Όταν τελειώνει ο χρόνος
Ένας άντρας γεννιέται το 1960.
Το πρωί της 16ης Νοεμβρίου του 1973 ξεκινάει για το σχολείο, πάει δευτέρα γυμνασίου στο 7 γυμνάσιο Παγκρατίου, αλλά οι περισσότεροι συμμαθητές του κάνουν κοπάνα και κατεβαίνουν στο Πολυτεχνείο, πάει μαζί τους και μένει μέχρι το βράδυ, στις 9 παρά 20 στη γωνία Μάρνης και Πατησίων μια σφαίρα τον χτυπάει, πεθαίνει,
και ξυπνάει,
είναι νωρίς πρωί 16 Νοέμβρη, ξαναπάει στο σχολείο, αλλά αυτή την φορά δεν κατεβαίνει μαζί με τους συμμαθητές του στο Πολυτεχνείο
και σώζεται
αλλά ξέρει ότι σε μια άλλη χρονοδιάσταση σκοτώθηκε, γεμίζει θυμό και συμπόνια.
Απόγευμα 16 Νοέμβρη του 1980, είναι την πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία, στην επίθεση των ΜΑΤ τον χτυπάνε στο κεφάλι, πεθαίνει
αλλά ξαναξυπνάει, είναι το πρωί της ίδιας ημέρας, πηγαίνει στην πορεία αλλά την στιγμή που ο άγνωστος αστυνομικός των ΜΑΤ ενώ έχει τελειώσει η πορεία πάει να τον χτυπήσει πισώπλατα στο κεφάλι, σκύβει και αποφεύγει το θανατηφόρο χτύπημα και σώζεται,
από τότε συνειδητοποιεί ότι μπορεί να ξαναζεί την ημέρα του θανάτου του και με αυτό τον τρόπο να την αποφεύγει, γίνεται άφοβος,
Τον Απρίλιο του 1999 είναι στην Σερβία, στις 23 περνώντας το βράδυ από τον τηλεοπτικό σταθμό του Βελιγραδίου το θραύσμα ενός πυραύλου τον σκοτώνει μαζί με άλλους 16 ανθρώπους,
αυτόν δεν τον πειράζει, ξαναζεί την ίδια ημέρα και το βράδυ δεν μένει στον τηλεοπτικό σταθμό, τους προειδοποιεί αλλά δεν τον πιστεύουν, σκοτώνονται πάλι όλοι εκτός από αυτόν.
Έτσι, με αυτή την ανέλπιστη μαγεία της φυσικής, αρχίζει να πιστεύει ότι με το μπρος πίσω κάθε θανάσιμης ημέρας μπορεί να αλλάξει τον ρου της ιστορίας, να σώσει τον κόσμο.
Από τότε είναι παντού, όλο σκοτώνεται και όλο ξαναπροσπαθεί μέχρι να ξανασκοτωθεί και να ξαναζήσει αλλιώς την θανάσιμη ημέρα.
Όταν ξεσπάει η κρίση στη Ελλάδα μένει άνεργος, αποφασίζει να αυτοκτονήσει, σκέφτεται ότι με την θυσία του θα κινητοποιήσει τον κόσμο και θα αλλάξει την πορεία των πολιτικών εξελίξεων, δεν θα ψηφιστεί το μνημόνιο, δεν θα ....., θα......,
πυροβολά τον εαυτό του δημόσια, ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού όμματος υπονοεί δημόσια ότι είχε ψυχολογικά προβλήματα,
ξαναπυροβολά τον εαυτό του, αυτή την φορά αφήνοντας ένα ξεκάθαρο χειρόγραφο μήνυμα για να μην τον παρερμηνέψουν, τα ίδια,
ξυπνά, καινούργια μνημόνια, τίποτα δεν αλλάζει.
Επιδιώκει και πλακώνεται με φασίστες, για να αποτρέψει την άνοδο της Χρυσής Αυγής, μαχαιρώνεται, πεθαίνει, ξαναξυπνά, πάει πιο πίσω στο 2009, πιο πίσω στο 2004, ξανά ξανά τίποτα δεν αλλάζει,
είναι 2014 10 % των Ελλήνων ψηφίζουν Χρυσή Αυγή και 70% φιλομνημονιακές παρατάξεις.
Είναι πια 54 χρονών,
αρχίζει να σκέπτεται ότι δεν μπορεί να ζήσει όλη την ζωή του έτσι, ποτέ η ημέρα της ελευθερίας να μην φτάνει, κάτι άλλο πρέπει να κάνει, αλλά δεν ξέρει τι,
και έχει ζήσει τόσες πολλές ζωές, πάντα από το άδικο κυνηγημένος, φοβάται μην κουραστεί, δεν μπορεί να περιμένει ούτε τον Σύριζα ούτε το ΚΚΕ ούτε την Ανταρσύα.
Στην επόμενη πορεία ορμάει καταπάνω στα ΜΑΤ, ναι ορμάει καταπάνω τους, σκέφτεται ότι κάποιος πρέπει να το κάνει και να παρασύρει τους άλλους, προσέχει μόνο να τον σκοτώσουν, διότι όπως και στην ταινία αν απλά τραυματιστεί θα χάσει την δυνατότητα να ξαναγεννιέται.
Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι και οι αντίπαλοι του έχουν την ίδια δυνατότητα, να ξαναζούν την επικίνδυνη για αυτούς ημέρα, είναι αυτοί που σκοτώθηκαν το '44 στον Μελιγαλά ή που πέθαναν στην φυλακή μετά την χούντα ή που πέθαναν και τους κηδέψαν με τιμές αλλά ο άλλος τους εαυτός επιβίωσε και συνέχισε ίδιος, διότι το κακό δεν αλλάζει.
Αν το ήξερε αυτό, θα έκανε κάτι που δεν υπάρχει στην χολυγουντιανή ταινία, θα έψαχνε να βρει και άλλους που ξαναγεννιούνται κάθε ημέρα, μόνος του κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μόνο να τον ξαναζεί.
