Πόνος στο στήθος
βαθύς, μέσα, πάει
μέχρι πίσω
λες; Όχι ρε! σιγά
μην ερμηνεύσω μια εσωτερική κίνηση των οργάνων μου, ποτέ δεν πίστεψα την
παπαριά της Γκράχαμ για την αλήθεια της κίνησης,
αλλά ο πόνος συνεχίζει
θα περάσει
θα είναι κάτι
νευρικό, να δοκιμάσω Φελντενκράις, χαλαρώνω, προσπαθώ να ηρεμήσω τους υπόλοιπους
μυς του σώματος να μην παρασύρονται και σφίγγουν, διότι έχει αρχίσει να πονά
και να παραλύει και το αριστερό χέρι
πέρασε όλο το
βράδυ και πόναγα
ρε λες; Όχι στις
ερμηνείες, αυτό δεν προστάζουν οι μεταμοντέρνοι;
δεν μπορώ να περπατήσω,
σε κάθε περπάτημα αναταράσσονται τα σωθικά,
οι ερμηνείες ξεχειλίζουν.
Έπαθα έμφραγμα; καρκίνος; κάτι έσπασε; γαμώ την Γκράχαμ και τον δόκτορα χαουζ, (μια
στιγμή, από που και ως που ένας ηθοποιός τηλεοπτικού σήριαλ, έστειλε μήνυμα
στον Τσίπρα; έστειλα εγώ μήνυμα στον Ομπάμα; Ηρεμώ, υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα
στην λαϊκή τέχνη και την υψηλή, ίσως γι' αυτό αν κατέβαινα στις εκλογές παρά
τον μεγάλο αριθμό μαθητών και θεατών μου δεν θα εκλεγόμουν, ενώ ένας παπάρας
που διαφημίζει wind βγήκε με
το Ποτάμι)
τηλεφωνώ στο
άσχετο στον καρδιολόγο της μάνας μου
με ρωτά: πως
είναι ο πόνος; Προσπαθώ να του εξηγήσω με λέξεις πως είναι ένας πόνος «σαν να
έχω τρύπα» «σαν να με κόβει ένα μαλακό μαχαίρι», «σαν να ανοίγει μια χαράδρα
αργά», αυτός δεν καταλαβαίνει και προσπαθεί να βρει λέξεις που να ταιριάζουν με
τις δικές του έννοιες, «μήπως είναι σαν τσίμπημα;», «σαν σφίγγας;» «όχι, να
όπως η γραφομηχανή», bold ή πλάγια;
με καθησυχάζει,
τσατίζομαι, σου πα ρε εγώ ότι φοβήθηκα; όχι δεν φοβάμαι να πεθάνω, όπα μια
στιγμή! αυτό το έλεγα πριν, τα προηγούμενα χρόνια που σχεδίαζα να ανατιναχτώ
μαζί με όλο το προεδρείο της κυβέρνησης Σαμαρά ΠΑΣΟΚ και σωματείου χορογράφων,
τώρα δεν θέλω να πεθάνω, βγήκε ο Σύριζα, στον δρόμο συναντώ ανθρώπους και
χαμογελάνε, θεατές και γονείς μαθητών μου που είναι αισιόδοξοι, το στήθος μου μέχρι τώρα φούσκωνε από ανεξήγητη για τον κυνισμό μου χαρά.
ρε λες το τίμημα
που βγήκε ο Τσίπρας να είναι ότι θα ανυπομονούμε για τις ερχόμενες εποχές αλλά
και θα ερμηνεύουμε κάθε κίνηση;
Η κοπέλα μου
επιμένει και με αρπάζει να πάμε σε νοσοκομείο. Όχι της λέω το να πηγαίνω σε
εφημερεύοντα είναι σαν να βλέπω χορογραφίες συναδέλφων, πάω με ελπίδα και με
εξουθενώνουν, ενώ προσπαθούν δεν καταλήγουμε πουθενά παρά σε μια φράση: πήγα
και δεν έκανε τίποτα, τι να μου πει και ο γιατρός;
Μεσημέρι ο πόνος συνεχίζει, δεν μπορώ να σκύψω, να
ξαπλώσω, να στρίψω, να σηκωθώ, γενικά δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ’ όλο το
ρεπερτόριο του flying low και των ασύγχρονων χορογράφων.
Ρε λες να είναι η
καρ...
Όχι Όχι στην
ερμηνεία , όπως το έλεγε το περίφημο μανιφέστο της Yvonne Reiner και άνοιξε την πόρτα σε κάθε φιλόδοξο
χορογράφο να εξαπολύει κινητικές φλυαρίες στην σκηνή και να κρύβεται πίσω από εξυπνακίστικους τίτλους.
Γελάω με την ειρωνεία ότι αυτός που έβγαλε περισσότερα χρήματα από το μανιφέστο
της Reiner είναι ο Φορσάυθ.
Εντάξει αλλά το σώμα
μου άλλα λέει
Ξαναπροσπαθώ, Φελντενκράις,
Ιδεοκίνηση, αλλά οι εικόνες σωματοποίησης δεν φτάνουν όταν η πραγματικότητα
βαράει το σώμα μου και πονάω.
Πάμε
εφημερεύοντα, κάθε λακκούβα στο ταξί και πόνος, οι εργολάβοι δρόμων ψηφίζουν
ΠΑΣΟΚ ή Χρυσή αυγή; Στα σαμαράκια της οδού Βουλιαγμένης έχουν χτυπήσει
περισσότεροι μοτοσυκλετιστές από τα θύματα της ΧΑ.
Ευαγγελισμός
Ουρά, για να
μπούμε; Να το δω αυτό σε παράσταση και ας πεθάνω!
Όχι, είπαμε
έχουμε εποχές ελπίδας.
Και γιατί να μην
ονειρεύομαι ίδιες ουρές; αφού το αντικείμενο και στα νοσοκομεία και στις
παραστάσεις χορού είναι το ίδιο, το σώμα, το σώμα που έχει ανάγκη.
Με στελνουν σε
παθολόγο, εγώ όμως την έχω την ερμηνεία, θέλω γαστρεντερολόγο, όχι σαν να μου
λέει ο μεσήλικας γραμματέας, το σώμα είναι ανοικτό σε ερμηνείες.
2μμ 3 μμ 4μμ 5 μμ
Καταφέρνω να μπω,
στα επείγοντα, όλοι νέοι γιατροί και γιατρίνες,
γιατί είμαστε
έτοιμοι να ερωτευτούμε κάθε γιατρίνα που περνάει; Είναι ο φόβος του θανάτου ή
είναι η γνώση τους για το σώμα; ίσως γι’ αυτό ερωτεύομαι μόνο χορεύτριες
Στα επείγοντα,
κραυγές πιο συνεχόμενες από του Κουρλαμπά στο τέλος του Λα Στράντα (προσοχή
γκρίζα διαφήμιση),
γιατρέεεεε,
κρεβάτια με ασθενείς πηγαινοέρχονται, τους κοιτάζω, οι περισσότεροι γέροι, ποιος θα με σπρώχνει εμένα;
ένα κρεβάτι περνάει, βλέπω τα δάχτυλα των ποδιών μόνο, το κεφάλι είναι σκεπασμένο με μια κουβέρτα και χαρτιά
θυμάμαι την σκηνή θανάτου από το All Tha Jazz αλλά αυτή ξεθωριάζει μπροστα στην πραγματικότητα,
ξαφνικός τσαμπουκάς
στην είσοδο, έχουν σεκιουριτά! στην είσοδο των γιατρών!!! αλλά ένας πιο
αδύνατος και πιο κοντός τον πάει καροτσάκι «περιμένω τόσες ώρες και εσύ βάζεις
άλλους, θέλω να ξαναδώ τον γιατρό πονάω δεν βλέπεις;», ο σεκιουριτάς βλέποντας
ότι μπορεί να χάσει την επαγγελματική και κοινωνική θέση του, ότι οι φρέσκοι
από γυμναστήριο μυς του δεν τα βγάζουν πέρα με την μανία του αδύναμου,
προσπαθεί να τον λογικέψει, «μα δεν είμαι εγώ υπεύθυνος ο γιατρός είπε ότι
είσαστε καλά, εγώ σας βλέπω χλωμό αλλά αφού η επιστήμη λέει άλλα» Αντί να κάνει
κωλοτούμπες ο γιαουρτωμένος Δημαριτης νέος Υπουργός δικαιοσύνης για τα όπλα των
αστυνομικών στις διαδηλώσεις, θα του ταίριαζε να έκανε μαθήματα ρητορικής στα
ΜΑΤ, να το συζητάμε ρε. Τι φοβάστε; αφού όλοι σας θεωρείτε ότι έχετε δίκιο όταν
είσαστε απέναντι σε ένα Κνίτη και αφού στις διαδηλώσεις για θέματα οικονομίας
μόνο το ΚΚΕ κατεβάζει κόσμο, δεν θα τα έβγαζε πέρα ένας εκπαιδευμένος στην
ρητορική Ματατζης;
«Είσαι κομουνιστής;»
Γιατρός σε γιατρό, μόνο αυτό άκουσα ενώ κοίταζαν τις εξετάσεις ενός ασθενή.
Σωστό, έτσι θα έπρεπε να συζητάμε για παραστάσεις χορού.
Και σκέφτηκα ότι
ο Νίκος Ξυδάκης παρ’ότι τον εκτιμώ και είχα γράψει ένα κείμενο για να τον
ψηφίσετε στις δημοτικές, δεν κάνει για υπουργός πολιτισμού. Η ανθρωπιά του και
η εξυπνάδα του θα χαθούν μέσα στον χείμαρο γλειψίματος καλλιτεχνών/χορογραφων ή
θεωρητικών που θα θέλουν θέσεις εξουσίας,
Ο Ξυδάκης για
μένα θα ήταν τέλειος εδώ, σε αυτή την σκηνή, σαν υπουργός υγείας.
Καρδιογράφημα, ο
ρυθμός μου θα αποκαλύψει το Νόημα. Πέστε μου ένα χορογράφο εκτός του Μανταφούνη
(μπαμπά και γιού) και της Πωλίνας Κρεμαστά που δουλεύει τον ρυθμό....
Υπερηχογράφημα, η
τρισδιάστατη εικόνα θα αποκαλύψει το Νόημα. Πέστε μου ένα χορογράφο που οι κινητικοί
συνδυασμοί δεν είναι σαν να έχουν βγει από την τηλεόραση.
Οι γιατροί
σηκώνουν τα χέρια
Δεν καταλαβαίνουν
τη σημαίνει αυτός ο πόνος, αυτή η κίνηση.
Με στέλνουν σε καρδιολόγο,
ορθοπεδικό, τίποτα, σε χειρουργό θώρακα, στρίβω πριν μπω και βγαίνω έξω
έχω προτεραιότητα
την χαρά μου, έχω μάθημα στις 8, φεύγω
κουβαλώντας ένα πακέτο εξετάσεις του σώματός μου, λες και είναι σημειώσεις
χορογραφίας, ο ταξιτζής ακούει στο τηλέφωνο που λέω τι μου έγινε και την ώρα
που του δίνω τα χρήματα μου λέει περίμενε, ψάχνει στο πορτοφόλι του και βγάζει
και μου δίνει μια ασπιρίνη, πάρε μια κάνε και ένα τρίψιμο με οινόπνευμα. Από
ότι άκουσα που περιέγραφες, ψύξη είναι.
Ψύξη; Τόσο
ασήμαντη ερμηνεία όλης αυτής της χορογραφίας πόνου από χτες το βράδυ; μα που
έπαθα ψύξη; μήπως το πρωί στο μάθημα στο καλλιτεχνικό γυμνάσιο, όπου τα παιδιά καθώς
δεν υπάρχει πετρέλαιο, κάνουν μάθημα στο κρύο;
Είναι δυνατόν οι
παραγωγικές διαδικασίες, η προσωπική ιστορία, ο χώρος και ο χρόνος, οι
κοινότητες που σχηματίστηκαν, να έχουν
την ερμηνεία ενός πόνου, μιας κίνησης;
ΝΑΙ
Αυτό θα πρέπει να
σκεφτεί ο νέος υφυπουργός Πολιτισμού, (αντί να προσπαθήσει να ικανοποιήσει τον
χείμαρο σάλιου των συνωστιζόμενων γλωσσών, εξασκημένων να αυτοπροσδιορίζονται
σαν αδικημένες ή πτυχιούχοι γνώσης, βρίσκοντας την φωνή τους που δεν την άκουσα
εδώ και 5 χρόνια)
