνυα, Ντόρις, ο παππούς Χοσέ, ούτε θα πηγαίνω σε φεστιβάλ αυτών που είναι εναντίον στους φίλους μου για να μπορώ ελεύθερη να πολεμώ πλάι στους φίλους μου.

Βασιλική Μίχου