Ιστορίες χορού αρ. 88

Σώματα και αντικείμενα

Από τις «Καρέκλες» του Ιονέσκο και μετά τα αντικείμενα έγιναν συμπρωταγωνιστές πάνω στην σκηνή (Δεν ήταν η Πινα Μπαους στο Café Muller η πρώτη που χρησιμοποίησε τις καρέκλες σαν απόντα σώματα).
Το ξέρουμε όλοι πόσο ανακουφιστικό είναι το να υπάρχει ένα αντικείμενο πάνω στην σκηνή, ο διάλογος μαζί του δίνει νόημα σε ένα σώμα του τέλους του 20 αιώνα, που αγωνιά να βρει νόημα ύπαρξης και έκφρασης.

Ακολουθεί η λίστα με τις πέντε πιο αγαπημένες μου χορογραφίες βίας (αυτό είναι το πεδίο οπου ο κινηματογράφος χορογραφεί σώματα στα όρια τους) μέσα σε ένα δωμάτιο χρησιμοποιώντας αντικείμενα.

1. Straw dogs (Αδέσποτα σκυλιά, σκην. Σαμ Πεκινμπα)
Ο Τζόυς συναντά τον Βιμ Βαντεκέιμπους.
Σεξουαλικότητα, σαδισμός, δίπολα αντιθέσεων σώμα - μυαλό με την μορφή μια γυναίκας και ενός λιπόσαρκου διανοούμενου και για πρώτη φορά η ευρεία χρήση των καθημερινών αντικειμένων, ένας άοπλος χρησιμοποιεί ότι βρει μέσα σε ένα σπίτι αντιμετωπίζοντας ένοπλους εισβολείς.
Τι σχέση έχει με χορό; φανταστείτε μια οποιαδήποτε χορογραφία με μια αρκουδοπαγίδα μέσα στην μέση, ακόμα και αν δεν την χρησιμοποιούσαν η ένταση θα ήταν αφόρητη, κάθε σπίτι πρέπει να έχει μια.
https://www.youtube.com/watch?v=2ue1zbYIX2E

2. True romance (Ιλιγγιώδης Ερωτας, σενάριο Ταραντίνο δεν ανεφερουμε σκηνοθέτη)
Ρεσιτάλ ηθοποιών και αντικειμένων, Κρίστοφερ Γουόκεν, Αρκέτ, Τζέιμς Γκαντολφίνι, ένα τιρμπουσόν, μια λακ (μην το δοκιμάσετε δεν ανάβει). Θα μπορούσε να είναι πρώτη στην λίστα μου αν δεν είχε μια βασική αναληθοφάνεια, καμιά κοντή ξανθιά γαλανομάτα δεν είναι τόσο πιστή όσο η Πατρίτσια Αρκετ. Από την άλλη γι αυτό είμαστε πιστοί μονο σε αυτή την ξανθιά και ξενυχτάμε μπρος στην τηλεόραση ακόμα και όταν παχαίνει στο Medium
https://www.youtube.com/watch?v=ddzaYkvCVog

3. Βlood simple (Μόνο αίμα, σκην. Αδελφοί Κοέν)
Μόνο στην μεγάλη οθόνη όταν δείτε ολόκληρη την ταινία θα απολαύσετε τον ρυθμό στον χώρο, οι Κοέν είναι μάστορες αυστηρών χορογραφιών, στήνουν μικρά ντόμινο σωματικής έντασης τα οποία έχουν απρόβλεπτες εξελίξεις και πάντα εκπλήσσουν με τις κινητικές λύσεις που εφευρίσκουν. Τα έργα τους, οι πρωταγωνιστές πάντα με βασικό καθαρό και οικείο πρόβλημα σύγκρουσης, μέσα από ανατροπές επανέρχονται στο αρχικό θέμα αλλά λυτρωμένοι, έχουν την μορφή του ρόντο, κάτι που έχει ξεχαστεί στον σύγχρονο χορό που η βία κυριαρχεί αλλά άμορφα, άχρονα και χωρίς κατάληξη.
https://www.youtube.com/watch?v=tqHnZht5hXQ

4. The night of the hunter (Η νύχτα του κυνηγού, σκην. Tσαρλς Λότον)
Όπως και στην προηγούμενη όσο και να χτυπηθεί ένα σώμα, χωρίς φωτισμούς, δηλαδή χωρίς καθοδήγηση του βλέμματος στον χώρο και πάνω στο σώμα, αυτό ξεχνιέται. Εδώ ξαναθυμόμαστε ότι δεν ήταν πρώτος ο Ταραντίνο που έφερε την ιδέα του λογύδριου πριν ξεσπάσει η βία.
https://www.youtube.com/watch?v=mhyy2KyMdys

5. Alone at home (Μόνος στο σπίτι, κάποιος χολυγουντιανός σκηνοθέτης)
Μια ανεξήγητη διαπίστωση, δεν υπάρχει κωμικός έντεχνος χορός, με ελάχιστες εξαιρέσεις.
https://www.youtube.com/watch?v=ddXUQu9RC4U