Υπάρχει νύκτα που μπορεί να αποκοιμηθείς μόνος σου, έτσι, χωρίς να το καταλάβεις, απλά ακουμπώντας το μέτωπο σου με την ίδια σου την χούφτα, ίσως επιζητώντας ασυνείδητα να ξανανιώσεις αυτό που μάλλον έζησες κάποια στιγμή όταν ήσουν παιδί και κάποιος ίσως μπορεί να σε κοίμισε χαϊδεύοντας σε στο μέτωπο
και μπορεί όταν ξυπνήσεις να βρεθείς ανάμεσα σε ιστούς αράχνης
σε ιστούς από γλώσσες
και είναι τόσοι πολλοί και παλιοί
και πιάνουν όλους όσους αγαπάς και πρέπει εσύ να μπεις να τους σώσεις αλλά και να σωθείς
όλο τρέχεις να κλείσεις να προστατέψεις από τις γλώσσες τα αυτιά αυτών που αγαπάς αλλά ταυτόχρονα θυμώνεις και κλαις και τους φωνάζεις γιατί δεν κλείνετε τα αυτιά σας, εγώ θα πρέπει να τα κάνω όλα;
το κορίτσι που έκανε κρακ και σιγά σιγά όλο στράβωνε από μέσα, τώρα κατέληξε να παίζει μαριονέτες, ένα ξωγήινο πλάσμα που είναι γουρλωτό και από πίσω του το βλέπεις δεν έχει πόδια στηρίζεται σε μυτερές σουβλιστές γλώσσες
χαράζεις ένα κύκλο που θα τον κρατήσεις καθαρό αλλά δεν τα καταφέρνεις και δεν τις κρατάς απ’ έξω, χαράζεις έναν άλλο αλλά ούτε αυτή την φορά, λιπαρόδερμες χωρίς κόκαλα αλλά κρέατα που περισσεύουν άσχημες, προπάντων άσχημες και όλοι οι άνθρωποι που αγάπησες είναι όμορφοι και λες μα άμα τις ακούσουν θα ασχημύνουν, θα γίνουν και αυτοί ατάλαντοι, μέτριοι, με σπιτάκια καθαρά σαν από περιοδικά, μεταλλαγμένοι με πρόσωπα στην πλάτη
και βλέπεις τον Λου Ρηντ να περνάει με το σκοτάδι που πάντα κουβάλαγε μαζί του και όλο απομακρύνεται και μπαίνει σε αυτό και εσύ βλέπεις ότι από τους Velvet Underground θα απομείνει μόνο η Μo που ψηφίζει Μπους έχει γουρλωτά μάτια είναι αργή και παχιά και στην κοιλιά της έχει μια ανοιχτή πληγή η οποία δεν την πονάει αλλά παγιδεύει ανθρώπους
και όλο οι γλώσσες μπαίνουν στον κύκλο σου και δεν ξέρεις ποιο να πρωτοσώσεις
και μετά έρχεται μια γλώσσα και προσπαθεί να σε πιέσει σε ένα τοίχο, σου βάζουν χρονικό όριο, θα δεις τα παιδιά σου, λες και είναι μετά από διαζύγιο, 4 χρόνια μόνο και μετά δεν θα τα ξαναδείς
και ξαφνικά είσαι σε συνέλευση στο Πολυτεχνείο και όλοι χρησιμοποιούν αυτή την λέξη “ετεροκαθορίζεται” και συνειδητοποιείς ότι οι γλώσσες ετεροκαθορίζονται χρησιμοποιώντας εσένα, και λες δεν θέλω μην με πιάνετε στο στόμα σας δεν θα με κάνετε σαν και εσάς κακιά αράχνη
και κάθε τόσο ξεχνάς τα ονόματα των γύρω σου και τις λέξεις λες και δεν θες να έχεις σχέση με καμιά γλώσσα,
και αναρωτιέσαι γιατί σου συμβαίνει αυτό και ξαφνικά συνειδητοποιείς την αιτία όλα αυτά τα χρόνια, είναι από Οργή.
Και, ξυπνάς, και είσαι στα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου δικάζονται οι δύο ηθοποιοί που συνελήφθησαν στο Εμπρός
και ξαφνικά δεν υπάρχουν γλώσσες υπάρχουν μόνο φίλοι και φίλες
και φωνάζουν την λέξη αλληλεγγύη
η οποία όταν την ακούς σε ζεσταίνει και σε κάνει να γελάς
αλλά θυμάσαι όλα όσα έζησες στον εφιάλτη και κοιτάς καλά γύρω σου στο δικαστήριο
και εκεί βλέπεις ότι υπάρχουν πολλοί ιστοί γύρω σου
ιστοί
και τους βλέπεις όλους τους ιστούς
υπάρχουν πολλοί,
ο ιστός των τσιγγάνων, με αυτούς γεμίζουν τα δικαστήρια, αυτός είναι φτιαγμένος από αίμα και οικογένεια, τους κρατάει μεν αλλά τους κρατάει με χαμηλά το βλέμμα αιχμάλωτους στην συνεχή υποχώρηση και αποδοχή της βαναυσότητας,
ο ιστός των αστυνομικών, με τα εποπτικά άδεια βλέμματα του καρχαρία και τις έτοιμες γλώσσες κλισέ που κανείς δεν ξέρει πως ξεκίνησαν “σε καταλαβαίνουμε αλλά τι να κάνουμε” "άμα θέλετε να το γυρίσουμε αλλιώς θα το γυρίσουμε” “ακούς ρε”, ένας ιστός που θα σπάσει αμέσως μόλις η εξουσία κουνηθεί ή ταρακουνηθεί
και ο ιστός των αλληλέγγυων, εντελώς διαφορετικός με ασύλληπτο απαλό φως όπως λέει μια καινούργια φίλη
α ποσο θα ήθελα να με συλλάβουν αν ήξερα ότι θα ένιωθα αυτό που ένιωσε ο Βασίλης όταν μαζευτήκαμε από έξω και τον κοιτάζαμε να τον ακούσουμε και να του μιλήσουμε και τον αγγίζαμε στο μόνιμο στρατιωτικό τζάκετ του λες και ήταν στρατιώτης από την Αλβανία και του λέγαμε αστεία και αυτός γέλαγε με ένα χοντρό γέλιο γδαρμένο κλάμα,
Τι είναι ο σπάιντερμαν ; κάποιος που τίποτα δεν τον κρατάει κάτω, δεν μπορείς να τον σταματήσεις, πετάει παντού χωρίς ψεύτικες δυνάμεις, είναι πραγματικός, πετάει αποφεύγει φτάνει εγκαίρως σώζει κόσμο και σώζεται διότι μπορεί και συνδέεται
το βλέπω καθαρά τώρα, οι ιστοί που τον κρατάνε όρθιο και τον σώνουν είναι δίχτυα αλληλεγγύης.
ένα μικρό κείμενο που ξεπερνάει την επικαιρότητα του fb όπου πρωτοδημοσιεύτηκε
και μπορεί όταν ξυπνήσεις να βρεθείς ανάμεσα σε ιστούς αράχνης
σε ιστούς από γλώσσες
και είναι τόσοι πολλοί και παλιοί
και πιάνουν όλους όσους αγαπάς και πρέπει εσύ να μπεις να τους σώσεις αλλά και να σωθείς
όλο τρέχεις να κλείσεις να προστατέψεις από τις γλώσσες τα αυτιά αυτών που αγαπάς αλλά ταυτόχρονα θυμώνεις και κλαις και τους φωνάζεις γιατί δεν κλείνετε τα αυτιά σας, εγώ θα πρέπει να τα κάνω όλα;
το κορίτσι που έκανε κρακ και σιγά σιγά όλο στράβωνε από μέσα, τώρα κατέληξε να παίζει μαριονέτες, ένα ξωγήινο πλάσμα που είναι γουρλωτό και από πίσω του το βλέπεις δεν έχει πόδια στηρίζεται σε μυτερές σουβλιστές γλώσσες
χαράζεις ένα κύκλο που θα τον κρατήσεις καθαρό αλλά δεν τα καταφέρνεις και δεν τις κρατάς απ’ έξω, χαράζεις έναν άλλο αλλά ούτε αυτή την φορά, λιπαρόδερμες χωρίς κόκαλα αλλά κρέατα που περισσεύουν άσχημες, προπάντων άσχημες και όλοι οι άνθρωποι που αγάπησες είναι όμορφοι και λες μα άμα τις ακούσουν θα ασχημύνουν, θα γίνουν και αυτοί ατάλαντοι, μέτριοι, με σπιτάκια καθαρά σαν από περιοδικά, μεταλλαγμένοι με πρόσωπα στην πλάτη
και βλέπεις τον Λου Ρηντ να περνάει με το σκοτάδι που πάντα κουβάλαγε μαζί του και όλο απομακρύνεται και μπαίνει σε αυτό και εσύ βλέπεις ότι από τους Velvet Underground θα απομείνει μόνο η Μo που ψηφίζει Μπους έχει γουρλωτά μάτια είναι αργή και παχιά και στην κοιλιά της έχει μια ανοιχτή πληγή η οποία δεν την πονάει αλλά παγιδεύει ανθρώπους
και όλο οι γλώσσες μπαίνουν στον κύκλο σου και δεν ξέρεις ποιο να πρωτοσώσεις
και μετά έρχεται μια γλώσσα και προσπαθεί να σε πιέσει σε ένα τοίχο, σου βάζουν χρονικό όριο, θα δεις τα παιδιά σου, λες και είναι μετά από διαζύγιο, 4 χρόνια μόνο και μετά δεν θα τα ξαναδείς
και ξαφνικά είσαι σε συνέλευση στο Πολυτεχνείο και όλοι χρησιμοποιούν αυτή την λέξη “ετεροκαθορίζεται” και συνειδητοποιείς ότι οι γλώσσες ετεροκαθορίζονται χρησιμοποιώντας εσένα, και λες δεν θέλω μην με πιάνετε στο στόμα σας δεν θα με κάνετε σαν και εσάς κακιά αράχνη
και κάθε τόσο ξεχνάς τα ονόματα των γύρω σου και τις λέξεις λες και δεν θες να έχεις σχέση με καμιά γλώσσα,
και αναρωτιέσαι γιατί σου συμβαίνει αυτό και ξαφνικά συνειδητοποιείς την αιτία όλα αυτά τα χρόνια, είναι από Οργή.
Και, ξυπνάς, και είσαι στα δικαστήρια της Ευελπίδων όπου δικάζονται οι δύο ηθοποιοί που συνελήφθησαν στο Εμπρός
και ξαφνικά δεν υπάρχουν γλώσσες υπάρχουν μόνο φίλοι και φίλες
και φωνάζουν την λέξη αλληλεγγύη
η οποία όταν την ακούς σε ζεσταίνει και σε κάνει να γελάς
αλλά θυμάσαι όλα όσα έζησες στον εφιάλτη και κοιτάς καλά γύρω σου στο δικαστήριο
και εκεί βλέπεις ότι υπάρχουν πολλοί ιστοί γύρω σου
ιστοί
και τους βλέπεις όλους τους ιστούς
υπάρχουν πολλοί,
ο ιστός των τσιγγάνων, με αυτούς γεμίζουν τα δικαστήρια, αυτός είναι φτιαγμένος από αίμα και οικογένεια, τους κρατάει μεν αλλά τους κρατάει με χαμηλά το βλέμμα αιχμάλωτους στην συνεχή υποχώρηση και αποδοχή της βαναυσότητας,
ο ιστός των αστυνομικών, με τα εποπτικά άδεια βλέμματα του καρχαρία και τις έτοιμες γλώσσες κλισέ που κανείς δεν ξέρει πως ξεκίνησαν “σε καταλαβαίνουμε αλλά τι να κάνουμε” "άμα θέλετε να το γυρίσουμε αλλιώς θα το γυρίσουμε” “ακούς ρε”, ένας ιστός που θα σπάσει αμέσως μόλις η εξουσία κουνηθεί ή ταρακουνηθεί
και ο ιστός των αλληλέγγυων, εντελώς διαφορετικός με ασύλληπτο απαλό φως όπως λέει μια καινούργια φίλη
α ποσο θα ήθελα να με συλλάβουν αν ήξερα ότι θα ένιωθα αυτό που ένιωσε ο Βασίλης όταν μαζευτήκαμε από έξω και τον κοιτάζαμε να τον ακούσουμε και να του μιλήσουμε και τον αγγίζαμε στο μόνιμο στρατιωτικό τζάκετ του λες και ήταν στρατιώτης από την Αλβανία και του λέγαμε αστεία και αυτός γέλαγε με ένα χοντρό γέλιο γδαρμένο κλάμα,
Τι είναι ο σπάιντερμαν ; κάποιος που τίποτα δεν τον κρατάει κάτω, δεν μπορείς να τον σταματήσεις, πετάει παντού χωρίς ψεύτικες δυνάμεις, είναι πραγματικός, πετάει αποφεύγει φτάνει εγκαίρως σώζει κόσμο και σώζεται διότι μπορεί και συνδέεται
το βλέπω καθαρά τώρα, οι ιστοί που τον κρατάνε όρθιο και τον σώνουν είναι δίχτυα αλληλεγγύης.
ένα μικρό κείμενο που ξεπερνάει την επικαιρότητα του fb όπου πρωτοδημοσιεύτηκε
