Μάθημα χορού αρ. 89

Ημερολόγιο κάθε αποτυχημένης παράστασης αυτοσχεδιασμού

Σκέφτομαι: θα μαζέψω μεγάλα χαρτόκουτα από αυτά που αφήνουν οι Κινέζοι έξω από τα καταστήματα τους, είδα και ένα στρώμα πεταμένο στο πίσω δρόμο, θα τα στήσω στο μπαλκόνι με το τρόπο που το είχε κάνει η Πίνα Μπάους σε εκείνη την χορογραφία της που έπεφταν από δέκα μέτρα ψηλά χωρίς να χτυπάνε και την ώρα που το κοινό θα περιμένει να αρχίσει η παράσταση και θα κοιτάζει προς τα παράθυρα του μπαλκονιού με θέα το κτίριο του Σύριζα, εγώ θα πηδήξω από την ταράτσα και θα πέσω στα χαρτόκουτα που δεν θα φαίνονται και θα απορροφήσουν την πτώση μου, οι θεατές θα δουν μόνο ένα σώμα να περνάει πέφτοντας,

να δούμε ένα σώμα να πέφτει με θέα το κτίριο του Σύριζα, ναι άνθρωποι αυτοκτονούν και επί Σύριζα,

ο Τζο αρνιέται, μην προετοιμάζεις τίποτα «trust the  process» «εμπιστέψου τη διαδικασία»  επαναλαμβάνει και με τον σταθερό τρόπο του μου το απαγορεύει.

Σκέφτομαι: στην πρώτη σκηνή, θα ουρλιάξω προς το κτίριο του Σύριζα «φάγατε; φάγατε;» ξέρω ξέρω είναι εντελώς λαϊκίστικο και τον συνδέει με ελληνικές ταινίες αλλά μετά θα γυρίσω μέσα προς το κοινό και επαναλαμβάνοντας το συνέχεια θα αλλάζω την φωνή μου έως ότου  μεταμορφωθώ στην μητέρα μου, κατάκοιτη, όποτε πάμε σπίτι όσο και άσχημα να είναι βρίσκει την δύναμη να μας λέει «φάγατε;» με έγνοια, η μόνη προσφορά για επικοινωνία που μπορεί ακόμα. Ναι πρέπει να συνδέουμε τα αποτελέσματα της εκλογής του Σύριζα  με την καθημερινότητα μας,

όμως ο Τζο σαν να το κατάλαβε έρχεται και μου επαναλαμβάνει  «εμπιστέψου τα συστήματα του σώματός σου»,

ααααρχίζει να με πιάνει η αγωνία όπως πριν από κάθε μάχη/κάθε παράσταση αυτοσχεδιασμού, εντάξει, εγώ να χορέψω τους μυς μου, τα πνευμόνια μου, το αρθρικό υγρό, αλλά αρκούν αυτά για να επικοινωνήσω; τι θα κάνω μπρος στον κόσμο; η πρόταση του Τζο στο ερώτημα πως η τέχνη απαντά στην πολιτική κρίση δεν ειναι μέσα απο αναπαραστάσεις αλλά μέσα απο την βαθειά σωματοποίηση της, την ιδια απάντηση δινει και στο ερώτημα αν ο χορός είναι αναπαραστατική ή αφηρημένη τέχνη.

Όλοι έχουν καθίσει, η  παράσταση θα αρχίσει, κοιτάζω τον κόσμο που περιμένει σιωπηλός και μετά τον άδειο χώρο, σκέφτομαι ότι οι παραστάσεις αυτοσχεδιασμού ξεκινάνε πάντοτε με ένα αέρα γεμάτο ένταση από άδεια σημαίνοντα, κάτι θα γίνει, κάτι θα γεννηθεί στο κενό, θα ζήσουμε κάτι ανεπανάληπτο (κάτι που δεν έχει ξαναγίνει σε πρόβες), παραείναι σοβαρές,

ακούω θόρυβο από την τουαλέτα, ένας αργοπορημένος θεατής, σκέφτομαι «να δεχτώ ότι συμβαίνει κατά την διαδικασία της παράστασης; αυτό συμβαίνει, ορίστε», γυρνάω επιδεικτικά και κοιτάζω προς την τουαλέτα, οι θεατές ακολουθούν το βλέμμα και συντονίζονται με τον ήχο από το καζανάκι, ο τελευταίος θεατής βγαίνει από την τουαλέτα αμέριμνος ότι έχει γίνει αντικείμενο της ματιάς μου και πάει και κάθεται στην θέση του χωρίς να ξέρει ότι το χαμόγελο των θεατών είναι επειδή παρακολούθησαν την κίνηση και τον ήχο των εντέρων του, σκέφτομαι ότι ήταν πολύ εύκολο αστείο, γυρνάω το βλέμμα μου στο παράθυρο,

το παίρνω απόφαση και πηγαίνω εκεί,

σκέφτομαι ότι μία παράσταση με τίτλο «Η πρώην του δουλεύει για το Σύριζα» πρέπει να ξεκινήσει με τους θεατές να βλέπουν έναν άντρα να κοιτάει απέναντι τον σύριζα, σκέφτομαι ωραία! αυτή η πρώτη εικόνα θέτει ένα αγκίστρι νοήματος για να πιαστούν οι θεατές μέσα στο χάος του αυτοσχεδιασμού που θα ακολουθήσει και ένα τροχιοδεικτικό για μένα για να μην χαθώ στην αυτοαναφορικότητα.

Ανοίγω το παράθυρο, μάλλον πάω να το ανοίξω και το παράθυρο ανοίγει με δυσκολία μόνο ένα εκατοστό ξαναπροσπαθώ άλλα δυο εκατοστά γμτ έπρεπε να το λαδώσω έχει γούστο τώρα να μην ανοίγει και να ντροπιαστώ που δεν μπορώ να το ανοίξω τι έλεγε ο Τζο; αποδέξου την διαδικασία

ωραία ευκαιρία θα δουλέψω με αυτό παίζω με τους μυς μου και την δομή των κοκάλων μου καθώς προσπαθώ να το ανοίξω εκατοστό εκατοστό, χρησιμοποιώ την βαρύτητα απέναντι στην αντίσταση του παραθύρου ρυθμικά με τον ήχο του κάνω παραλλαγές πιασίματος και σκελετικής αλυσίδας του χεριού με το υπόλοιπο σώμα αφήνω το βάρος μου και σκέφτομαι ότι είναι ωραία εικόνα το σώμα μου διαγώνια να βγαίνει πολύ εκτός άξονα στηριγμένος από την αντίσταση του παράθυρου που ανοίγει αργά σαν τους στρατιώτες που στήνουν την σημαία στην Ιβοζίμα

το μυαλό μου, ελεγκτικό, τρέχει πατώντας ταυτόχρονα σε όλες τις σπουδές μου σε όλη την ιστορία χορού από τον Λάμπαν που εξέταζε το σώμα από  έξω  κωδικοποιώντας το σαν αντικείμενο και τις φορμαλιστικές δομές διαχείρισης του ως τις σωματικές τεχνικές που επαγρυπνούν για οποιαδήποτε πληροφορία από τις αισθήσεις του

ταυτόχρονα θυμάμαι τον Τζο trust the process γύρνα στα κόκαλα στους μυς στο αρθρικό υγρό στα όργανα του σώματος

ο Τζο είχε αρνηθεί να κάνουμε πρόβες το μόνο που μας είχε ζητήσει ήταν κάθε μέρα μέχρι την παράσταση να συγκεντρωνόμαστε σε ένα σύστημα του σώματος μας.

Μόλις ανοίγω το παράθυρο μπαίνει ένας αέρας μα ένας αέρας σχεδόν με παρασέρνει τον αισθάνομαι να διαπερνά τα ρούχα μου και τα πλεμόνια μου  ωραία επιτέλους ευκαιρία να συντονιστώ με τον Τζο να δουλέψω την κίνηση ξεκινώντας από τα πνευμόνια μου και ταυτόχρονα να έχω μια κατανοητή εικόνα ενός ανθρώπου που ουρλιάζει αυτό που όλοι  θέλουμε να κάνουμε και δεν έχουμε φωνή ο συριζα μας έκλεψε και τις λέξεις

εκείνη την στιγμή ακούω από ένα θεατή ωχ θα κρυώσουμε σκέφτομαι φτου πρέπει σύντομα να κλείσω το παράθυρο και πρέπει να βρω τρόπο να το δικαιολογήσω

καθώς πάω να το κλείσω ο καρπός αγγίζει την κόψη του μεταλλικού πρεβαζιού αρχίζω να τρίβω τον καρπό μου σαν να κόβω τις φλέβες ο πόνος μου δίνει δύναμη συνεχίζω με μανία σκέφτομαι ωραία ένας κοψοχέρης η παλάμη μου γίνεται βασικό στοιχείο και εικόνα κάτι που παρακαλά βρίζει δείχνει περνάω από την σκελετική αλυσίδα στο μυϊκό σύστημα γίνεται γροθιά πονάω γυρνάω στο αρθρικό υγρό γίνεται σαν σκουριασμένη παίρνω ανάσα γυρνάω στη σάρκα στους ατμούς το χέρι ζωντανεύει αποκομμένο από εμένα καθώς κλείνω το παράθυρο η παλάμη τα δάχτυλα μένουν πιασμένα από έξω

σκέφτομαι εντυπωσιακή και καθαρή εικόνα ένα χέρι έξω απ' το παράθυρο σαν να μην αφορά το έξω και το μέσα ένα χέρι πεινασμένο ένα χέρι που αρπάζει ένα χέρι που κόβει ένα χέρι που ορμάει που μετανιώνει που περιμένει παραμένει άδειο βάζω το σώμα μου το κεφάλι μου τον κώλο μου πάνω στο χέρι μου πέφτω κάτω απ'το χέρι σαν στην Ζαν Ντ’Αρκ του Ντράγιερ, προσεύχομαι γίνομαι σαν ένας κουλής σε γιαπωνέζικη ταινία σκέφτομαι το έχω ξανακάνει αυτό έχω γράψει κείμενο γι’ αυτό με διαπερνά ότι έχω διδαχτεί ότι μου έχει αρέσει ότι έχω κάνει δεν πειράζει όχι πρέπει να αλλάξω να κάνω κάτι άλλο να αλλάξω εγώ μα πως να χορέψω ότι ζουμε μόνο με σωματοποίηση;

και περνάει η ώρα ξεχνάω ξεχνάω τον αέρα που μπαίνει ξεχνάω τον Τζό τον Αντώνη που έχουνε πιάσει τον αέρα και δημιουργούν ένα ηχοτοπίο ανησυχητικό παραπλήσιο αλλά και ξένο κάτι όλο υποβόσκει και σκέφτομαι πρέπει να βρω τρόπους να κλείσω το παράθυρο αλλά πως θα κολλήσει με ότι κάνω; λάθος μεγάλο λάθος στον  αυτοσχεδιασμό όταν προετοιμάζουμε τη συνέχεια δεν υπάρχει συνέχεια, πρέπει να επιστρέψω στη διαδικασία που είμαι; τι αισθάνεται το σώμα μου; δεν θέλω να  θυμάμαι αλλά να είμαι.

Όμως εγώ είμαι εγκλωβισμένος στην εικόνα που έφτιαξα και μου άρεσε, ξαφνικά σκέφτομαι μα που πήγαν οι άλλοι τρεις; με την άκρη του ματιού μου βλέπω τη Θάλεια στην άκρη με ένα κουβάρι νήμα η Αθηνά πλησιάζει αργά ααα πρέπει να θυμηθώ να μην κάνω Contact Improvisation μαζί της μισώ το contact χωρίς λόγο η Τζένη κοιτά από μακριά σαν μάγισσα σκέφτομαι μα έχει περάσει αρκετή ώρα πρέπει να τελειώσω να βγω πότε θα πάει ο Τζο να κάτσει δίπλα στον Αντώνη για να αλλάξουμε ρόλους; Αυτό ήταν το μόνο που έχουμε συμφωνήσει για δομή πρέπει να τελειώσω για να γίνει το δεύτερο μέρος έχω σκεφτεί τόσα άλλα πράγματα να κάνω σε αυτό έχω φέρει μαζί μου τα άπλυτα ρούχα μου και θα πάω στην ταράτσα και θα πετάω ρούχα από πάνω, να βλέπουν οι θεατές να πέφτουν άδεια από σώματα, ένα αδειανό πουκάμισο πρέπει να έχει τελειώσει ο χρόνος μου νομίζω πρέπει να βγω οπότε βγαίνω έξω και σκέφτομαι εντάξει  δεν  ακολούθησα την δομή ούτε εμπιστεύτηκα την διαδικασία αλλά και αυτοί τι έπαθαν; εγώ πρέπει να τα σκέφτομαι όλα και να τους σώζω;

Έχει σκοτεινιάσει αλλά βλέπω τη Θάλεια σκέφτομαι για το δεύτερο μέρος που θα οδηγεί αυτή να της ανάψω ένα φως της το ανάβω βάζω και μια σπασμένη καρέκλα μπροστά του οπότε γεμίζει ο χώρος σκιές αλλά αυτή δεν κινείται πηγαίνω δίπλα της και της λέω δεν θα μπεις; Γυρνάει σαν λεπτή γραμμή και μέσα στην σιωπή μου ψιθυρίζει έχουμε τελειώσει έγινε το δεύτερο μέρος.

Πέρασε ολόκληρη παράσταση, 40 λεπτά και δεν το κατάλαβα, δεν είδα τους γύρω μου, δεν είδα τον Τζο που έκατσε δύο φορές δίπλα στον Αντώνη, δεν είδα την Θάλεια που από σκιά της δικιάς μου ενέργειας έγινε βασικός χαρακτήρας και έπρεπε να την ακολουθήσω,

να μια παράσταση με τον αυτοσχεδιασμό σαν αποθέωση του εγωισμού, ακούς εκεί να μη βλέπω γύρω μου, εγώ που ξεκινάω κάθε μάθημα με ασκήσεις αντίληψης, διότι αυτό είναι αυτοσχεδιασμός, το να αντιλαμβάνεσαι και να συνδιαλέγεσαι με τους γύρω σου στο χρόνο και στο χώρο.

Αααγκρ τελικά ίσως δεν είναι η πρώην που δουλεύει για το σύριζα, είμαι εγώ ένας συριζαίος με καλές προθέσεις που την κρίσιμη στιγμή υποκύπτω και ξαναγυρνάω σ' αυτό που αυτάρεσκα νομίζω ότι «πρέπει» να γίνει.

Μετά την παράσταση, μου δίνουν συγχαρητήρια και εγώ ανακουφισμένος που κανείς δεν την κατάλαβε γελάω με την γκάφα μου, μόνο μια θεατής έρχεται και μου λέει τελικά εσύ είσαι μπαλετικός  ωχ!

ταυτόχρονα το συριζαίικο μυαλό μου ψιθυρίζει: «εντάξει την σκαπουλάραμε είχε και ωραίες εικόνες, το μπλε του ουρανού σαν  αυγή, η θέα στο Σύριζα εμείς σαν σκιές, ναι αυτό έχουμε μείνει σκιές που κάνουμε κριτική, στην τέχνη μπορείς να κάνεις κριτικές και να μην ενοχλείς κανέναν, να είσαι σκιά,

ωραία η σκηνή με την Θάλεια που  πήγε πίσω από το κοινό και ωρυότανε σε ανθρώπους με γυρισμένες τις πλάτες,  κουρδισμένη σαν χορογραφία η σκηνή με το σχοινί που ένωνε/μπέρδευε/έπνιγε/λυνόταν/κρεμόταν/στιγμάτιζε με την Αθηνά, η Τζένη από μακριά σαν ρεπόρτερ να μας φωτογραφίζει, αν το δουλέψουμε λίγο και βάλουμε κάναν visual artist να κάνει video installation  να! μια παράσταση που θα μπορούσε να παιχτεί στη Στέγη, θα έπρεπε να προσθέσουμε μόνο και ένα συνδυασμό σε unison με flying low να αισθανθούν οι θεατές ότι ιδρώνουμε για τα λεφτά του εισιτηρίου που έδωσαν.  

Σκέφτομαι όλους αυτούς που έχουν επιλέξει να αυτοσχεδιάζουν, που περιμένουν σαν πολεμιστές κάθε στιγμή να ζήσουν εκείνη τη στιγμή, θυμάμαι να διαβάζω ιστορίες μάχης όπου κάποιος εντέλει δεν σκέφτεται να σωθεί αλλά ανυπομονεί να δώσει ωραία μάχη και σκέφτομαι ότι μου αρέσουν αυτές οι ιστορίες αλλά όπως και ο Τσίπρας; ποτέ δεν τις πίστεψα.

Ο Ζακ Αταλί συνεχίζοντας την σκέψη του Βαλτερ Μπενζαμιν για την αλλοτρίωση που επιφέρει η μηχανική αναπαραγωγή του έργου τέχνης, είχε παρατηρήσει μιλώντας για την μουσική ότι στην εποχή μας, αυτό που ξεφεύγει από τους μηχανισμούς της αναπαραγωγής, είναι το στοιχείο του χρόνου. Ξέρουμε όλοι μας, πως άλλαξε ο τρόπος που ακούμε και τα συναισθήματα μας σε σχέση με τη μουσική όταν αρχίσαμε να κατεβάζουμε από το διαδίκτυο τεραμπάιτς μουσικής και τελικά να τα καταχωνιάζουμε, αντίστοιχα και στις παραστάσεις, οι χορογραφημένες προσπαθούν συσωρεύοντας όλη την ιστορία του χορού να ελέγξουν τον χρόνο, μέσα από την δομή τους θέλουν να ελέγχουν τα συναισθήματα και τα νοήματα και τελικά επιβεβαιώνουν μόνο τους μηχανισμούς παραγωγής. Το ίδιο προσπαθήσαμε να κάνουμε και εμείς, να ελέγξουμε τον χρόνο, εγώ με έτοιμες εικόνες ή προσπαθώντας να δώσω στο κοινό έτοιμο το νόημα, ο Τζο ο οποίος, βλέποντας μετά το βίντεο αποδείχτηκε ότι αυτός άλλαξε πιο νωρίς σκηνή, κοιτάζοντας το ρολόι έχασε και αυτός τον χρόνο, ο Σύριζα  υπογράφοντας ότι δεν ήταν ώρα για σύγκρουση.

Αν είχα αφεθεί σε αυτό που γινόταν, αν είχα δει τους γύρω μου, αν είχα εμπιστευτεί το κοινό, τον κόσμο που είχε κάνει το βήμα να έρθει σε εμένα, όπως και στο σύνταγμα στις 5 Ιουλίου.......

αλλά που θα μου πάει; Θα αποκαθαρθώ από το παρελθόν και το μέλλον, χρωστάω στον εαυτό μου μία παράσταση στο κάθε τώρα